Μια «τηλεδίκη» δρόμος

Με αφορμή την υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας που απασχολεί σχεδόν μονοθεματικά τα Μ.Μ.Ε. και τα κοινωνικά δίκτυα τις τελευταίες ημέρες, η οποία βρίσκεται πλέον ενώπιον της δικαιοσύνης, μου ήρθαν στο μυαλό και κάποια άλλα πράγματα που συμβαίνουν στη διαχείριση νομικών υποθέσεων.

Συγκεκριμένα παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο τηλεοπτικών εκπομπών να «γεμίζουν» τηλεοπτικό χρόνο ενασχολούμενες με νομικές και δικαστικές υποθέσεις κατά τρόπο που ξεφεύγει του ορίου του απλού δικαστικού ρεπορτάζ.

Στο παραπάνω φαινόμενο συντελούν και παράγοντες δικών που είναι πρόθυμοι να συμμετέχουν στις εκπομπές αυτές και να συζητήσουν τις υποθέσεις ενώπιον του τηλεοπτικού και όχι όπως αρμόζει ενώπιον του Δικαστηριακού ακροατηρίου.

Έχει δημιουργηθεί λοιπόν ένα περιβάλλον «τηλεδικών» χωρίς αυστηρά όρια από θεσμικούς φορείς όπως είναι οι επιστημονικοί - επαγγελματικοί σύλλογοι αλλά και τα θεσμικά όργανα της πολιτείας.

Δε λέω φυσικά να περιορίσουμε το δικαίωμα της έκφρασης και της ενημέρωσης απλά προβληματίζομαι και προσωπικά εάν αυτό το περιβάλλον δημιουργεί ίσους όρους για όλους τους πολίτες.

Για να γίνω κατανοητός φανταστείτε πως αισθάνεται ένα δικηγόρος που εκπροσωπεί έναν πολίτη στα πλαίσια μιας αντιδικίας όταν η αντίδικος πλευρά έχει συνεχή πρόσβαση και προβολή στα ΜΜΕ και παρακολουθεί την υπόθεση που χειρίζεται πριν κριθεί από τα αρμόδια Δικαστήρια να γίνεται «φύλλο και φτερό» στα τηλεοπτικά πάνελ.
Δεν αισθάνεται καλά θα απαντήσω εγώ γιατί ενώ όλοι έχουμε εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη ακόμα και οι Έλληνες Δικαστές είναι στο τέλος της ημέρας άνθρωποι και δέχονται και αυτοί πίεση όταν για μια υπόθεση μέσω των ΜΜΕ δημιουργείται κλίμα στην κοινωνία.

Καταλήγουμε λοιπόν σε κάτι βασικό που ισχύει σε όλους τους τομείς για την ισορροπία του ανθρώπου.

Το βασικό αυτό στοιχείο λέγεται όρια και στην συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να τεθούν σοβαρά, αυστηρά και θεσμικά.

Λέγαμε παλιά για να δείξουμε ότι κάτι είναι κοντά την έκφραση «ένα τσιγάρο δρόμος».

Η απονομή Δικαιοσύνης όμως είναι πρωτεύουσα για τη ζωή μας και δεν μπορεί να είναι «μια τηλεδίκη δρόμος».

Πρέπει άμεσα να τεθούν σοβαρά και θεσμικά όρια.