Η Βρετανία κοντά στην άβυσσο

Το πρώτο εξάμηνο του 2015, του έτους που η Ελλάδα βρέθηκε  κοντά στον γκρεμό και στην άβυσσο πολλοί αναλυτές και διάφοροι διανοούμενοι από την Αγγλία έρχονταν στην Ελλάδα να κάνουν ανταποκρίσεις  και να δώσουν κουράγιο στον ελληνικό λαό που δεν ήθελε άλλο την λιτότητα και την οικονομική ορθοδοξία των Βρυξελλών. 

Στο δημοψήφισμα ήταν πολλοί από αυτούς που υποστήριζαν το Όχι όπως και ο Πολ Μέισον, ο άνθρωπος που έκανε ρεπορτάζ  στις συνοικίες της Αθήνας δείχνοντας την κρίση και είχε γοητευτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήθελε την Μέρκελ, αλλά πού να ήξερε ότι η χώρα του θα βίωνε το ίδιο δράμα ή και χειρότερο από αυτό που έζησε η δικιά μας. 

Η χώρα μας την ξεπέρασε αυτή την μπόρα, την μπόρα του λαϊκισμού, του μίσους, του φανατισμού, του διαχωρισμού σε διάφορα στρατόπεδα. Τώρα η άλλοτε μεγάλη αυτοκρατορία και η γενέτειρα του πολιτικού διαλόγου βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου χωρίς να  ξέρει και η ίδια τι θέλει. 

Ο Τζόνσον έγινε πρωθυπουργός, αυτό δηλαδή που ήθελε, αλλά έχει υποστεί τις πιο πολλές ήττες στο κοινοβούλιο, έχει χάσει έξι ψηφοφορίες, έχει χάσει την πλειοψηφία και το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας του τον ταπείνωσε και άλλο βγάζοντας αντισυνταγματικό το κλείσιμο της Βουλής. Η Βουλή άνοιξε και τον Τζόνσον δεν θα τον περιμένουν με ροδοπέταλα, αντίθετα  θα τον στριμώξουν όσο μπορούν. 

Αλλά το Ηνωμένο Βασίλειο ξέρει τι θέλει; Οι Τόρις είναι διχασμένοι σε Brexit  ή  όχι Brexit, οι Εργατικοί του Κόρμπιν θέλουν να διασφαλιστεί η παράταση του Brexit και μετά να γίνουν εκλογές, αλλά δεν δεσμεύονται για τίποτα ούτε για νέο δημοψήφισμα ή για μία νέα συμφωνία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν ξέρουν τι θέλουν, το χάος είναι πραγματικό. 

Ο Τζόνσον παίζει με τις Βρυξέλλες  το παιγνίδι ποιος θα κλείσει πρώτος τα μάτια. Στην χώρα μας τα κλείσαμε εμείς και την γλιτώσαμε, αλλά στην Βρετανία δεν φαίνεται να κάνει πίσω ο Τζόνσον. 

«Καλύτερα νεκρός σε χαντάκι παρά παράταση του Brexit» έχει πει. Θα είναι ο πρωθυπουργός που άσκησε τα καθήκοντα του τόσο λίγο χρονικό διάστημα; Θα φανεί.  

Την ευθύνη την έχει εν πολλοίς ο Κάμερον, γιατί μετά τις εκλογές του 2015 είχε την απόλυτη πλειοψηφία, αλλά προτίμησε ένα εσωκομματικό θέμα να το κάνει εθνικό και να δημιουργήσει μία συλλογική και εθνική περιδίνηση, δεν το περίμενε, λέει στο βιβλίο του, αλλά η ραθυμία του έφερε το Ηνωμένο Βασίλειο σε αυτό το σημείο. 

Αφήστε τον Κάμερον να συνεχίσει την συλλογική του αυτογνωσία. Η Βρετανία είναι σε μπελάδες από έναν μοιραίο πολιτικό ίσως αυτού του αιώνια όπως έλεγαν τότε τα Αγγλικά ταμπλόιντ.