«Ανήκουμε με περηφάνεια στο δυτικό κόσμο»

Η πανηγυρικού χαρακτήρα επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στις Η.Π.Α. και η θερμή υποδοχή και φιλοξενία που του επιφύλαξαν οι αμερικανικές αρχές ξεπέρασε κάθε αισιόδοξη προσδοκία και αναβάθμισε τις Ελληνοαμερικανικές σχέσεις.

Πέρα από πολιτικές διαφωνίες η παρουσία του Έλληνα Πρωθυπουργού και της οικογένειας του στις Η.Π.Α. υπήρξε επιτυχής και ευπρεπής και κατά τα πρότυπα ηγέτη χώρας του δυτικού κόσμου.

Το ξέρω ότι σε μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας δεν αρέσει το πρότυπο του ευγενούς, καλοσπουδασμένου και γλωσσομαθούς πολιτικού και ίσως προτιμούσαν έναν «καταφερτζή» πολιτικό της διπλανής πόρτας.

Στη δύση όμως που θέλουμε να ανήκουμε το να κατέχεις θέσεις δημόσιας εξουσίας απαιτεί όχι μόνο πολιτικό ένστικτο αλλά και προσωπικό υπόβαθρο, διότι αυτός που έχει στα χέρια του τις τύχες μια χώρας δεν αρκεί να είναι ένας από εμάς αλλά θα πρέπει να είναι ο καλύτερος από εμάς.

Προσωπικά αισθάνθηκα εθνική αξιοπρέπεια με την εικόνα του Πρωθυπουργού με τον Αμερικανό Πρόεδρο κυρίως διότι λόγω της παιδείας του και των βιωμάτων του κινούνταν με άνεση σε ένα τόσο απαιτητικό περιβάλλον και δεν έβγαζε την εικόνα του «φτωχού συγγενή» μπροστά στον Αμερικανό Πρόεδρο.

Θα σπεύσουν μερικοί να με κακολογήσουν ότι έχω πάρει το λιβανιστήρι και λιβανίζω τον Πρωθυπουργό, όμως σας πληροφορώ ότι αυτά που προανέφερα αφορούν την εικόνα που εκπέμφθηκε και όχι την ουσία της επίσκεψης, διότι σε βάθος χρόνου θα κριθεί η συνολική επιτυχία της επίσκεψης.

Μου αρέσει απλά να βλέπω ότι η χώρα μας εκπροσωπείται από έναν ηγέτη δυτικού τύπου και ότι την υπολογίζουν ως αναπόσπαστο κομμάτι του δυτικού κόσμου.

Θα προτιμούσα βέβαια η χώρα μας να ήταν και πραγματικά κομμάτι του δυτικού κόσμου σε πολλά αλλά θέματα όπως στην ύπαρξη μη κρατικών πανεπιστημίων, στην ταχεία απονομή δικαιοσύνης, στην ολοκλήρωση βασικών υποδομών όπως το κτηματολόγιο, στον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα της κ.α.

Δεν είναι όμως σήμερα η πρόθεση μου να διαμαρτυρηθώ για τα ήδη γνωστά και με δεδομένη την τραγωδία της Ουκρανίας γίνεται κατανοητό ακόμα και στον πιο ανυποψίαστο πόσο σημαντικό είναι για μια χώρα να ανήκει στην ισχυρή δυτική συμμαχία.

Παρά τις παθογένειες του ο δυτικός κόσμος ήταν και εξακολουθεί να είναι μακράν ο καλύτερος κόσμος για να ζει κανείς και είμαστε πολύ τυχεροί που ανήκουμε σε αυτόν.

Για το τέλος αφήνω μια απορία μου, την οποία εάν κάποιος γνωρίζει ας μου τη λύσει παρακαλώ.

Συγκεκριμένα είχα πάντα την απορία πως αντιμετωπίζονται σε χώρες εκτός δυτικού κόσμου οι άνθρωποι των ευαίσθητων κοινωνικά κατηγοριών π.χ. άτομα με ψυχική ή κινητική αναπηρία, άτομα με κοινωνικές ή σεξουαλικές ιδιαιτερότητες κλπ.

Όποιος λύσει την παραπάνω απορία νομίζω θα καταλάβει καλά, γιατί ο δυτικός κόσμος στον οποίο ζούμε και πολλές φορές μας απογοητεύει είναι μακράν ο καλύτερος.