Το δικό μου Πολυτεχνείο

Επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Κάθε χρόνο με διακατέχει ο ίδιος προβληματισμός : Πράγματι τιμούμε την επέτειο ; Τιμούμε την ουσία της, το μήνυμά της, όλα εκείνα που αντηχεί τέσσερεις και πλέον δεκαετίες μετά ; Αλήθεια, τι κάνουμε ; Τι είναι αυτή η επέτειος ; Ποιήματα στα σχολεία, λήξη του σχολικού ωραρίου στις 9μιση το πρωί, πέντε - έξι τραγούδια, ; Τετριμμένες δηλώσεις, σχεδόν οι ίδιες κάθε χρόνο, βγαλμένες από το ίδιο καλούπι με ελαφρές διαφοροποιήσεις μιας δυο γραμμών ; Κυνηγητό με την αστυνομία, «πολεμικές» προετοιμασίες, μολότοφ, ξύλο, βρισιές, μερικά καρέ τρόμου για το δελτίο ειδήσεων ; Μνημόσυνο, λουλούδια, κατάθεση στεφάνων, κλίμα τραχύ, αντεγκλήσεις, βωμολοχίες ;

Αλήθεια τι κάνουμε ; Τόσο πολύ καπέλωσαν η ρουτίνα, οι κομματικές αγκυλώσεις, η διαρκής μάχη της κομματικής κηδεμονίας την ουσία ; Αυτή είναι η Δημοκρατία για την οποία εξεγέρθηκαν τότε οι φοιτητές ; Αυτό διεκδίκησαν ; Ήταν αυτό το τόσο δυνατό που παλλόταν στην καρδιά του Πολυτεχνείου που κατάφερε γενιές και γενιές να το έχουν συνδέσει με το τέλος μιας Δικτατορίας ακόμα και αν αυτό στην πραγματικότητα ήρθε περίπου ένα χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του 1974, με τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου ;

Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι διαρκής φάρος που τον έχουμε θολώσει. Την υποτιμούμε και την καλουπώσαμε ως μιας ώρας σχολική εορτή και σαν το ετήσιο ραντεβού τρόμου στους γύρω δρόμους του Πολυτεχνείου. Την ξεφτιλίσαμε και την αποδομήσαμε, την εγκαταλείψαμε έρμαιο στα χέρια ακραίων, πατρόνων και δήθεν ηρώων που πρώτοι εκείνοι στρέβλωσαν τη διαχρονική της αξία και το συμβολισμό της. Και κάπως έτσι απωλέσαμε όλα εκείνα που αληθινά σηματοδοτεί.

Ταυτόχρονα αδυνατούμε να τοποθετήσουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου του Νοεμβρίου του 1973 στο σήμερα. Και μια τέτοια επέτειος πρέπει να σιχαίνεται τη στείρα επανάληψη, τη στασιμότητα. Γιατί σε αυτό αντιτάχθηκε. Σε κάτι σκοτεινό που παραλίγο να συνηθίσουμε, κάτι με το οποίο – κακά τα ψέματα – οι περισσότεροι είχαν συμβιβαστεί από εκείνο τον Απρίλιο του 1967. Παρότι μας απομόνωσε ως χώρα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, παρότι έθεσε στον πάγο την ενταξιακή μας πορεία στην ΕΟΚ, παρότι περιόρισε τις ατομικές ελευθερίες, τα ατομικά δικαιώματα, την ελεύθερη έκφραση. Παρότι τσάκισε τον αντίλογο, την ελεύθερη σκέψη και επεδίωξε να μας βάλει όλους σε ένα καλούπι, να μας κάνει ίδιους, έτσι ακριβώς όπως επιδιώκει κάθε είδους ολοκληρωτισμός.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ήταν και θα συμβολίζει διαχρονικά ένα ξυπνητήρι. Το ξυπνητήρι της αφύπνισης κυρίως των νέων ανθρώπων. Εκείνων δηλαδή που οφείλουν να κοιτούν μπροστά, να ονειρεύονται κάτι καλύτερο, να θέλουν με πάθος, τόλμη ακόμα και αυταπάρνηση να παραδώσουν στα παιδιά τους κάτι βελτιωμένο, προωθημένο. Είναι η επιδίωξη της εξόδου από το βάλτο, το βάλτο που καθιστά μια κοινωνία ανεκτική απέναντι στους περιορισμούς των ελευθεριών της, και κυρίως επιρρεπή στην αποθέωση του οποιουδήποτε ακόμα και φαινομενικά μπορεί να της πετά ένα σκοινί για να τη σώσει. Ένα σκοινί που πολλές φορές μπορεί να μοιάζει με την πετονιά που στην άκρη της έχει το αγκίστρι στο οποίο μπορεί να κρεμαστεί μια ολόκληρη κοινωνία αν δεν είναι αφυπνισμένη και σε διαρκή πνευματική εγρήγορση.

Αυτό μπορεί και πρέπει να είναι η επέτειος αυτή για εμάς σήμερα. Μια μέρα κατά την οποία θα εξετάζουμε σε τι πάσχει η Δημοκρατία μας, η κοινωνία μας, το πολιτικοοικονομικό μας περιβάλλον και θα βάζουμε στόχους να τα αλλάξουμε. Έχουμε γεμίσει με τόσες χούντες γύρω μας, με τόσες αβελτηρίες, με τόσα πολλά που προσπαθούν να μας πείσουν – ειδικά εμάς τους νέους ανθρώπους – ότι δεν μπορούμε. Ότι δεν θα μπορέσουμε.

Το δικό μου Πολυτεχνείο σήμερα είναι ένα μεγάλο «ΟΧΙ» απέναντι σε όλους εκείνους που αναφέρονται στη δική μου γενιά ως μια «χαμένη γενιά». Δεν είναι ποιήματα και τραγούδια. Δεν είναι λουλούδια και δηλώσεις. Είναι αγώνας και πίστη. Αγώνας για μια καλύτερη πατρίδα που μας αξίζει, πίστη για μια γενιά που έχει όλα τα εφόδια να τα καταφέρει. «ΟΧΙ», δεν είμαι η γενιά των 700, 600, 500, 300, των 100 ευρώ. Είμαι η γενιά που θα αλλάξει τη χώρα. Που θα τη βγάλει από το βάλτο της μιζέριας, της σκυθρωπότητας, του γκρίζου, του συμβιβασμού με την ιδέα ότι για να είμαστε καλά πρέπει να απομονωθούμε και να αποδεχόμαστε ήρωες με υποσχέσεις που μοιάζουν με εκείνο το σκοινί. Αυτή είναι η δική μου εξέγερση, η εξέγερση των νέων της εποχής μας, το δικό μου «Πολυτεχνείο».