ΑΣ Δημοκρίτειο: Δεύτερο στην ΕΚΑΣΑΜΑΘ

Το να ιδρύσεις μια ομάδα είναι δύσκολο. Το να ιδρύσεις και να προπονείς συγχρόνως, μια ομάδα φοιτητών, ακόμη πιο απαιτητικό. Αυτό όμως κατάφερε ο Αλέκος Καρυπίδης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν δέκα ημέρες. Το πόνημά του, όμως, ονομαζόμενο ΑΣ Δημοκρίτειο, έμεινε ως παρακαταθήκη.

Πιο αναλυτικά, το Δημοκρίτειο πρόκειται για μια νεοσύστατη φοιτητική ομάδα μπάσκετ, έμπνευση του αείμνηστου Αλέκου Καρυπίδη, που είναι στην τροχιά λειτουργίας κατά τα πρότυπα πανεπιστημιακών ομάδων μπάσκετ στο εξωτερικό. Κόντρα σε πολλές δυσκολίες, χωρίς παίκτες και προπονητές να πληρώνονται, με γνώμονα το μεράκι τους για το μπάσκετ και το καλό κλίμα, η ομάδα ξεκίνησε τη λειτουργία της τον Αύγουστο του 2016.

Το πρώτο εμπόδιο εμφανίστηκε κατευθείαν στην αρχή της χρονιάς, αλλά ξεπεράστηκε εύκολα. Ήταν η ποινή μείον δύο βαθμών που επιβλήθηκε από την ΕΚΑΣΑΜΑΘ, καθώς η ομάδα δεν είχε συμμετοχή στα αναπτυξιακά πρωταθλήματα. Ακολούθησαν πολλά ακόμη εμπόδια, από τα οποία μέρα με τη μέρα, παίκτες και προπονητής δέθηκαν αγωνιστικά και πάνω από όλα σαν άνθρωποι. Οι νίκες ήρθαν, ο ενθουσιασμός μεγάλωνε, και δειλά-δειλά ξεκίνησε το όνειρο για άνοδο στη Γ' Εθνική, καθώς το Δημοκρίτειο τερμάτισε πρώτο στον όμιλό του, παρά την ποινή. 

Ο ΑΣ Δημοκρίτειο ξεπέρασε σχετικά εύκολα το εμπόδιο των Σερρών στον προημιτελικό, κι έτσι έφτασε στο ημιτελικό, κόντρα στη Φιλία Ορεστιάδας στις 20 Μαΐου. Κάπου ανάμεσα στο μπάσκετ, όμως, εμπόδιο στάθηκε η ζωή. Εκείνη τη μέρα, οι παίκτες επιβιβάστηκαν στο  λεωφορείο προς τον Έβρο, δυστυχώς όχι για αγωνιστούν κόντρα στην Ορεστιάδα, αλλά για να παραστούν στην κηδεία του προπονητή τους, ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας. Ο αγώνας έγινε τέσσερις ημέρες αργότερα. Οι φοιτητές επικράτησαν άνετα κι αφιέρωσαν τη νίκη στον προπονητή τους.

Το μόνο που απέμενε για την άνοδο ήταν ένα βήμα ακόμη, μια τεράστια υπέρβαση κόντρα σε μια ομάδα με υψηλό μπάτζετ και πολλούς πρώην επαγγελματίες παίκτες. Ελευθερούπολη Καβάλας και ΑΣ Δημοκρίτειο, συναντήθηκαν το Σάββατο 27 Μαΐου στην ουδέτερη έδρα της Ξάνθης, μπροστά σε πλήθος κόσμου. Ήταν ο τελικός του πρωταθλήματος από τον οποίο θα προέκυπτε ο πρωταθλητής που, εκτός από το τρόπαιο, θα κέρδιζε και την άνοδό του στη Γ' Εθνική.

Φορώντας το μαύρο σήμα του πένθους, οι φοιτητές δεν ξεκίνησαν καλά τον αγώνα. Έμειναν πίσω στο σκορ, προσπαθούσαν να φτάσουν τους αντιπάλους τους με πυγμή, αλλά ποτέ δεν τα κατάφεραν. Ο τελικός πήγε στην "ακριβή" Ελευθερούπολη, η οποία κέρδισε τον τριακοστό αγώνα της σε τριάντα αναμετρήσεις, με τελικό σκορ 68-58.

Οι πρωταθλητές ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς, καθώς είχαν πετύχει στο στόχο τους. Μακριά από τη βαβούρα τον πανηγυρισμών, οι φοιτητές προσέγγισαν την κερκίδα. Εκεί στεκόταν η γυναίκα του αείμνηστου, Τέσα Καρυπίδη. Οι φοιτητές έγιναν άντρες και με σεβασμό την αγκάλιασαν. Είχαν καταθέσει ψυχή για μια νίκη στη μνήμη του δασκάλου τους.

Η νίκη δεν ήρθε ποτέ, αυτό που ήρθε όμως θα τους ακολουθάει όλη τους τη ζωή. Το ήθος.