Μεταξύ φωνής και λογικής

Ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και δέκα μήνες από την ήττα των εθνικών εκλογών, που τον οδήγησε στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί έχασε και να αφήσει πίσω του τα βαρίδια που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο μετασχηματισμός του κόμματος  προχωρούσε κανονικά, αλλά είχε και τις κόντρες του για το μέλλον και το αποτύπωμα που θα έπρεπε να έχει το καινούργιο κόμμα που θα προ έκυπτε από το συνέδριο.  Ο αρχηγός θα ήταν ο ίδιος, γιατί δεν υπήρχαν ισχυρές φωνές για να πάνε κόντρα στον Τσίπρα και έτσι ο Τσίπρας έγινε ο πρωθυπουργός που έχει χάσει σε εκλογές και δεν έχει παραιτηθεί, όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Μετά ήρθε η πανδημία του ιού και πριν ήταν τα γεγονότα του Έβρου, που ο Τσίπρας έδειξε ως ένα βαθμό συναίνεση με τις επιλογές της κυβέρνησης προσπαθώντας να δείξει ένα άλλο προφίλ και ίσως να καρπωθεί από την συναίνεση.

Η συναίνεση τελείωσε όταν ο Τσίπρας είδε την σοσιαλδημοκρατία του εξωτερικού να δίνει χρήματα στο κράτος και είδε και ο ίδιος μία ευκαιρία να αναδείξει το δικό του νέο πρόγραμμα το «Μένουμε όρθιοι». Αυτό το πρόγραμμα το παρουσίασε και τα πιο πολλά σημεία ήταν μόνο μοίρασμα χρήματος και τίποτα άλλο.

Ο ίδιος ο Τσίπρας περιμένει τον Σεπτέμβριο για να δει πως θα είναι η οικονομία και που θα φτάσει η ύφεση και η ανεργία για να κάνει τη δική του ρελάνς. Αλλά τώρα οι συνθήκες δεν τον ευνοούν και θα πρέπει να περιμένει.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αφήσει τις πολλές φωνές που έχει το κόμμα του και να προχωρήσει σε ανανέωση στελεχών και να βγάλει προς τα έξω μία νέα γενιά πολιτικών που θα μπορούσαν να μιλήσουν με νέες προτάσεις.

Ένα ερώτημα του κόμματος είναι τι αντιπολίτευση θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και στο εξής.  Τι  πλαίσιο αντιπολίτευσης  θα ακολουθήσει, θα είναι ο παλιός του εαυτός ή θα είναι ένας νέος εαυτός του που θα έχει λογική και σύνεση;.  Τα δεδομένα μέχρι στιγμής δείχνουν ότι θα κυριαρχήσει η πρώτη λογική.

*μεταπτυχιακός φοιτητής του προγράμματος Σύγχρονες Ευρωπαϊκές Σπουδές, Δίκαιο, Οικονομία και Πολιτική της Νομικής Σχολής του ΔΠΘ