«Γυαλίζει» το μάτι

Θα ήθελα τη νέα χρονιά να μιλάμε μόνο για ευχάριστα πράγματα αλλά δυστυχώς έχουμε ακόμα μπροστά μας δύσκολο δρόμο.

Είδαμε πριν λίγες μέρες έναν «έξαλλο» όχλο στις Η.Π.Α. να εισβάλλει στο Καπιτώλιο και όσο και να μη μας αφορά άμεσα εάν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά ποιοι είναι αυτοί, που συμμετείχαν στο «μπάχαλο» θα διαπιστώσουμε ότι είναι αυτοί που η σύγχρονη οικονομία και κοινωνία τους έχει θέσει στο περιθώριο.

Διάβασα μια έρευνα που έλεγε ότι στις Η.Π.Α. μεγάλο ποσοστό των πολιτών εξακολουθεί να μην έχει την παραμικρή ιατροφαρμακευτική κάλυψη και ότι η σταθερή εργασία είναι είδος προς εξαφάνιση.

Συνεπώς, υπάρχει μαζεμένη αγανάκτηση έτοιμη να εκτοξευθεί εναντίον οποιουδήποτε θυμίζει ή εκπροσωπεί «το σύστημα».

Αυτά στις Η.Π.Α. αλλά και στη χώρα μας το μάτι πολλών έχει αρχίσει να «γυαλίζει» καθώς η πανδημία και η παρατεταμένη καραντίνα οδηγούν σε περαιτέρω φτωχοποίηση μεγάλες κοινωνικές ομάδες, που ήδη είχαν πληγεί από τη δεκαετή οικονομική κρίση.

Το κακό είναι ότι κάποιοι μετά το παρατεταμένο κλείσιμο της καραντίνας δε θα μπορέσουν ποτέ να ξανασηκώσουν το κεφάλι τους και αυτό θα έχει δραματικές ψυχολογικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες για τους ίδιους και τις οικογένειες τους.

Δε θέλω να χωρίζω την κοινωνία σε ομάδες ούτε και είναι εποχή για αντιδικίες όμως η αλήθεια είναι μία.

Και αυτή είναι ότι την παρούσα κρίση όπως και την προηγούμενη οικονομική κρίση την πλήρωσε ο ιδιωτικός τομέας και η ελεύθερη οικονομία.

Το στενό και το ευρύτερο δημόσιο με το «μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει»δεν έζησε αγωνία επιβίωσης καθώς πέρα από την κλεισούρα της καραντίνας δε στερήθηκε κάτι.

Έχουμε δύσκολο δρόμο ακόμα με την πανδημία και λέμε και ξαναλέμε ότι πρώτη προτεραιότητα είναι η δημόσια υγεία.

Κάποτε όμως θα τελειώσει αυτή η περιπέτεια και τότε θα τεθεί το δίλημμα πως θα ανασυγκροτηθεί η ελεύθερη οικονομία, που έχει καταστραφεί.

Πρέπει να προσέξουμε πολύ πως θα διαχειριστούμε τους ανθρώπους που έχει «γυαλίσει» το μάτι τους από την οικονομική καταστροφή της πανδημίας, γιατί εάν τους αφήσουμε οριστικά στο περιθώριο θα ζήσουμε αργά ή γρήγορα νέα κύματα «αγανακτισμένων» και «μπάχαλου».

Η έννοια κοινωνική δικαιοσύνη πρέπει να βρει το επόμενο διάστημα το πραγματικό της νόημα πέρα και πάνω από κάθε πολιτική σκοπιμότητα και να μη μείνει κανείς μόνιμα στο περιθώριο.

Όταν «γυαλίζει» το μάτι κάποιου από τη δυσκολία δεν είναι προσωπικό ζήτημα αλλά ζήτημα όλης της κοινωνίας, διότι διαφορετικά το μπάχαλο θα το «λουστούμε» όλοι μας.