«Το έγκλημα της διπλανής πόρτας»

Δεν πρόκειται να προχωρήσω σήμερα σε καμία «βαθιά» εγκληματολογική και κοινωνιολογική ανάλυση για τα «εγκλήματα της διπλανής πόρτας», που απασχολούν με μακάβριο τρόπο την επικαιρότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Απλά έχει έρθει η στιγμή με ψύχραιμο, απλό και ειλικρινή τρόπο να προσεγγίσουμε τα φαινόμενα αυτά και να διαπιστώσουμε εάν όντως υπάρχει έξαρση το τελευταίο διάστημα ή εάν γινόταν πάντα και απλά δεν υπήρχαν τόσοι «δίαυλοι» δημοσιότητας όπως σήμερα.

Σίγουρα η οικονομική και η υγειονομική κρίση προκάλεσαν «φθορές» στην οικογενειακή και κοινωνική ζωή στην πατρίδα μας όμως πάντα πίστευα και πιστεύω υπήρχαν βίαια περιστατικά.

Και όπως φαίνεται ξεκάθαρα και από τα τελευταία βίαια περιστατικά ούτε η έλευση αλλοδαπών στην χώρα μας είναι η αιτία καθώς τα περιστατικά είναι κυρίως μεταξύ ημεδαπών.

Κάτι λοιπόν συμβαίνει και αφορά την «εξωστρέφεια» της ελληνικής κοινωνίας, η οποία μπορεί να προόδευσε κακομαθημένα οικονομικά αλλά πολιτισμικά έχει διατηρήσει κλειστοφοβικές παθογένειες τόσο στους μικρούς όσο και στους μεγάλους τόπους.

Πιστεύω ότι έκανε μεγάλο κακό στην πατρίδα και στην υγιή δημιουργική κοινωνική πρόοδο η κακομαθημένη οικονομική ανάπτυξη των προηγούμενων δεκαετιών, διότι παρήγαγε κακομαθημένους μη δημιουργικούς καταναλωτές, που ήταν γεμάτοι απαιτήσεις σε όλα τα επίπεδα και όταν ματαιωνόταν οι προσδοκίες τους, επειδή η ψυχολογική ανάπτυξη δεν ήταν ταυτόχρονη με την οικονομική, σαν κακομαθημένα παιδιά εκτόνωναν τη βία και το θυμό τους όπου έβρισκαν και συνήθως στους πιο κοντινούς.

«Το φαίνεσθαι» της ελληνικής οικογένειας τα τελευταία χρόνια δε συμβαδίζει με το είναι καθώς οι σχέσεις συντηρούνται αρκετές φορές για καθαρά πρακτικούς λόγους και απουσιάζει το ουσιαστικό δέσιμο.

Η ελληνική κοινωνία έχασε το διαχρονικό της χάρισμα που την βοηθούσε να επιβιώνει σε αντίξοες συνθήκες.

Το χάρισμα αυτό ήταν η υπομονή, που οριστικά έχει χαθεί από μικρούς και μεγάλους.

Υπάρχουν ιδιοσυγκρασίες με εγκληματικό υπόβαθρο, που όπως και να έχουν τα πράγματα έχουν εύκολη την εγκληματική συμπεριφορά.

Τα εγκλήματα όμως της διπλανής πόρτας που μας απασχολούν το τελευταίο διάστημα και τα οποία δε γίνονται μόνο από καθ’ έξιν εγκληματίες οφείλονται κυρίως στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και της πατροπαράδοτης ελληνικής υπομονής.