Ο πόλεμος του 1940-1941 στην Ελλάδα

Η’ ΜΕΡΟΣ

11. ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
    Στον πόλεμο του 1940-1941, σύσσωμος ο ελληνικός λαός και μαζί μ' αυτόν και οι συμπατριώτες μας Θρακιώτες, έδωσαν το προσωπικό τους ύφος, όμοιο σε γενικές γραμμές με αυτό του 1821. Η αναμέτρηση του 1940-1941 έγινε ανάμεσα στην λιτότητα και στον στόμφο, στην φιλοπατρία και στον ιμπεριαλισμό. Η τεχνοκρατία, με την βοήθεια και τον όγκο των οπλικών της συστημάτων, πέτυχε για μια στιγμή να γονατίσει την μαχόμενη και ηρωική ελληνική ψυχή.

• Η αντιστροφή όμως που ακολούθησε, έδωσε ένα αξέχαστο μάθημα στους κατακτητές. Σε διάστημα έξι μηνών, οι Ιταλοί υπέστησαν βαριές ήττες. Δεκαέξι ελληνικές μεραρχίες ακινητοποίησαν στην Αλβανία 27 ιταλικές, με εξοπλισμό πολύ ανώτερο από τον ελληνικό. Παράλληλα με τον στρατό ξηράς, τόσο η ελληνική Αεροπορία, όσο και το Ναυτικό εξετέλεσαν στο ακέραιο το καθήκον τους. Η ελληνική αεροπορία αδικημένη και ως προς το υλικό -διέθετε στην αρχή μόνον 115 αεροπλάνα παρά τους συνεχείς εράνους που είχαν προηγηθεί: υπέρ της Αεροπορίας- έκανε από την 1η στιγμή έντονη την παρουσία της στον αγώνα.
  -Επίσης και στην ελληνοβουλγαρική Μεθόριο, στην μάχη των Οχυρών, οι συμπατριώτες μας αγωνίσθηκαν με όλες τις δυνάμεις τους, για να μην επιτρέψουν την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, από τις 6 έως τις 9 Απριλίου του 1941 και μάλιστα κέρδισαν τον σεβασμό και τα συγχαρητήρια των εχθρών τους, με το περίφημο σύνθημα: ΤΑ ΟΧΥΡΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ.
  Πόσο ταιριάζουν σε όλους αυτούς, που αγωνίσθηκαν τότε στο 1940-41 στα κακοτράχαλα αλβανικά βουνά και σ' όσους πολέμησαν στα Οχυρά της Βόρειας Ελλάδος αλλά και σ' αυτούς που θυσίασαν την ζωή τους: "υπέρ βωμών και εστιών ή επέστρεψαν ακρωτηριασμένοι ή με κρυοπαγήματα για μια ζωή, όμως και στους καθημερινούς αγωνιστές της σημερινής μας κοινωνίας, των οποίων η ζωή καθοδηγείται από υγιείς στόχους και υψηλά ιδανικά, που έχουν σχέση με τον σεβασμό και το φόβο στο πρόσωπο του Θεού, με την έμπρακτη αγάπη προς πονεμένο συνάνθρωπο και τα προβλήματά του αξίες σπουδαίες, που συνάμα όμως δίνουν νόημα και σκοπό και ομορφιά και στην δική τους τη ζωή, το ποίημα του Νομπελίστα ποιητή Ελύτη:
  Εμείς την λέμε την ζωή, την πιάνουμε από τα χέρια!
  Κοιτάζουμε τα μάτια της, που μας ξανακοιτάζουν.
  Και αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε.
  Και αν είναι αυτό που μας πονάει κακό, το έχουμε νιώσει.
  Εμείς την λέμε την ζωή, πηγαίνουμε μπροστά.
  Και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε.
  Είμαστε από καλή γενιά.