Φιλμογραφικά - Γράφει η Δανάη Παπαχριστοπούλου

ΑΡΘΡΑ

Μοιραστείτε το

Μία στήλη για την ταινία πέρα από το θέαμα. Μεγάλοι σκηνοθέτες, σπουδαίοι ηθοποιοί, βραβεία, ατάκες και παραλειπόμενα. Γιατί ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο ό,τι βλέπουμε στην οθόνη?

Αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες ταινίες των 00’, η ταινία- δώρο για το 2001, έρχεται από τη Γαλλία και έχει την υπογραφή του Ζαν Πιέρ Ζενέ. Προερχόμενος από το σκοτεινό σύμπαν των «Ντελικατέσεν» και «Η Πόλη των χαμένων παιδιών», ο σκηνοθέτης εξέπληξε αλλά κέρδισε τις εντυπώσεις με αυτήν τη γλυκιά ταινία.

Η Αμελί, ενσαρκωμένη με ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία από την Όντρεϊ Τοτού, είναι όπως την περιγράφουν: όχι πολύ όμορφη αλλά χαριτωμένη. Γλυκιά, παράξενη, αισιόδοξη, αγνή, ρομαντική και διάφορα συναφή επίθετα περιγράφουν τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας που την κάνει ξεχωριστή και της χαρίζει μια θέση στο πάνθεον των αξέχαστων ρόλων. Όποιος τη δει δεν την ξεχνά και νιώθει πάντα τη θύμηση της να του προκαλεί ένα χαμόγελο και μια ευχάριστη σκέψη.

Η Αμελί με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο αποφασίζει να ασχοληθεί με τις ζωές των άλλων αποδίδοντας δικαιοσύνη, τροφοδοτώντας τις φαντασιώσεις τους, ενεργοποιώντας τους να ζήσουν τη ζωή τους. Σαν ένα μικρό παιδάκι προσπαθεί να σταματήσει τις αδικίες που βλέπει γύρω της και γεμίζει ενθουσιασμό όταν βλέπει τις πράξεις της να πετυχαίνουν το στόχο τους και να καλυτερεύουν τις ζωές των άλλων. Κάποια στιγμή, όμως, συναντά έναν νεαρό που μαζεύει φωτογραφίες στους σταθμούς των τρένων, και τον ερωτεύεται. Τότε, καταλαβαίνει ότι η και η δική της ζωή έχει ενδιαφέρον και συνειδητοποιεί ότι πρέπει να ασχοληθεί με αυτήν.

Πέρα από την πρωταγωνίστρια, όμως, η ταινία διαθέτει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Η φωτογραφία της αποτυπώνει ένα Παρίσι μαγικό, καθαρό, σχεδόν παραδεισένιο, που σε κάνει να θέλεις να μετακομίσεις. Η μουσική (δια χειρός του Γιαν Τιέρσεν στην καλύτερη ίσως δουλειά του) αποτελεί ένα από τα ωραιότερα σάουντρακ που γράφτηκαν ποτέ. Με τις γλυκές και απαλές μελωδίες, που είναι υπόκρουση σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, συμπληρώνει αυτό το φαντασιακό κλίμα και επιτείνει τον διάχυτο ρομαντισμό της ιστορίας. Και βέβαια, το σενάριο, που διακρίνεται για την εξυπνάδα και την αυθεντικότητά του, δημιουργώντας αξιαγάπητους χαρακτήρες- καρικατούρες, αφηγούμενο μια μεστή, ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη κύρια ιστορία με λεπτομέρειες από απλές και εύστοχες σκέψεις.

Η ταινία αξίζει μια θέση στη λίστα με τις καλύτερες σύγχρονες κινηματογραφικές δουλειές. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε βαθιά κρυμμένα νοήματα και κοινωνικές προεκτάσεις για να καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα. Μπορούμε απλώς, να αφεθούμε στα χέρια της Αμελί, να ταξιδέψουμε στον παραμυθένιο κόσμο της και να την αφήσουμε να μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα για (τουλάχιστον) 122 λεπτά!

Σκηνοθέτης

Ζαν Πιέρ Ζενέ (1953-): Γάλλος σκηνοθέτης. Ξεκίνησε την κινηματογραφική καριέρα του με τις σκοτεινές και σουρεαλιστικές ταινίες «Ντελικατέσεν» (1991) και «Η πόλη των χαμένων παιδιών» (1995). Έκανε μία αποτυχημένη απόπειρα στον αμερικάνικο κινηματογράφο, σκηνοθετώντας το «Άλιεν- Η αναγέννηση» (1997), αλλά τελικά έμεινε στο μυαλό των περισσότερων ως ο σκηνοθέτης της γλυκιάς ταινίας «Αμελί» (2001). Όλη τη φιλμογραφία του, πάντως, χαρακτηρίζει το στοιχείο του φανταστικού, αποτυπωμένο κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο και διάθεση.

Υπόθεση

Αυτή είναι η ιστορία της Αμελί Πουλέν, μια σερβιτόρας στη Μονμάρτη. Αθώα και εκκεντρική, η Αμελί έχοντας περάσει μοναχικά παιδικά χρόνια εξαιτίας ενός προβλήματος στην καρδιά της, προτιμά να ζει στο δικό της φανταστικό κόσμο. Κάποια μέρα αποφασίζει να αφοσιωθεί στο να αλλάξει τις ζωές των γύρω της: Του πατέρα της, της σπιτονοικοκυράς της, του δύστροπου μανάβη, των ανθρώπων στην καφετέρια. Και τελικά… ανακαλύπτει την αγάπη!

Πληροφορίες

Σκηνοθεσία: Ζαν Πιέρ Ζενέ

Σενάριο: Σενάριο: Ζαν Πιέρ Ζενέ, Γκιγιόμ Λοράν

Πρωταγωνιστές: Όντρεϊ Τοτού, Ματιέ Κασοβίτς

Έτος Παραγωγής: 2001

Βραβεία

Ήταν υποψήφιο για 5 Όσκαρ:

• Καλύτερης Ξένης Ταινίας

? Καλλιτεχνική Διεύθυνση

? Καλύτερης Φωτογραφίας

? Καλύτερου Ήχου

? Καλύτερου Πρωτότυπου

Σεναρίου

Παραλειπόμενα

? Ο σκηνοθέτης ξεκίνησε αρχικά να συλλέγει ιστορίες και αναμνήσεις που τελικά αποτέλεσαν το σενάριο της ταινίας το 1974.

? Κάθε φορά που υπήρχαν εξωτερικά γυρίσματα, ο Ζαν Πιέρ Ζενέ και το συνεργείο του καθάριζαν όλη την περιοχή από σκουπίδια, βρωμιές και γκράφιτι, έτσι ώστε να ανταποκρίνεται η εικόνα στην φαντασία. Αυτό ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, ειδικά στη σκηνή στον τεράστιο σταθμό του τρένου.

? Ο ρόλος της Αμελί γράφτηκε ειδικά για την Έμιλι Γουάτσον. Ήθελε το ρόλο, όμως, αναγκάστηκε να τον απορρίψει, διότι δε μιλούσε γαλλικά.

? Ο νάνος που ταξιδεύει είναι εμπνευσμένος από μια σειρά πραγματικών φαρσών που έγιναν στη Γαλλία και την Αγγλία το 90?. Το 1997 το γαλλικό δικαστήριο καταδίκασε τον αρχηγό του «Μετώπου για την Απελευθέρωση των Νάνων Κήπου» (Front de Libération des Nains de Jardins) για κλοπή περισσότερων από 150 νάνων!

Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News