«Τρώμε τα σωθικά μας ή από το σεντούκι;»

Είμαι θετικός και καλοπροαίρετος άνθρωπος και ναι καταρχήν θα πιστέψω τους επίσημους οικονομικούς δείκτες που δείχνουν ότι η οικονομία μας τείνει να επιστρέψει στην κανονικότητα μετά τις περιπέτειες της.

Έλα όμως που τυχαίνει να ασκώ επάγγελμα που σε αναγκάζει να είσαι διαρκώς στο δρόμο και σε συνεχή επαφή με όλες τις κοινωνικές ομάδες.

Και κάπου εκεί έχω ειλικρινά «χαθεί», διότι από τη μια ακούω γκρίνια και αγωνία για την ακρίβεια και από την άλλη παρατηρώ γύρω μου ανθρώπους να καταναλώνουν και να είναι σε διαρκή κίνηση σα να μην υπάρχει αύριο.
Να προσθέσω εδώ ότι τελευταία παρατηρώ και πάλι πολλά κλειστά και ανοίκιαστα μικρά μαγαζιά και επιχειρήσεις, που σημαίνει ότι και η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα δεν «πετάει».

Πως λοιπόν γίνεται να γκρινιάζουν όλοι για την ακρίβεια και όλοι να είναι ταυτόχρονα στους δρόμους.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι ψυχολογική ανάγκη του κόσμου μετά τα μνημόνια και μετά την κλεισούρα του κορονοϊού να βγει έξω ακόμα και εάν δεν έχει χρήματα τρώγοντας και τα τελευταία «ασημικά» του ή αλλιώς τα «σωθικά» του.

Άλλος πάλι θα μπορούσε να δώσει την ερμηνεία ότι υπάρχει «μαύρο χρήμα» στα σεντούκια που βγαίνει σιγά σιγά και καταναλώνεται και έτσι δικαιολογείται η κίνηση γύρω μας.

Όποια όμως και να είναι η σωστή ερμηνεία η αλήθεια παραμένει μια και είναι ότι πραγματική παραγωγική διαδικασία πλούτου σε μικρομεσαίο επιχειρηματικό επίπεδο δεν υπάρχει στις μέρες μας.

Οι περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι περισσότεροι μικρομεσαίοι επαγγελματίες παλεύουν πλέον να συντηρήσουν ότι είχαν και όχι να το αναπτύξουν.

Συνεπώς χρειάζεται παραγωγικός προσανατολισμός της μεγάλης μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και τάξης, διότι τα μεγάλα έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη στη χώρα μας σίγουρα αναβαθμίζουν διεθνώς την εικόνα της, όμως πρέπει να έχουμε πάντα στο νου μας τι τελικά θα αφήσουν αυτά για τη μικρομεσαία παραγωγική βάση της χώρας.

Μη την πατήσουμε σαν την περίοδο του 2004 που διοργανώναμε Ολυμπιακούς Αγώνες και νομίζαμε ότι χτίζαμε την «ισχυρή» Ελλάδα και λίγα χρόνια μετά μας ήρθε η μεγάλη κατραπακιά.

Πρέπει η μεγάλη μικρομεσαία κοινωνική βάση να γίνει πραγματικά και βιωματικά συμμέτοχος της ανάπτυξης, γιατί οι ασκήσεις «επιχάρτου» δε γεμίζουν στομάχια ούτε πληρώνουν ενοίκια.