Όλο και όλο πιο μπερδεμένοι

Κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιώ ότι στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχουν πλέον οι παραδοσιακοί κοινωνικοί και πολιτικοί διαχωρισμοί.
Η αίσθηση που έχω από την καθημερινότητα μου είναι ότι μέσα στην ατέλειωτη κρίση που βιώνουμε η κοινωνία μας έχει μοιραστεί σε δύο κοινωνικές ομάδες.

Η πρώτη κοινωνική ομάδα αποτελείται από ανθρώπους, που έχουν χάσει δουλειές, εισοδήματα και παραμένουν εγκλωβισμένοι στον υπερδανεισμό των καλών εποχών.

Η ομάδα αυτή μη βλέποντας καμία προοπτική βελτίωσης της καθημερινότητας της εμφανίζει μηδενιστικά χαρακτηριστικά και όχι μόνο δε νοιάζεται για την όποια Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας αλλά όντας ταλαιπωρημένη και ευαίσθητη και έχοντας ανάγκη να ακούσει κάτι λυτρωτικό ακόμη και εάν αυτό ξεπερνά τη λογική πέφτει θύμα εφήμερων λαϊκισμών.

Δυστυχώς στην ομάδα αυτή υπάρχουν συμπολίτες μας που επενδύουν στη λογική του «ας καούνε όλα γύρω μας» ελπίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα απαλλαγούν από τις εκκρεμότητες τους και θα ξεκινήσουν όλα από το μηδέν.

Η δεύτερη κοινωνική ομάδα αποτελείται από ανθρώπους που επίσης έχουν πληγεί από την κρίση αλλά εξακολουθούν με τον όποιο τρόπο να προσπαθούν να είναι παραγωγικοί και δημιουργικοί.

Και στην ομάδα αυτή τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα. Όσοι ακόμα το παλεύουν με το κεφάλι κάτω παρά τις αντιξοότητες αισθάνονται προδομένοι από το πολιτικοοικονομικό σύστημα των καλών δεκαετιών που χωρίς πραγματικά θεμέλια κατέρρευσε μέσα στην κρίση.
Επίσης, η  χωρίς αρχή, μέση και τέλος ακατανόητη διαχείριση της κρίσης από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία έχει εγκαθιδρύσει και σε αυτή την ομάδα ένα αίσθημα ματαιότητας, που παρά τις καλές προθέσεις μουδιάζει και τα παραγωγικά μυαλά.

Το συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει από τα παραπάνω είναι ότι από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικές διαδρομές και οι δύο παραπάνω κοινωνικές ομάδες καταλήγουν στην ίδια κακή ψυχολογία.

Μπερδεμένη όλο και περισσότερο η κοινωνία μας μέσα σε ένα μείγμα απόγνωσης και μικροαστικών στερεοτύπων αναζητά προσανατολισμό.
Κατακτήσαμε παρά τα λάθη των προηγούμενων δεκαετιών μια θέση στην καρδιά της Ευρώπης, που όποιες ενστάσεις και εάν έχουμε εξακολουθεί να είναι από κάθε άποψη η καλύτερη περιοχή για να ζει κανείς στον πλανήτη.

Οι όποιες σκέψεις ότι με ένα άλμα έξω από τη σημερινή μας πραγματικότητα θα λυθούν τα προβλήματά μας είναι τουλάχιστον καταστροφικές.

Τα πολιτισμικά στοιχεία που εξασφαλίζει η συμμετοχή μας έστω και σε μια κακοχτισμένη Ευρωπαϊκή Ένωση εξασφαλίζουν ένα επίπεδο πολιτισμού, που θα μας φαντάζει μακρινό όνειρο εάν ποτέ βρεθούμε απομονωμένοι και φτωχοί.

Όσοι ονειρεύονται ένα παράδεισο σε μία «περήφανη» μόνη Ελλάδα θα βρεθούν σύντομα σε μια χώρα φέουδο των ολίγων, όπου η ελευθερία έκφρασης και η οικονομική ελευθερία δε θα διασφαλίζεται από κανένα διεθνές πλαίσιο, όπως γίνεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.
Περήφανοι ας είμαστε σήμερα και πάντα.

Μόνοι ας μη μείνουμε ποτέ, γιατί ο μοναχικός δρόμος είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όχι μόνο δεν ενίσχυσε τη χώρα αλλά αποτέλεσε την κύρια αιτία για Εθνικές τραγωδίες.