«Που πάνε τα πράγματα»

Μετά από αρκετές εβδομάδες έντασης, την οποία συντηρεί και επαυξάνει η γειτονική μας Τουρκία και ενώ κανείς με βεβαιότητα δε μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις θα τολμήσω ως απλός πολίτης να πω απλά και καθαρά τη γνώμη μου για το που πάνε τα πράγματα.

Καταρχήν πρέπει να ομολογήσουμε ότι απέτυχε πλήρως η πολιτική του κατευνασμού έναντι της Τουρκίας.

Η αναβολή δε της κατοχύρωσης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων είχε ως αποτέλεσμα να αφήνει διεθνώς η χώρα μας μια περίεργη εικόνα, διότι φαινόταν ότι μιλούσε για δικαιώματα της, που τελικά δε τολμούσε να κατοχυρώσει με τυπικό τρόπο. 

Επίσης, πρέπει να ομολογήσουμε ότι για δεκαετίες κοιμόμασταν τον «ύπνο του δικαίου» και δε πήραμε χαμπάρι τι γινόταν δίπλα μας.

Ζήσαμε για δεκαετίες στο μικρόκοσμο μας και ξεχάσαμε ότι δίπλα μας υπάρχει ένας γείτονας που αλλάζει και μεγαλώνει.

Δυστυχώς οι ισορροπίες άλλαξαν σε βάρος μας, το πήραμε είδηση αργά και δε διαβάσαμε σωστά τις εξελίξεις στη γειτονική χώρα.

Έτσι φθάσαμε στο σήμερα που η γειτονική χώρα και ο Πρόεδρος της αισθάνονται ισχυροί και μας πιέζουν με προκλήσεις και εκφοβισμούς να καθίσουμε χωρίς όρους σε ένα τραπέζι διαλόγου, πράγμα που καμία Ελληνική Κυβέρνηση δε πρόκειται ποτέ να δεχθεί.  

Συνεπώς αδιέξοδο και το ερώτημα που πάνε τα πράγματα επίκαιρο.

Βρισκόμαστε στην κρίσιμη στιγμή των αποφάσεων και οι επιλογές είναι δύο:

Η πρώτη επιλογή είναι να εκπέμψουμε διεθνώς και πειστικά το μήνυμα ότι θα υπερασπιστούμε με κάθε κόστος τα κυριαρχικάμας δικαιώματα. 

Η επιλογή αυτή έχει τα ρίσκα της έχει και τα καλά της.

Το ρίσκο είναι να μπει η άλλη πλευρά στον πειρασμό να δοκιμάσει τα όρια σου με προκλητικές ενέργειες εξωθώντας σε στη χρήση βίας.

Τα καλά όμως είναι ότι αφενός η άλλη πλευρά θα το ξανασκεφτεί πριν περάσει τις κόκκινες γραμμές σου και αφετέρου για την Ευρώπη το ενδεχόμενο ενός πολεμικού επεισοδίου, στο οποίο θα εμπλεκόταν κράτη που βρίσκονται στο σκληρό πυρήνα του Ευρώ θα σήμαινε αποσταθεροποίηση.

Για αυτό και εμείς πρέπει να απαιτούμε την Ευρωπαϊκή συνδρομή έναντι των Τουρκικών προκλήσεων υπενθυμίζοντας τη θέση μας στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης, διότι ως γνωστό οι Ευρωπαίοι κινητοποιούνται κυρίως όταν απειλείται οικονομική τους ζημία. 

Η δεύτερη επιλογή είναι να εμπιστευτούμε τους διεθνείς παράγοντες και να καθίσουμε στο τραπέζι του διαλόγου.

Η επιλογή αυτή εάν γίνει χωρίς όρους και με ανοιχτή ατζέντα είναι αυτοκτονία για τη χώρα μας, γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε πολλές μεγάλες χώρες έχουν συνεργασίες με την Τουρκία και την κρίσιμη ώρα η χώρα μας υπό το πρόσχημα της αποφυγής του πολέμου θα εξαναγκαστεί από μεγάλους διεθνείς παίκτες να κάνει παραχωρήσεις κυριαρχικών της δικαιωμάτων.

Που πάνε λοιπόν τελικά τα πράγματα κανείς δε μπορεί να προβλέψει σίγουρα όμως δε μπορούν να πάνε σε ένα ανέντιμο υπό εκβιασμούς διάλογο.

Τουλάχιστο τώρα που ξυπνήσαμε από το λήθαργο μας και ξαναθυμηθήκαμε σε τι επικίνδυνη γειτονιά βρισκόμαστε τα πράγματα ας μας οδηγήσουν στην βελτίωση των αμυντικών δυνατοτήτων μας και στην κινητοποίηση όλων μας προς όφελος της πατρίδας.

Ακόμα και να περάσει αυτή η κρίση χωρίς συνέπειες είναι σίγουρο ότι θα έρθει σύντομα και άλλη και για αυτό η προετοιμασία και η ετοιμότητα μας πρέπει να είναι διαρκής.

Δυστυχώς θέλει κόπο και θυσίες η ελευθερία και η ανεξαρτησία.