Το τρένο να «σφυρίξει» πριν το «ματσάκι» λήξει

Διάβασα αυτή τη βδομάδα για τη σταδιακή επανεκκίνηση των επιβατικών δρομολογίων των τρένων στη Θράκη και περισσότερο πίκρα και προβληματισμό αισθάνθηκα παρά ικανοποίηση.

Ο σιδηρόδρομος, όσο και να έχουν εξελιχθεί οι αεροπορικές και οι οδικές μεταφορές, αποτελούσε και αποτελεί κομμάτι απαραίτητο για την ανάπτυξη ενός τόπου.

Από τον προηγούμενο αιώνα, εάν κάποιος ανατρέξει ιστορικά, το πρώτο που έκαναν τα ισχυρά κράτη που ήθελαν να αναπτυχθούν ήταν σιδηροδρομικές συνδέσεις ακόμα και με τα πιο δύσβατα σημεία της επικράτειας τους, τις οποίες τις διατηρούσαν ανεξαρτήτως οικονομικού κόστους ως εθνικό κεφάλαιο.

Εμείς ακούσαμε και ξανακούμε κατά καιρούς για το εθνικό κεφάλαιο της Θράκης αλλά τελικά ούτε μια τακτική και γρήγορη σιδηροδρομική επιβατική σύνδεση με την υπόλοιπη χώρα δε μπορεί να διατηρηθεί.

Και ο λόγος που κάθομαι και ασχολούμαι σήμερα με την επιβατική σιδηροδρομική διασύνδεση της Θράκης είναι διότι πέρα από το αντικειμενικό και πρακτικό κομμάτι έχει και τεράστιο συμβολικό χαρακτήρα.

Όταν λοιπόν δε διατηρούνται βασικές υποδομές σε μια ακριτική περιοχή περνάει υποσυνείδητα στην κοινωνία μήνυμα εγκατάλειψης, το οποίο ειδικά για την τοπική κοινωνία είναι καταστροφικό.

Αντί λοιπόν να εκπέμψουμε μηνύματα ανάπτυξης και προόδου για τη Θράκη μας και με τον τρόπο αυτό όχι μόνο να κρατήσουμε τους νέους και προσοντούχους ανθρώπους στον τόπο τους αλλά και να προσελκύσουμε και άλλους απ’ όλη την Ελλάδα στέλνουμε μηνύματα εγκατάλειψης που δημιουργούν αμφιβολίες στους γονείς για το μέλλον των παιδιών τους στην ακριτική μας Θράκη.

Σε τυχαίες συζητήσεις τελευταία με νέους και δραστήριους γονείς από τη Θράκη συνειδητοποίησα, ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο αναπτυξιακό μέλλον της Θράκης και όλοι αναγκάζονται να συμβουλεύουν τα παιδιά τους να βρουν το εργασιακό τους μέλλον κάπου αλλού, γιατί στη Θράκη οι επιλογές ειδικά στο πεδίο της ιδιωτικής οικονομίας είναι ελάχιστες.

Ένα και ένα κάνουν δύο και μόνο μεγάλες αλλαγές μπορεί να αναστρέψουν την αναπτυξιακή απογοήτευση της Θράκης.

Πρέπει η Θράκη να γίνει πόλος έλξης επενδύσεων με αυστηρά πάντα κριτήρια παραμονής και ανταπόδοσης των επιχειρήσεων στην τοπική κοινωνία και οικονομία διαφορετικά αντί για το σφύριγμα του τρένου θα ακούσουμε το σφύριγμα της λήξης της ανάπτυξης της περιοχής και οι νέοι άνθρωποι θα μας κουνήσουν το μαντήλι για άλλους τόπους χωρίς επιστροφή.