«Να φοβάται ο θύτης ή το θύμα;»

Να ένα θέμα που πιστεύω θα συζητηθεί πολύ το επόμενο χρονικό διάστημα.

Σχεδιάζουν λοιπόν στο αρμόδιο Υπουργείο την επαναφορά της πενθήμερης αποβολής αλλά και την αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος για τα παιδιά που επανειλημμένα ασκούν σχολική βία.

Και κάπου έτσι είναι σαν να ακούω τις διαφωνίες γονιών που θα αντιδικούν για την αυστηρότητα ή το επιβεβλημένο του μέτρου.

Αντί να καταθέσω ξερά την άποψη μου σας παραθέτω κατωτέρω μια υπόθεση εργασίας για να βγάλετε τα συμπεράσματα σας.

Σε ένα σχολείο λοιπόν δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης υπάρχουν παιδιά που λόγω της ιδιοσυγκρασίας τους και των ιδιαιτεροτήτων τους δέχονται συστηματικά σχολικό εκφοβισμό από ένα ή περισσότερους συμμαθητές.

Με τη σημερινή κατάσταση τα πράγματα θα εξελιχθούν περίπου έτσι:

Θα διαμαρτυρηθούν καταρχήν οι γονείς στη Διεύθυνση και θα κληθούν για εξηγήσεις τα παιδιά και οι γονείς και πιθανόν να πέσει και καμία μονοήμερη αποβολή.

Εάν τώρα υπάρχουν γονείς που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και δεν καμαρώνουν για τα «λεβεντόπαιδα» τους, που κάνουν να τρέμουν τους ατυχείς ευαίσθητους συμμαθητές τους, πιθανόν να υπάρχει κατευνασμός εάν όμως υπάρχουν γονείς που θεωρούν το σχολικό εκφοβισμό έκφραση λεβεντιάς των τέκνων τους τότε αλίμονο στα ατυχή θύματα διότι θα συνεχίσουν να περνούν τη σχολική ζωή τους σε ένα σύννεφο φόβου και ανασφάλειας μέχρι οι γονείς και κηδεμόνες τους να λάβουν τη μεγάλη απόφαση να τους αλλάξουν σχολικό περιβάλλον και να τους απαλλάξουν από τους εκφοβιστές.

Ε όχι λοιπόν δεν είναι λογικό να διδάσκουμε στα παιδιά μας από τη μικρή ηλικία ότι οι συνέπειες της παραβατικότητας αφορούν το θύμα και όχι τον θύτη.

Εάν θέλουμε να γίνουμε κοινωνία με αρχή, μέση και τέλος πρέπει να μάθουμε από μικρή ηλικία ότι όλα έχουν συνέπειες στη ζωή και ότι η ατιμωρησία, που για χρόνια υποθάλπεται από τη δήθεν προοδευτική Ελληνική κοινωνία όχι μόνο δε βοηθάει αλλά καταστρέφει παιδιά και ενήλικους που υπήρξαν ανεξέλεγκτα παιδιά.

Ο θύτης του σχολικού εκφοβισμού και του κάθε εκφοβισμού και της κάθε παραβατικότητας θα πρέπει να νοιώσει την ποινή και την αποδοκιμασία και όχι το θύμα να είναι μόνιμα αυτό που θα σκύβει το κεφάλι και να περνάει μόνο του το «Γολγοθά» του.

Μη φωνάζουμε λοιπόν για την κρατική ατιμωρησία και την όποια συγκάλυψη, όταν οι ίδιοι στα σπίτια μας δε δεχόμαστε τον παραμικρό έλεγχο και την παραμικρή ποινή.

Το μήνυμα πρέπει να είναι διαχρονικό και σταθερό.

Στη ζωή να φοβάται ο θύτης και όχι το θύμα.