Η γλύκα του «γυαλιού» και του «ειδικού»

Δε χρειαζόταν να έρθει η πανδημία, για να κατακλυστούμε από τηλεοπτικές εμφανίσεις ειδικών και μη.

Είχαμε κατά χρονικές περιόδους χορτάσει από αναλύσεις σεισμολόγων, μετεωρολόγων, πολιτικών αναλυτών και κάθε είδους ειδικών, που καταλάμβαναν τα «τηλεοπτικά παράθυρα» ευκαιρίας δοθείσης.

Ανήκω δε στην επαγγελματική τάξη των Δικηγόρων, που η υπόλοιπη κοινωνία χαρακτηρίζει πολυλογάδες και ξερόλες και είναι αλήθεια ότι δε χάνουμε ευκαιρία να βρεθούμε στο «γυαλί» της τηλεόρασης για θέματα του αντικειμένου μας αλλά και γενικότερα.

Ειλικρινά όμως δεν πίστευα ότι με την πανδημία θα μας ξεπερνούσαν κατά πολύ οι ιατροί, που αποδείχθηκαν «εθισμένοι» με τη δημοσιότητα και πλέον δε χάνουν ευκαιρία για τηλεοπτική εμφάνιση.

Καταρχήν δεν είναι κακό, γιατί ενημερώνεται διαρκώς ο κόσμος για την εξέλιξη των κρίσιμων θεμάτων της πανδημίας.

Υπάρχουν όμως δυο μεγάλες παγίδες από την υπερβολική προβολή ιατρών και ειδικών για τα θέματα της πανδημίας, οι οποίες είναι η μια πολιτική και η μια κοινωνική.

Η πολιτική παγίδα είναι ότι μερικοί επιστήμονες χρησιμοποιούνται συμβουλευτικά από την πολιτική ηγεσία και αυτό φυσικά είναι θεμιτό και απόλυτα σωστό, όμως η επαναλαμβανόμενη παρουσία τους στα ΜΜΕ αποδυναμώνει τελικά το μήνυμα τους και τελικά ο πολίτης αντί να πείθεται από τις διαρκείς παροτρύνσεις αρχίζει και αντιδρά θεωρώντας ότι οι πολιτικοί χρησιμοποιούν την επιστημονική γνώμη για τη χάραξη της πολιτικής τους και δεν αναλαμβάνουν οι ίδιοι την ευθύνη και το κόστος των πολιτικών αποφάσεων.

Η κοινωνική παγίδα είναι ότι οι διαρκείς ιατρικές αναφορές και αναλύσεις στα ΜΜΕ αντί να καθησυχάσουν και να ηρεμήσουν το μέσο πολίτη του δημιουργούν τελικά ένα απροσδιόριστο άγχος καθώς αδυνατεί να επεξεργαστεί τα δεδομένα που διαρκώς του παρατίθενται και που συχνά είναι δυσνόητα και αντικρουόμενα.

Γλυκιά λοιπόν η δημοσιότητα ακόμα και για τους έχοντες επιστημονική καταξίωση, γιατί όπως λέει και το κλασικό ρητό: «το χρήμα πολλοί εμίσησαν, την δόξα ουδείς».

Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω σε όσους επιστήμονες εγκαταλείπουν το επιστημονικό τους καταφύγιο, για να περιδιαβούν τη δημοσιότητα ότι η δημοσιότητα έχει σκληρούς κανόνες και θέλει γερό στομάχι, γιατί όσο γρήγορα γίνεσαι επίκαιρος και σε αναζητούν πολύ γρηγορότερα ξεχνιέσαι και σε ξεπερνά η τρέχουσα επικαιρότητα.

Η γλύκα του «γυαλιού» μεγάλη αλλά και σύντομη ενώ η πίκρα της λήθης μεγαλύτερη και διαρκής.