«Η ψυχολογία του παρτάκια»

Γνωρίζω ότι εάν και είναι σημαντική έχει καταντήσει βαρετή η συζήτηση για την πορεία της πανδημίας, τους εμβολιασμούς και τα συναφή θέματα.

Όλοι μας κουραστήκαμε από την επανάληψη όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι φθάνουμε σχεδόν δύο χρόνια από την έναρξη της πανδημίας να χάνουν κάθε μέρα δεκάδες άνθρωποι τη ζωή τους στη χώρα μας.

Εάν η απώλεια τόσων ανθρώπων δεν πείθει αυτούς που δεν εμβολιάζονται δεν υπάρχει κάτι άλλο νομίζω για να τους πείσει.

Σέβομαι τον ανθρώπινο φόβο και για αυτό δεν παρεξηγώ κανένα, όταν με ειλικρίνεια κάποιος λέει ότι «εγώ φοβάμαι για την υγεία μου και δεν κάνω το εμβόλιο, γιατί θεωρώ ότι έχει παραχθεί γρήγορα υπό την πίεση της πανδημίας».

Εκεί όμως που οργίζομαι είναι όταν ακούω κάποιους «έξυπνους» να πετούν την ατάκα «θα κάνω το εμβόλιο αλλά περιμένω να δω πρώτα τι θα γίνει με εσάς που το κάνατε νωρίτερα».

Κάπου εκεί τερματίζει η υπομονή μου και μου έρχεται στο στόμα «οχετός», που με δυσκολία συγκρατώ.

Αυτή λοιπόν είναι η αλληλεγγύη του σύγχρονου Έλληνα προς τον συμπατριώτη του, τον φίλο του, τον συγγενή του, τον κουμπάρο του;

Να δω πρώτα λοιπόν τι θα πάθουν οι άλλοι και μετά να κάνω τις κινήσεις μου εγώ.

Εάν η παραπάνω νοοτροπία δεν είναι ο ορισμός του «παρτάκια» δε ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.

Μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, που για να επιβιώσει μπροστά στις προκλήσεις, που έχει στο περιβάλλον της, χρειάζεται τεράστια αποθέματα αλληλεγγύης του λαού της αλίμονο εάν περιμένει σωτηρία από ανθρώπους, που όταν θα κληθούν να κάνουν το καθήκον τους θα περιμένουν να πάνε πρώτα οι άλλοι μπροστά και εάν γυρίσουν σώοι να πάνε και αυτοί.

Η ιστορία είναι αυτή και δε μπλέκω άσχετα θέματα καθώς τελικά ο πυρήνας του προβλήματος, που αναδείχθηκε με τον εμβολιασμό είναι η έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης και η ύπαρξη ενός απροσδιόριστου θυμού σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.

Ένα και ένα κάνουν δύο και η πικρή αλήθεια είναι ότι όποιος περιμένει να δει πρώτα τι θα πάθουν οι άλλοι για να κάνει μετά το εμβόλιο την ίδια ακριβώς στάση θα κρατήσει και σε όλα τα θέματα της προσωπικής, επαγγελματικής και κοινωνικής του ζωής.

Η ψυχολογία του «παρτάκια» είναι μία απλά κατά περιόδους αλλάζει το αντικείμενο, στο οποίο επιδεικνύεται.