«Μικρά Συμφέροντα»

Μάλλον θα δυσαρεστήσω με το σημερινό μου κείμενο αυτούς που νομίζουν ότι στα χρόνια της κρίσης δείξαμε αλληλεγγύη ο ένας στον άλλο και συμπαρασταθήκαμε πραγματικά.

Αντίθετα έχω την εντύπωση ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης εάν εξαιρέσουμε κάποια φωτεινά παραδείγματα αλληλεγγύης οι περισσότεροι οχυρωθήκαμε πίσω από τα μικρά μας συμφέροντα αδιαφορώντας για το τι γίνεται δίπλα μας.

Και η ίδια η πολιτεία με τον τρόπο της μας διαπαιδαγωγεί να είμαστε έτσι κάνοντας ανάλογα με την πολιτική της στόχευση κοινωνικούς διαχωρισμούς.

Έτσι μέσα στην κρίση άρχισε πάλι να γιγαντώνεται η διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που δουλεύουν στην ασφάλεια του δημοσίου και σε αυτούς που ψάχνουν τη μοίρα τους στην παραπαίουσα ελεύθερη αγορά.

Στην ίδια οικογένεια λοιπόν έχουμε μέλη της που είναι μισθωτοί ή συνταξιούχοι του Δημοσίου και δίκαια το μόνο που τους απασχολεί είναι να αποκατασταθούν οι μισθοί και οι συντάξεις τους και να λάβουν και όσα αναδρομικά δικαιούνται και έχουμε και μέλη της που θαλασσοδέρνονται στην ανασφάλεια του ελεύθερου επαγγέλματος και των επιχειρήσεων και δεν έχουν από πού να πιαστούν.

Δε μπορεί να πει κανείς ότι για την κατάντια μας φταίει μόνο το Δημόσιο αλλά σίγουρα μπορεί να πει ότι έχει μεγάλη μερίδα ευθύνης.

Για να μη βρεθούμε λοιπόν μπροστά σε τραγικές εκπλήξεις τα επόμενα χρόνια θα πρέπει να ειπωθεί με ειλικρίνεια ότι εάν δεν υπάρξει κάποιας μορφής πραγματική ανάπτυξη ακόμα και αυτοί που νομίζουν ότι είναι ασφαλείς δε θα έχουν από που να πληρωθούν.

Πρέπει τελικά να αποφασίσουμε τι θέλουμε για αυτή τη χώρα και εάν έχουμε διάθεση να θυσιάσουμε κάποια από τα μικρά μας συμφέροντα για το κοινό καλό.

Είτε λοιπόν οι νέες γενιές θα ζήσουν με επιδόματα και με χαρτζιλίκι από τις συντάξεις των γονιών τους όσο ζουν αυτοί, είτε θα γίνει ένας διακομματικός Εθνικός αναπτυξιακός σχεδιασμός μήπως και σωθεί η χώρα από την υπανάπτυξη και την υπογεννητικότητα.

Το κλειδί είναι στη λέξη «διακομματικός», γιατί όταν έχουμε φθάσει σε οριακά σημεία υπανάπτυξης και υπογεννητικότητας δε κινδυνεύει η οικονομία αλλά η υπόσταση της χώρας.

Στο σημείο που βρισκόμαστε τα όποια μικρά συμφέροντα είναι πολύ μικρά μπροστά στο συνολικό κίνδυνο.

Ούτε καταστροφολόγος είμαι ούτε και απαισιόδοξος απλά καταγράφω πραγματικά περιστατικά, που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε αλλά κάνουμε ότι δε συμβαίνουν για να μη διακινδυνεύσουν τα μικρά μας συμφέροντα.

Εμείς είμαστε αυτοί που τελικά θα αποφασίσουμε εάν θα μείνουμε στα μικρά ή εάν θα φροντίσουμε για κάτι μεγαλύτερο.