«Σιωπή»

Δυστυχώς η εορταστική περίοδος του Πάσχα σημαδεύτηκε απο τη θυσία κατά την εκτέλεση του καθήκοντος του ηρωικού Σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου.

Ότι και να πεί κανείς δε μπορεί να απαλλύνει τη θλίψη των οικείων του και δε μπορεί να φέρει πίσω αυτό το νέο και άξιο άνθρωπο.
Παρά την τραγικότητα των στιγμών κατάφεραν κάποιοι με ομοβροντία δηλώσεων και παραδηλώσεων να διαταράξουν ακόμα και αυτή τη μεγάλη θυσία.

Λες και έχουμε να κάνουμε με θέμα καθημερινής  μικροπολιτικής έγινε από δημοσιολογούντες και πολιτικούς πλειοδοσία πένθους και έκφρασης συμπάθειας στην οικογένεια του εκλιπόντος.

Και φυσικά συμφωνώ ότι πρέπει η πολιτεία να εκφράσει τα συλυππητήρια της και τη στήριξη της στην οικογένεια του εκλιπόντος.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πρέπει σε τέτοιες στιγμές να ακολουθείται δημόσιος και πομπώδης τρόπος έκφρασης.

Σε έναν ήρωα που έπεσε στο καθήκον ταιριάζει σεβασμός και σοβαρότητα έκφρασης και τη στήριξη που δηλώνουν ότι θα χορηγήσουν στην οικογένεια του εκλιπόντος καλό είναι πρώτα να τη χορηγήσουν και μετά να την ανακοινώσουν.

Ακόμα και εμείς οι απλοί πολίτες που δηλώνουμε συγκλονισμένοι από αυτή την τραγική απώλεια άς αναλογιστούμε πέρα από τα μεγάλα λόγια τι είμαστε διατεθιμένοι να προσφέρουμε  για να ενισχύσουμε την προσπάθεια των φρουρών των αιθέρων μας.

Για παράδειγμα θα δεχόταν οι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα μια μικρή κράτηση υπέρ αναβάθμισης των εξοπλιστικών συστημάτων ή μπροστά στη διατήρηση των κεκτημένων τους θα τα ξέχναγαν όλα;

Δε θέλω να λαϊκίζω αλλά ο ηρωικός πιλότος, που θυσιάσθηκε για όλους μας βρισκόταν μακριά από την οικογένεια του τις μέρες του Πάσχα για τις μισές και ίσως και λιγότερες απολαβές από δεκάδες αργόμισθους του ευρύτερου Δημοσίου που το κομματικό κράτος των τελευταίων δεκαετιών μας έχει κληρονομήσει.

Ειλικρινά δε θέλω κανείς άνθρωπος να χάσει τη δουλειά του αλλά νομίζω ότι μπροστά στις μεγάλες Εθνικές προκλήσεις, που έρχονται πρέπει να σιωπήσουμε και να αξιολογήσουμε ποιός κάνει τι και τι του αναλογεί.