«Σε Δύο Κατηγορίες»

Ο σημερινός τίτλος μου δεν είναι διχαστικός.

Είναι απλά διαπιστωτικός και θα σας εξηγήσω το γιατί παρακάτω.

Ενώ λοιπόν πλησιάζοντας στις εκλογές αναζητούμε τα ποσοστά των κομμάτων και πιθανολογούμε για το νικητή μας διαφεύγει να σταθούμε στο πως έχει σήμερα διαμορφωθεί μετά την κρίση η ελληνική κοινωνία ανεξαρτήτως κομμάτων.

Αυτό είναι κρίσιμο γιατί ανεξάρτητα από τις πρόσκαιρες κομματικές επιλογές θα καθορίσει την πορεία μας μακροπρόθεσμα.

Μου φαίνεται λοιπόν ότι η ελληνική κοινωνία είναι πλέον χωρισμένη σε δύο μεγάλες κατηγορίες.

Στην πρώτη κατηγορία, που είναι και η πληθυσμιακά μεγαλύτερη εντάσσονται:
1) Οι χαμηλόμισθοι μισθωτοί και συνταξιούχοι του Δημοσίου τομέα.
2) Οι χαμηλόμισθοι και ανειδίκευτοι του ιδιωτικού τομέα.
3) Οι υπερφορολογημένοι μικρομεσαίοι ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες.
4) Οι εποχικά ή καθολικά άνεργοι.
5) Οι πληθυσμιακές ομάδες που λόγω ειδικών συνθηκών όπως αναπηρία, ασθένεια  ή μετανάστευση βρίσκονται σε προσωρινή ή μόνιμη αδυναμία.

Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσονται:
1) Τα υψηλόβαθμα και καλά αμοιβόμενα στελέχη του δημοσίου τομέα.
2) Τα προσοντούχα και καλά αμοιβόμενα στελέχη του ιδιωτικού τομέα.
3) Οι άνω του μέσου όρου ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες.
4) Οι προσοντούχοι νέοι που έχουν αναγκαστεί να φύγουν στο εξωτερικό για αξιοπρεπή εργασία.

Από την παραπάνω πρόχειρη κατηγοριοποίηση, η οποία μπορεί να μην είναι απόλυτα ακριβής αλλά είναι τουλάχιστον ενδεικτική προκύπτει μια δύσκολη εξίσωση για τη διακυβέρνηση της χώρας τα επόμενα χρόνια.

Ενώ λοιπόν όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να επιδιώξουμε την πολυπόθητη ανάπτυξη και να φέρουμε επενδύσεις στη χώρα αυτό από μόνο του δεν είναι ικανό να διασφαλίσει την κοινωνική ηρεμία διότι υπάρχουν κοινωνικές κατηγορίες όπως αυτές που αναφέρθηκαν παραπάνω στην πρώτη κατηγορία, που δε θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις και να λάβουν τα οφέλη της ανάπτυξης.

Από την άλλη δε μπορεί να μείνει άλλο στάσιμη η χώρα και να μη γίνεται τίποτα στο φόβο του πολιτικού κόστους.

Ήρθε η ώρα για ένα κοινωνικό συμβόλαιο που όλοι μας θα δεχθούμε κάτι να αλλάξουμε για το γενικό καλό.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα γίνουν όλα με το πάτημα ενός κουμπιού.

Πρέπει η ανάπτυξη να λάβει υπόψη της και τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες που αναφέραμε στην πρώτη κατηγορία, διότι διαφορετικά αντί για ανάπτυξη θα εξασφαλίσουμε κοινωνική αναταραχή.

Βρισκόμαστε μπροστά σε δύσκολη εξίσωση και η λύση δεν είναι εύκολη.