«Η ελευθερία της έκφρασης και ο καλλιτεχνικός ντόρος»

Ένα θέμα που απασχόλησε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης την τελευταία βδομάδα ήταν το τραγούδι ενός καλλιτέχνη που περιελάμβανε μια άκομψη τουλάχιστον αναφορά για δύο δημόσια πρόσωπα και ειδικότερα για ένα γνωστό δημοσιογράφο και για ένα εν ενεργεία υπουργό της κυβέρνησης.

Όταν λοιπόν το θέμα αυτό αναδείχθηκε και εκφράστηκε από πολλούς δυσαρέσκεια και αντίδραση τότε έσπευσαν αρκετοί καλλιτέχνες να διευκρινίσουν ότι η αναφορά ήταν καλλιτεχνική και όχι κυριολεκτική και συνεπώς δεν υπήρχε θέμα στοχοποίησης των δύο προσώπων.

Εγώ καλόπιστα τα δέχομαι όλα αυτά αλλά κάπου εδώ έρχεται μια απορία μου.

Εάν ως πολίτης εκφραστώ με τον ίδιο περίπου τρόπο για δύο συμπολίτες μου σε δημόσιο χώρο θα θεωρηθεί ελευθερία έκφρασης ή θα μπλέξω σε νομικές περιπέτειες;

Γιατί τελικά ο απλός πολίτης να μην μπορεί να κάνει χρήση της κάλυψης της καλλιτεχνικής έκφρασης και αυτό να αποτελεί προνόμιο μόνο των καλλιτεχνών;
Και για να έχουμε και καλό ερώτημα πότε κάποιος δικαιούται να προσδιορίζεται ως καλλιτέχνης και κατά συνέπεια να μπορεί να λέει οτιδήποτε υπό το μανδύα της καλλιτεχνικής έκφρασης;

Μια “γύρα” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας πείθει για το γεγονός ότι το πεδίο δόξας της καλλιτεχνικής έκφρασης έχει αλλάξει πατρίδα και βλέπεις πλέον δεκάδες διάσημους και ημιδιάσημους καλλιτέχνες να παίζουν το παιχνίδι της κοινωνικής δικτύωσης.

Το παιχνίδι λοιπόν αυτό λέγεται “κάνε όσο περισσότερο ντόρο μπορείς για να υπάρχεις”.

Ο απλός πολίτης εάν του ξεφύγει το “παραπανίσιο” δε συγχωρείται από την κοινωνία, που είναι έτοιμη να τον δικάσει και να τον καταδικάσει.

Έχουμε όλοι ακούσει την άποψη ότι ο καλλιτέχνης είναι ευαίσθητος και οι “κεραίες του” πιάνουν τα μηνύματα της εποχής και για αυτό μπορεί να τα εκφράζει ακόμα και με ακραίο τρόπο για το καλό της κοινωνίας.

Αυτή η άποψη με κάνει να έρχομαι εκ νέου στο παραπάνω ερώτημα μου δηλαδή “πότε κάποιος δικαιούται να προσδιορίζεται ως καλλιτέχνης;”
Για παράδειγμα εγώ ως ευαίσθητος πολίτης δικαιούμαι να ισχυρίζομαι ότι έχω και καλλιτεχνική ευαισθησία ώστε να μπορώ να εκφράζομαι χωρίς όρια δυνάμει αυτής;

Σας αφήνω για σήμερα με το ερώτημα αυτό, διότι εγώ προσωπικά δεν έχω καταφέρει να το λύσω εάν και σταθερά πιστεύω ότι όλα στη ζωή επιτρέπονται μέχρι του σημείου που διαταράσσουν τη ζωή των συνανθρώπων μας.