«Όποιος δε θέλει να σωθεί»

Σαράντα επτά χρόνια συμπληρώθηκαν αυτή την εβδομάδα από τη φοιτητική και λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου με τα μηνύματα του να είναι πάντοτε επίκαιρα.

Δυστυχώς δεν είχαμε και πολύ χρόνο να ασχοληθούμε με αυτό το μεγάλο γεγονός, διότι η επικαιρότητα είναι γεμάτη από σύγχρονα ανδραγαθήματα και συγκεκριμένα από ιστορίες «ηρωικής» αντίστασης κατά των εμβολίων και πρόσφατα και κατά της απογραφής.

Έλεγαν παλιότερα οι δάσκαλοι και οι γονείς «ότι δεν υπάρχει σωτηρία για όποιον δε θέλει να σωθεί» και τελικά έτσι είναι, γιατί τι άλλο να κάνει και τι άλλο να πει κανείς μετά από τέτοιο θανατικό από την πανδημία για να πείσει τον κόσμο να εμβολιαστεί.

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι εάν δε δινόταν έτσι εύκολα και δωρεάν η δυνατότητα του εμβολιασμού και έπρεπε να κάνεις αίτηση και να περιμένεις σχετική απάντηση για το που και πότε θα εμβολιαστείς, ότι θα έσπευδαν όλοι να βάλουν «λυτούς και δεμένους» για να προτιμηθεί η αίτηση τους και τα εμβολιαστικά κέντρα θα γέμιζαν από κόσμο.

Κατά τον ίδιο τρόπο καλό θα ήταν να λέγαμε σε όλους αυτούς που αρνούνται να παραλάβουν το σχετικό φάκελο και να συνεργαστούν στη διαδικασία της απογραφής, ότι η απογραφή δε γίνεται μόνο για να δούμε πόσοι και που βρισκόμαστε αλλά και για να διασφαλιστούν μελλοντικά μας δικαιώματα.

Να δείτε τότε πως θα τρέξουν όλοι να απογραφούν  μήπως υπάρξει κανένα επίδομα για τους ίδιους και τις οικογένειες τους και δεν τους συμπεριλάβουν.

Έτσι, επειδή κατά τα παραπάνω είμαστε πολύ απασχολημένοι με τους αγώνες μας κατά των εμβολίων και της απογραφής ή άλλως κατά της κοινής λογικής δεν έχουμε και πολύ χρόνο να ασχοληθούμε με ιστορικά γεγονότα όπως το Πολυτεχνείο, γιατί πρώτα απ’ όλα για να ασχοληθείς με κάτι τέτοιο απαιτείται σκέψη και να εμβαθύνεις σε έννοιες όπως  Δημοκρατία, αυτοθυσία και κοινωνική αλληλεγγύη.

Κουραστικά πράγματα για τη σύγχρονη κοινωνία θα μου πείτε, που το μόνο που επιθυμεί είναι αντίδραση για την αντίδραση χωρίς περιεχόμενο και χωρίς αιτία.

Είναι επίκαιρη λοιπόν ακόμα και σήμερα η εξέγερση του Πολυτεχνείου για δύο βασικούς λόγους:

Πρώτον, γιατί ο αγώνας για τη Δημοκρατία είναι πάντοτε επίκαιρος.

Δεύτερον, γιατί ο αγώνας και η αντίσταση σε κάτι πρέπει να έχει πάντοτε ιδεολογικό περιεχόμενο και να μη γίνεται απλά για να γίνεται.

Ας τα θυμηθούμε λίγο αυτά και ας φυλάξουμε τους αγώνες μας για εκεί που αξίζουν πραγματικά.