Με μισή χαρά

Το τελευταίο εορταστικό τριήμερο αρκετοί φίλοι παρατήρησαν: «Μιλάμε για κρίση αλλά ο κόσμος είναι στις καφετέριες και σε εκδρομές».
Και όντως οι συνήθειές μας παρά την κρίση δείχνουν καλά να κρατούν.
Λίγο βαθύτερα όμως αν κοιτάξει κανείς αυτούς που γεμίζουν τις καφετέριες και αυτούς που με ένα φθηνό εισιτήριο κάνουν  την εκδρομή τους θα διαπιστώσει τη μισή χαρά τους.
Αστεία πράγματα θα πει κανείς. Είναι δυνατόν διασκέδαση και ταξίδι με μισή χαρά; Με έχει απασχολήσει το παραπάνω θέμα τελευταία και παρατηρώ και εγώ αυτό το περίεργο φαινόμενο που εμφανίζει μέσα στην κρίση η κοινωνία μας.
Λίγο προσεκτικός εάν είναι κανείς με την ανθρωπογεωγραφία αυτών που φαινομενικά διασκεδάζουν θα διαπιστώσει ότι μάλλον πρόκειται για κοινωνική ψυχοθεραπεία παρά για διασκέδαση. 
Με την ανεργία να καλπάζει και δεν εννοώ μόνο την επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία αλλά  και την αεργία που πλήττει τους τυπικά εμφανιζόμενους ως οικονομικά ενεργούς κάτι πρέπει να κάνει ο καθένας για να μην πέσει στην εσωστρέφεια και την κατάθλιψη. 
Δεν είναι ο Μεσογειακός μας χαρακτήρας που ωθεί στην κοινωνική συναναστροφή και εξωστρέφεια ούτε το ένστικτο αυτοσυντήρησης του καθενός αλλά η ανυπαρξία επιλογών και διεξόδων.
Με την υπάρχουσα αντικειμενική αδυναμία επένδυσης παραγωγικού χρόνου και με την έλλειψη κινήτρων ακόμα και η επιχειρηματικότητα που επιλέγεται τελευταία εξαντλείται σε μορφές εστίασης με μικρό χρονικό ορίζοντα συνήθως.
Έτσι αναπαράγεται αδιέξοδο καθώς δεν υπάρχουν πραγματικά παραγωγικές δραστηριότητες και ακόμα και τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα όπως ο τουρισμός πέρα από τα τοπικά οφέλη που παράγει δε συμβάλλει όσο θα έπρεπε στην συνολική ανάπτυξη καθώς χωρίς εθνικό σχέδιο παρατηρείται το οξύμωρο ενώ αυξάνουν οι τουρίστες να μειώνονται τα έσοδα.
Μια αιτία του παραπάνω φαινομένου είναι οι εκατοντάδες αδήλωτες ενοικιαζόμενες κατοικίες και οι πληρωμές που γίνονται αφορολόγητα κατευθείαν στο εξωτερικό.
Αντί λοιπόν να ξοδεύουμε με μισή χαρά τα τελευταία μας Ευρώ νομίζω είναι καλύτερο να ξεκινήσουμε χωρίς συμπλέγματα τη συζήτηση για το παραγωγικό μοντέλο που χρειάζεται με τα νέα δεδομένα η χώρα και ίσως να ήρθε και η ώρα να γίνει ουσιαστικό το μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμού στα σχολεία για να μη πάρουμε στο λαιμό μας και τις νέες γενιές.
Η φυγή από τη σημερινή δυσκολία δε θα πρέπει να γίνει με την ισοπέδωση όλων. 
Να μη συγχέεται στο μυαλό μας η αλληλεγγύη με την ισοπέδωση και να μη γίνεται πολιτική εκμετάλλευση της κοινωνικής ανέχειας με την ανάδειξη του κοινωνικού αυτοματισμού.
Το να υπάρχει κοινωνική πρόνοια για τους αντικειμενικά αδύναμους είναι υποχρέωση κάθε πολιτισμένης κοινωνίας δε σημαίνει όμως αυτό ότι δεν πρέπει να αναγνωρίζονται και να επιβραβεύονται οι αξίες.
Η αργόσυρτη κατηφόρα όλων μπορεί να ικανοποιεί κάποιους δημιουργώντας τους την αίσθηση ότι το κακό βιώνεται από όλους αλλά κρύβει τον κίνδυνο να δημιουργηθεί μια ελώδης κατάσταση, που θα ρουφάει προς τα κάτω κάθε καλή προσπάθεια και θα εγκαθιδρύσει στην κοινωνία το αίσθημα της ματαιότητας και της παραίτησης από κάθε προσπάθεια.    
Εάν δε το προσέξουμε αυτό τα καλά μυαλά θα συνεχίσουν να μας κουνούν το μαντήλι και θα χάνεται κάθε ελπίδα να γυρίσει το παιχνίδι.