Ο Κασσελάκης στη Βόρειο Ήπειρο, οι κορδέλες που ενώνουν και η «έμπειρη» θεία Σοφία

Επίσκεψη Κασσελάκη στη Βόρειο Ήπειρο
Την ελληνική μειονότητα στη Βόρειο Ήπειρο επισκέφθηκε πρόσφατα ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης. Ο πρόεδρος Stefanos αποφάσισε να κάνει την επίσκεψη αυτή αιφνιδιαστικά, χωρίς ιδιαίτερες προετοιμασίες και επισημότητες, για να κάνει έκπληξη στους Βορειοηπειρώτες και να δείξει ότι είναι απλός άνθρωπος. Και, φυσικά, μόνο μπράβο μπορείς να του πεις για αυτό. Όπως, όμως, με ενημέρωσε φίλος και καλός γνώστης των δρώμενων στη Βόρειο Ήπειρο, ο πρόεδρος Stefanos στάθηκε ιδιαίτερα άτυχος, γιατί την ημέρα που πήγε, οι περισσότεροι παράγοντες της ελληνικής μειονότητας με τους οποίους ήθελε να βρεθεί, δεδομένου ότι ενημερώθηκαν την τελευταία στιγμή, δεν μπόρεσαν για διάφορους λόγους να τον συναντήσουν. Άλλος είχε λουμπάγκο, άλλος φαΐ στη φωτιά και άλλος φουίτ στο αυτοκίνητο.
Πάντως, όσοι τελικά τα κατάφεραν να τον δούνε από κοντά και να του εκθέσουν τα προβλήματα της ελληνικής μειονότητας, σίγουρα δεν έχασαν, διότι μπορεί να μην άκουσαν κάτι για την συμπεριφορά του Αλβανικού κράτους απέναντι στους ίδιους και τις περιουσίες τους, ούτε για την υπόθεση Μπελέρη ή για την επίσκεψη Ράμα στην Αθήνα, αλλά είχαν την τύχη να ακούσουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για την κλιματική κρίση.

Έργο μου και έργο σου
Έχοντας συμπληρώσει σχεδόν 25 χρόνια στα έδρανα των Περιφερειακών και Δημοτικών Συμβουλίων, βαρέθηκα να ακούω τον μόνιμο καυγά, «ποιανού είναι τα έργα». Και όπως πάντα έλεγα, τα έργα δεν ανήκουν σε κανέναν πολιτικό, παρά μόνον στον τόπο που γίνονται και στους πολίτες για τους οποίους γίνονται. Άλλωστε, με τη γραφειοκρατία και τον ρυθμό που κινούνται οι κρατικές λειτουργίες στη χώρα που ζούμε, είναι πρακτικά αδύνατο μια διοίκηση που οραματίστηκε και προγραμμάτισε ένα έργο, να κόψει τελικά και την κορδέλα (εκτός και εάν έχει την τύχη να κερδίσει και τις επόμενες και τις μεθεπόμενες εκλογές). Ιδιαίτερα, για τα μεγάλης κλίμακας έργα είναι δεδομένο, ότι κάθε διοίκηση υλοποιεί τα έργα που σχεδίασε η προηγούμενη και πάει λέγοντας.

Εννοείται, λοιπόν, πως με ξάφνιασε θετικά η προχθεσινή κοινή παρουσία των παρατάξεων Τοψίδη και Μέτιου, στα εγκαίνια της νέας γέφυρας που ενώνει Φιλύρα και Αρριανά. Υποθέτω ότι αυτό έγινε σε ένα κλίμα ανάδειξης της σημασίας της «κοινής προσπάθειας» για το καλό του τόπου και της αναγνώρισης της προσφοράς όλων όσων συνέβαλαν στην κατασκευή του έργου. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, από την «οικογενειακή φωτογραφία» λείπει ο Γιαννακίδης, ο οποίος σχεδίασε και ξεκίνησε το έργο, ολοκληρώνοντας, μάλιστα, επί θητείας του και τη σχετική μελέτη για τη συνολική αναβάθμιση του οδικού άξονα Πανεπιστημιούπολη - Αρριανά, τμήμα της οποίας είναι και η γέφυρα που εγκαινιάστηκε (με τον Μέτιο στη συνέχεια να προχωρά στη χρηματοδότηση και την υλοποίηση του έργου και τον Τοψίδη στην ολοκλήρωσή του).

Πάντως, σε κάθε περίπτωση, ήταν μια έξυπνη κίνηση από τον Τοψίδη και μπράβο του για την πρόσκληση που απηύθυνε στον Μέτιο, μπράβο και στον Μέτιο που την αποδέχθηκε. Θεωρώ ότι και οι δύο μόνο κερδισμένοι βγαίνουν από όλο αυτό. Και είναι αλήθεια, ότι μετά τις έντονες αντιπαραθέσεις των προηγούμενων Περιφερειακών εκλογών, ανάμεσα στις δύο παρατάξεις (για να μην πω ανάμεσα σε όλες τις παρατάξεις του Περιφερειακού Συμβουλίου) επικρατεί γενικότερα, ένας ιδιαίτερος πολιτικός πολιτισμός. Και, φυσικά, ο πολιτικός πολιτισμός καλό πράγμα είναι, δε λέω, περιμένω, όμως, με ενδιαφέρον, να δω κάποια στιγμή, να αποκαθίσταται και μια ισορροπία μεταξύ του πολιτικού πολιτισμού και της αναγκαίας, για τη λειτουργία της δημοκρατίας, άσκησης ωφέλιμης και δυναμικής αντιπολίτευσης (από όλες τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης).

Περιφερειακές εκλογές
Και μια που σήμερα θυμήθηκα τα περιφερειακά, πέρασαν σχεδόν 6 μήνες από τις προηγούμενες Περιφερειακές εκλογές και νομίζω ότι πλέον, όποιος το επιθυμεί, έχει όλα τα δεδομένα στη διάθεσή του, για να βγάλει ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα για το τι ακριβώς συνέβη και, κυρίως, για το ποιος δούλευε για ποιον και ποιος δούλευε ποιον.

Κουΐζ
Ποιος είπε την ιστορική φράση «Γιατί; Γιατί Μπορώ!», (“Why? Because I Can!”);
α) Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
β) Ουίνστον Τσώρτσιλ
γ) Τοπικός «υποψήφιος πολιτευτής» του ΣΥΡΙΖΑ
Για να σας βοηθήσω, αυτός που το είπε, τελικά δεν μπόρεσε.

Όταν η θεία Σοφία έχει νεύρα
«Μη μου ξαναφέρεις πιτσιρικάδες στην εκπομπή» είπε στον παρουσιαστή τηλεοπτικής εκπομπής, η 68χρονη υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Σοφία Βούλτεψη. Με αυτή την άκρως πολιτική τοποθέτηση έκλεισε τη συζήτησή της με τον 37χρονο εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Θανάση Γλαβίνα. Δεν έχει τόση σημασία το περιεχόμενο της συζήτησης που προηγήθηκε, αλλά το ότι η Βούλτεψη, όταν τα βρήκε σκούρα με τον Γλαβίνα και ελλείψει άλλων πολιτικών επιχειρημάτων, επιχείρησε να τον υποτιμήσει αναφερόμενη στην ηλικία του.

Ειδικά για τον Γλαβίνα, ο οποίος στα 37 του μόνο πιτσιρικάς δεν είναι, θα πρέπει να σας πω ότι είναι από τα σοβαρότερα και πιο καταρτισμένα στελέχη της γενιάς του, όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ, αλλά σε όλο το πολιτικό σύστημα (πτυχιούχος Νομικής με 3 μεταπτυχιακά, έμπειρος πολιτικά, αφού είναι ενεργός από τα φοιτητικά του χρόνια και εξαιρετικά ευγενικός χαρακτήρας). Και αυτά σας τα γράφω από πρώτο χέρι, γιατί είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και να συνεργαστώ μαζί του, όταν ήταν φοιτητής στη Νομική Κομοτηνής. Επίσης, ο «πιτσιρικάς» στις τελευταίες εθνικές εκλογές ήταν πρώτος σε σταυρούς στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ στη Β’ Θεσσαλονίκης, ενώ η «έμπειρη» θεία Σοφία ήταν 9η στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ στο Νότιο Τομέα Αθηνών.

Και δεν θύμωσα επειδή τυχαίνει να γνωρίζω τον Θανάση προσωπικά, αλλά επειδή μου θύμισε τη νοοτροπία μιας Ελλάδας που είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει πια και, που σε κάθε περίπτωση, θέλουμε να ξεχάσουμε. Μιας Ελλάδας που μέχρι τα 45 ήσουν «πιτσιρικάς», μέχρι τα 55 έμπαινες σιγά σιγά στην πολιτική για να «ψηθείς» και κάπου εκεί γύρω στα 65 με 70 ήσουν πλέον έτοιμος να επιλέξεις, αν θα πας στο ΚΑΠΗ ή αν θα αναλάβεις την ευθύνη να σώσεις τη χώρα και να την οδηγήσεις στο μέλλον. Θυμίζω, ότι η Σάνα Μάριν ανέλαβε Πρωθυπουργός της Φιλανδίας σε ηλικία 34 ετών, ενώ 34 ετών είναι και ο Γκαμπριέλ Ατάλ, εν ενέργεια Πρωθυπουργός της Γαλλίας. Και, φυσικά, αν κάποιος ψάξει, θα βρει αναρίθμητα παρόμοια παραδείγματα στην Ευρώπη.

Προσωπικά, θεωρώ ότι αντί να υποτιμούμε τις νεότερες γενιές, μάλλον θα έπρεπε να απολογούμαστε σε αυτές. Διότι ενώ εμείς κληρονομήσαμε από τους γονείς μας μια πατρίδα στην οποία ζήσαμε καλυτέρα από αυτούς, κληροδοτούμε στα παιδιά μας μια χώρα που θα ζήσουν χειρότερα από εμάς. Ας τους αναγνωρίσουμε, λοιπόν, το δικαίωμα, τουλάχιστον να συνδιαμορφώσουν μαζί μας το μέλλον, στο οποίο στο κάτω κάτω θα ζήσουν περισσότερο αυτοί και λιγότερο εμείς.

Ακολουθήστε και επικοινωνήστε με την στήλη και στο Facebook: Εντός τόπου και Χρόνου.