«Το ηθικό πλεονέκτημα»

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ ούτε με το εάν πρέπει να λαμβάνουν επιδότηση ενοικίου οι υπουργοί, ούτε με τη διερεύνηση του σκανδάλου για τη φαρμακευτική δαπάνη.

Και λέω δε θα ασχοληθώ όχι γιατί είναι μικρά τα θέματα αυτά αλλά διότι με έχει εντυπωσιάσει ιδιαίτερα κάτι που λέγεται τελευταία περί ηθικού πλεονεκτήματος όσων προέρχονται από τον προοδευτικό χώρο.

Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω πως άνθρωποι που θέλουν να λέγονται προοδευτικοί και που ο πολιτικός τους χώρος έχει υποστεί διώξεις και διαχωρισμούς κατά το πρόσφατο παρελθόν εισάγουν στο δημόσιο διάλογο τέτοια διχαστική ρητορική.

Είναι πιστεύω αυτονόητο για τον κάθε λογικό πολίτη ότι το ηθικό πλεονέκτημα αποκτάται από τον καθένα βάσει των πράξεων του και του τρόπου ζωής του και όχι δυνάμει της συμμετοχής του σε ένα ιδεολογικό χώρο.

Όπως λοιπόν στη Δημοκρατία δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη δεν υπάρχει και συλλογική αρετή.

Όλοι κρίνονται κατά περίπτωση και αντικειμενικά και δεν αμαυρώνει ούτε και ξεπλένει τον καθένα μας η συμμετοχή του σε ένα πολιτικό χώρο. 

Οι ταμπέλες και οι διαχωρισμοί ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα είναι αντιδημοκρατικοί και επικίνδυνοι.

Πάνω σε ταμπέλες και διαχωρισμούς χτίζονται διαιρέσεις από τους πονηρούς στη λογική του «διαίρειν και βασίλευε».

Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει κοινός νους στο λαό μας για να μη «τσιμπήσει» στο διχασμό και την αντιδικία.

Κανείς λοιπόν δε δικαιούται να αυτοχαρακτηρίζεται περισσότερο ηθικός από τους άλλους επειδή έχει μια συγκεκριμένη ιδεολογία. 
Το ηθικό πλεονέκτημα χτίζεται και διατηρείται δύσκολα και καθρέφτης του είναι οι πράξεις.

Ιστορικά ο διαχωρισμός σε ηθικούς και ανήθικους αποτέλεσε εργαλείο στα χέρια αυτών που θέλησαν με κάθε μέσο να διατηρήσουν την εξουσία και όχι συνήθως προς όφελος του λαού.

Στο δημοκρατικό σύστημα αξιών η ηθική και η ανηθικότητα δεν απονέμονται ποτέ προκαταβολικά αλλά σύμφωνα με τις πράξεις του καθενός.