Δύσκολα θα ξεχάσουμε οι Έλληνες, εύχομαι!

Καμία απ' όλες τις ανθρώπινες γλώσσες, ούτε και η πλούσια ελληνική, δεν περιλαμβάνει λέξεις που μπορούν με πλήρη ακρίβεια να περιγράψουν, πολλά απ' τα γεγονότα που βιώνει σε έξαρση ο πλανήτης μας τα τελευταία χρόνια. Γεγονότα ανάλογα αυτών της 23ης του Ιούλη, του μήνα που πολύ πικρά θα αποχαιρετήσουμε σε 2 μέρες, ενός μήνα και μιας χρονιάς που δύσκολα θα ξεχάσουμε οι Έλληνες, εύχομαι!

Πώς να τα χαρακτηρίσω τα γεγονότα; Δραματικά; Τραγικά; Απίστευτα; Θανατερά; Πώς; Μπορεί κάποια από αυτές τις λέξεις ή και όλες μαζί ή κάποιες άλλες να μιλήσουν και να δώσουν το ακριβές στίγμα στα διαδραματιζόμενα τις αποφράδας και μαύρης περασμένης Δευτέρας;

Καμένα δέντρα, καμένα σπίτια, καμένα ζώα, καμένοι άνθρωποι, ανάμεσά τους παιδιά! Και τώρα η μισή Ελλάδα, η άλλη μισή το ξέχασε κιόλας, ψάχνει να βρει τι έφταιξε. 

Φταίει η κυβέρνηση, φταίει ο πρωθυπουργός, φταίει το κράτος, φταίνε οι υπηρεσίες του, φταίνε συγκεκριμένα άτομα, όλοι εκτός από εμάς του ίδιους.

Δεν εννοούμε να καταλάβουμε, ότι για όλα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη ολόκληρο, και πιο συγκεκριμένα στη χώρα μας, φταίμε όλοι μας. Ο καθένας μας προσωπικά ως μοναδική και ξεχωριστή οντότητα στον συνολικό πληθυσμό της χώρας μας και στον ανάλογο του πλανήτη Γη.

Φταίμε που ξεχάσαμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές που βγάζουν λεφτά.

Φταίμε που ξεχάσαμε ότι εκτός από την οικογένειά μας, του συγγενείς και τους φίλους μας, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που χρειάζονται την οποιαδήποτε βοήθειά μας, κι άλλα θέματα που έχουμε καθήκον ν' ασχολούμαστε μαζί τους.

Φταίμε που το μόνο που μας νοιάζει είναι να περνάμε καλά τις μέρες και τις νύχτες μας, δουλεύουμε, τρώμε, πίνουμε, διασκεδάζουμε και ξανά δουλεύουμε, τρώμε, πίνουμε και διασκεδάζουμε και συνέχεια μόνο αυτό.

Φταίμε που επιτρέπουμε σε άλλους να αποφασίζουν για μας, φταίμε που εν έτη 2018, δεν έχουμε βρει ακόμη τον τρόπο μιας σωστής διακυβέρνησης μιας χώρας, με σεβασμό και αγάπη στη φύση και τον άνθρωπο.

Φταίμε που δεν έχουμε χρόνο ν' ασχοληθούμε με τον εαυτό και τη συνείδησή μας, τις αληθινές εσωτερικές μας ανάγκες, κι ασχολιόμαστε με ανούσια πράγματα τα οποία ονομάζουμε σημαντικά.

Φταίμε που δεν έχουμε βρει ακόμη, τον σωστό τρόπο διακυβέρνησης του εαυτού μας, του μυαλού και της ψυχής μας, ώστε να αποτελούμε ολοκληρωμένες και ώριμες προσωπικότητες που αποφασίζουν μόνες τους για τις ζωές τους, τα χωριά, τις πόλεις και τις χώρες τους.

Αφύπνιση λέγεται αυτό στο οποίο αναφέρομαι, ένα τέλος στον ύπνο "του δικαίου" στον οποίο οι περισσότεροι είμαστε βυθισμένοι, σαν πεθαμένοι, και νομίζουμε πως είμαστε ζωντανοί. 

Είναι η λέξη που εχθρεύεται κάθε και οποιοδήποτε σύστημα εξουσίας, και στις μέρες μας ακόμη περισσότερο, καθώς μεγάλο ποσοστό επί του πλανήτη καθημερινά και αναγκαστικά αφυπνίζεται, είναι η λέξη που χαρακτηρίζεται και θα χαρακτηρίσει πιστεύω στο μέλλον πολύ περισσότερο τον αιώνα μας, καθώς η πραγμάτωση της συγκεκριμένης λέξης είναι αναγκαία, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας ως είδος στον πλανήτη.

Μόνο αφυπνισμένοι άνθρωποι, συνειδητοί και ώριμοι, μπορούν να βάλουν ένα τέλος στην επικίνδυνη δυσπραγία του παρόντος μοντέλου ζωής και προσωπικής και πολιτικής διακυβέρνησής της, μόνο έτσι θα σταματήσουν οι πόλεμοι, οι φωτιές, οι πλημμύρες, οι πρόωροι θάνατοι.

Οι πολίτες είναι αυτοί που θα βρουν τα καινούρια μοντέλα, έξω από κόμματα και κυβερνήσεις. Πολίτες ευαισθητοποιημένοι και αγωνιστές. Αυτοί ακριβώς που γέμισαν, μέχρι που φούλαραν τους χώρους που στήθηκαν γι' αυτόν τον σκοπό, με ό,τι σκέφθηκε ο καθένας ότι θα χρειάζονταν οι πυρόπληκτοι. Ρούχα, φαγητό, φάρμακα, είδη πρώτης ανάγκης, δωμάτια, σπίτια, αυτοκίνητα, χρήματα. Και το αίμα τους!

Ναι, σ' αυτήν τη χώρα, σ' αυτόν τον πλανήτη, η ΕΛΠΙΔΑ εξακολουθεί να ζει!

Ελένη Μαυροπούλου

Απλή πολίτης - κάτοικος Κομοτηνής

Υ.Γ. Αφιερωμένο, σ' όλες τις παιδικές ψυχές που οι ζωές και οι ρόλοι τους σ' αυτή τη ζωή, ήταν μικρής διάρκειας μεν, ανυπολόγιστης αξίας όμως!

Σ' αυτά τα μάτια των εννιάχρονων δίδυμων κοριτσιών, που αν δεν τα έβλεπα, μπορεί να μην έγραφα ποτέ αυτό το κείμενο.