Η φορολογία σαν θεσμική διαδικασία

Η κρίση στην ελληνική οικονομία βρίσκεται στη φάση που τα σημάδια της είναι ορατά σε όλους τους τομείς. Ζούμε στην Ελλάδα των πλεονασμάτων από αναγκαστικές κατασχέσεις, φορολόγηση περιουσιακών στοιχείων ανεξάρτητα από φοροδοτική ικανότητα και άλλα κριτήρια οικογενειακά, η υπολογισμού αναγκών εξαρτημένων μελών της οικογένειας. 
Η υπερφορολόγηση παρουσιάζεται σαν επιτυχία, ενώ αποτελεί την καταστροφική μέθοδο όπου ότι θετικό συμβαίνει,  δηλαδή κερδοφορία σαν οικονομικό αποτέλεσμα,  τιμωρείται με προκαταβολή φόρου 100% ακόμα και για τους αγρότες που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα. 

Τα κοινωνικά στρώματα που αντέχουν στη κρίση, έρχονται αντιμέτωπα με την εφαρμογή της φορολογικής πολιτικής, με τη δικαιολογία της κυβέρνησης ότι δεν δημιούργησε αυτή τον εκτροχιασμό της οικονομίας και άρα έχει ηθικό πλεονέκτημα. 
Ως εδώ συμφωνούμε, όμως η διαχείριση της κρίσης απαιτεί λεπτούς χειρισμούς, άσκηση οικονομικής πολιτικής, μακριά από τιμωρητικές πρακτικές και μη ηθικές οικονομικές κινήσεις. Πώς να χαρακτηρίσει κανείς τις 1.000 κατασχέσεις την ημέρα και τους φοροελέγχους σε βάθος 2001-2015, ενώ υπάρχει τριετής παραγραφή για τις αξιώσεις των επιχειρήσεων.  
Μπορεί ο ΓΓ της ΑΑ ΔΕ κος Πιτσιλής,  να βγάζει μια εγκύκλιο που επιχειρήσεις που διέκοψαν εκπρόθεσμα και έχουν καταβάλλει τέλος επιτηδεύματος αχρεώστητα,  επειδή δεν άσκησαν προσφυγή να τους το κατάσχει; Δηλαδή επειδή πλήρωσαν χωρίς να έχουν τότε δραστηριότητα 650-1.000 ευρώ να μην τα επιστρέφει; 

Είναι και κάτι άλλο που υποκρίνεται η πολιτεία, ότι οι τεράστιοι φόροι και επιβαρύνσεις επιτυγχάνουν το στόχο τους. Απλά στέλνουν επιχειρήσεις και νέες ηλικίες στην αναζήτηση για εργασία σε γειτονικές χώρες, σύνηθες φαινόμενο στη Μακεδονία και στη Θράκη, αποψιλώνοντας ότι θα ήταν παραγωγικό και επωφελές για τη χώρα.
Ο πρωθυπουργός παρουσίασε στην πρόσφατη συνέντευξή του την εικόνα της κανονικότητας, μόνο που δεν είπε ότι μόνο 10.000 από τους 100.000 ελεύθερους επαγγελματίες με μέχρι δύο εργοδότες δήλωσαν και δηλώθηκαν για να πληρώνουν εισφορές και οι εργοδότες. Το κλείσιμο της δραστηριότητας αποτελεί την τελευταία επιλογή του επαγγελματία,  αλλά χιλιάδες το επιλέγουν επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις αυτές που δημιουργεί η φοροκαταιγίδα. 

Θέλω να αναφερθώ στο αγέρωχο ύφος κάποιων αρμόδιων υπουργών που ανακοινώνουν ότι μείωση ΕΝΦΙΑ θα έχουμε μετά το 2019, ενώ μιλούσαν για κατάργηση του,  σαν άδικο μέτρο που συμπιέζει την αγοραία αξία των ακινήτων,  σε συνδυασμό με τη φορολογία ακινήτων με 15% ως 12.000 ευρώ έως 30.000 με 35% και από εκεί και πάνω με 45%. Αυτό είναι το έλλειμμά μας στα οικογενειακά εισοδήματα και το πλεόνασμα φόρων για την πολιτείας σας. Και μιλάνε για μείωση ΕΝΦΙΑ με βάση την επιτυχία υψηλών πλεονασμάτων.

Όταν έχουμε αποποιήσεις κληρονομίας λόγω φορολογικών επιβαρύνσεων και νομοσχέδια για άνω των 5.000 ευρώ φόρου μεταβίβαση ακινήτου στο δημόσιο και πληρωμή φόρων με αποτίμηση της αξίας μέσω ακινήτων στη χαμηλότερη αξία,  αντί να δοσοποιείται η οφειλή φόρων και να διευκολύνεται η διατήρηση της μνήμης και της συνοχής της οικογένειας και της κοινωνίας κάτι λάθος συμβαίνει. Οι νόμοι θεσμοθετούνται στην Αθήνα. Απέχουμε πολύ από την ιδανική πολιτεία όμως του Πλάτωνα.