«Η αξία της Πίστης»

Με αφορμή τη συζήτηση που προκλήθηκε την τελευταία εβδομάδα για το εάν είναι σκόπιμο στην κρίση που ζούμε να συντηρούμε το ακριβό τελετουργικό για την παραλαβή με ειδική πτήση και την υποδοχή με τιμές αρχηγού κράτους του Αγίου Φωτός έκανα τις ακόλουθες  σκέψεις.
Αρχικά θυμήθηκα τους πακτωλούς χρημάτων που δόθηκαν κατά καιρούς στη χώρα μας για κάθε είδους «πολιτιστικές» και συναφείς δραστηριότητες, χωρίς να αμφισβητηθεί από κανένα η σκοπιμότητα αυτών των επιχορηγήσεων καθώς ακόμα και εάν δεν ενδιέφεραν το σύνολο των πολιτών η αξία τους δεν κρινόταν από την καθολικότητα του ενδιαφέροντος αλλά από την ποιότητα τους.

Στη συνέχεια θυμήθηκα σειρά πολιτικών, κοινωνικών και λοιπών εκδηλώσεων, που χωρίς να αφορούν το σύνολο του πληθυσμού έλαβαν γενναίες κρατικές βοήθειες μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να υπάρχουν γιατί εξυπηρετούσαν πολιτικούς, τοπικούς και πολιτισμικούς σκοπούς.

Τις παραπάνω σκέψεις τις αναφέρω για να δείξω ότι στη χώρα μας, όπου είναι ελεύθερος ο καθένας να πιστέψει ή να μη πιστέψει ότι θέλει δε χρειάζεται να γινόμαστε τόσο μίζεροι, για ένα ευαίσθητο και συμβολικό τελετουργικό της Ορθοδοξίας.

Ειδικά μέσα στην κρίση δε πρέπει να στερούμε το λαό από την πίστη του, που είναι αποκούμπι και στήριγμα του.

Για να μη θεωρηθεί ότι λαϊκίζω δεν εννοώ να ξεχάσουμε τα προβλήματα μας και να χορτάσουμε μόνο με θρησκεία. 

Εννοώ ότι δε πρέπει να εξαντλούμε τις «προοδευτικές» ανησυχίες μας σε αυτά τα θέματα και εάν θέλουμε πραγματικά να δείξουμε πόσο προχωρημένοι είμαστε σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο υπάρχουν δεκάδες άλυτα θέματα στην παιδεία μας για παράδειγμα, όπου όποιος δε φοβάται να σπάσει αυγά μπορεί να δείξει πόσο επαναστάτης είναι.

Η πίστη δεν έχει αξία μετρήσιμη σε ευρώ και αναφέρομαι στην έννοια πίστη και όχι σε θρησκευτικό δόγμα γιατί ανεξάρτητα από το που πιστεύει ο καθένας, αυτό που δίνει δύναμη στον άνθρωπο στις μοναχικές στιγμές του είναι η πίστη σε κάτι ανωτέρω και ικανό να τον βοηθήσει.
Η πίστη δίνει ελπίδα στα δύσκολα και ηρεμεί τις ανησυχίες των ανθρώπων για το αναπόφευκτο τέλος της ζωής.

Όταν λοιπόν έχουμε τόσους λόγους για να πιστεύουμε ακόμη και εάν ένα τελετουργικό μας φαντάζει ακριβό για την εποχή μας δε θα πρέπει να κολλάμε σε αυτό. Καλύτερο θα είναι την εξοικονόμηση κρατικών δαπανών να την αναζητήσουμε στις διαχρονικές παθογένειες της χώρας μας όπως για παράδειγμα στη φοροδιαφυγή και στην κακοσχεδιασμένη δημόσια διοίκηση, παιδεία και υγεία.

Ας αφεθούμε όσοι πιστεύουμε τις μέρες αυτές στη σημειολογία του Θείου δράματος και ας νοιώσουμε ότι μπορούμε και εμείς να ξεπεράσουμε τον προσωπικό και συλλογικό μας «Γολγοθά».

Καλή Ανάσταση λοιπόν και ας έχουμε όλοι στο μυαλό μας τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη: «Αγαπάς τον Θεό, αγαπώντας τους ανθρώπους».