Η αναπνοή δεν είναι δεδομένη*

Σ’ αυτό το κείμενο δεν θα μιλήσω «δημοσιογραφικά». Αυτό το κάνω κάθε μέρα στις σελίδες του «Χ» και –ειρήσθω εν παρόδω- σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη στην εφημερίδα, αλλά και στην υπογραφή μου. 

Θέλω να μιλήσω για δύο «θανάτους» που συνέβησαν μέσα στο 2019 και καθόρισαν το από δω και πέρα μου. Ο πρώτος είναι ο θάνατος της μάνας μου. Αδιάφορο για τους πολλούς, αλλά κυρίαρχο γι’ αυτόν που υφίσταται τις συνέπειες του. Δύσκολο πολύ να χάνεις την πηγή από την οποία πήρες ζωή. Στη μάνα μας άλλωστε οφείλουμε το ζην. 

Δεν θα μετατρέψω το κείμενο αυτό σε μοιρολόι (αν και το ‘χω πολύ εύκολο), όμως βάζω αυτόν το θάνατο στον ονομαστή του κλάσματος που σχηματίζει το «ευ ζην». Αν λοιπόν η μάνα μας «ευθύνεται» για το ζην, μαζί με την ευχή της μας δίνει και την «κατάρα» να κατακτήσουμε το ευ ζην. 

Αυτό, το ευ ζην, κατ’ εμέ πέθανε φέτος λόγω της στάσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη (κι αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος για τον οποίο θέλω να μιλήσω). Η μη ψήφιση του άρθρου 5 στην αναθεώρηση του Συντάγματος, για μένα σημαίνει μία δυνατή γροθιά στα ανθρώπινα δικαιώματα, που αποκτά κανείς άμα τη γεννήση του. Και που η δυνατότητα του να τα ασκεί, συνιστά το ευ ζην. 

Η κυβέρνηση αυτή, που κατά τα άλλα είναι σεβαστή ως προκύπτουσα από τη λαϊκή ετυμηγορία, έκρινε ότι στην Ελλάδα τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο και ότι όλοι απολαμβάνουν τις ίδιες ελευθερίες και χαίρουν ίδιας προστασίας. Κοινώς, η Νέα Δημοκρατία δεν θεωρεί προσήκον να υπάρχει νομοθετική ρύθμιση για την απαγόρευση των διακρίσεων πoυ σχετίζoνται και με τoν σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα ή τα χαρακτηριστικά φύλου. 

Άρα λοιπόν -και πάντα σύμφωνα με το δικό μου αξιακό σύστημα- δεν θεωρεί επιβεβλημένο να έχουν όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας ευ ζην. 

Δυσκολεύομαι πολύ να αποφύγω την αυτοαναφορικότητα, αλλά και πάλι δεν είναι απαραίτητο μιας και το κείμενο αυτό γράφεται ακριβώς γι’ αυτό το λόγο: για να γνωριστούμε. Ξέρω ότι 300 ή 500 λέξεις δεν είναι ικανές για να «συστηθούμε», ωστόσο, αφού αυτός είναι ο χώρος που δικαιούμαι, ελπίζω να έγινα σαφής. 

Και αν όχι, επαναλαμβάνω ότι η μόνη μου ευχή για το 2020 είναι να μην ξεχνάμε ποτέ ότι «η αναπνοή δεν είναι δεδομένη» και ως εκ τούτου να λέμε στους ανθρώπους μας ότι τους αγαπάμε και να το δείχνουμε πριν γίνουν «φωτογραφίες». Και αυτό οφείλουμε να το κάνουμε τόσο στην προσωπική, όσο και στην «πολιτική» μας ζωή. Και για μας τους δημοσιογράφους, και στην δημοσιογραφική.  

Ευτυχείτε. 

*Η φράση «η αναπνοή δεν είναι δεδομένη» ανήκει στην στιχουργό Λίνα Νικολακοπούλου.