«Ένοχα» μαθήματα ηθικής

Την τελευταία εβδομάδα και σαν άνθρωπο και σαν νομικό μου έχει κυριολεκτικά «ανέβει το αίμα στο κεφάλι» με όλα αυτά που διαδραματίζονται σε δημόσια θέα γύρω από την συγκλονιστική υπόθεση της σεξουαλικής κακοποίησης ενός ανήλικου παιδιού.

Το γεγονός ξεπερνά τα όρια του τραγικού και όλη η κοινωνία απαιτεί την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και την απόδοση δικαιοσύνης με παραδειγματικό τρόπο.

Αυτό είναι το ένα σκέλος των πραγμάτων στο οποίο όλοι φαντάζομαι συμφωνούμε.

Εκεί που αρχίζει η κατάσταση να ξεφεύγει είναι ότι με αφορμή αυτή την πολύ σοβαρή υπόθεση βρήκαν βήμα διάφοροι «ηθικολόγοι» από τα μετερίζια της δημοσιογραφίας και της πολιτικής για να ρίξουν το ανάθεμα και να εισπράξουν τα κοινωνικά εύσημα.

Και για να μην αναφέρομαι μόνο σε δημοσιογράφους και πολιτικούς και πολλοί από εμάς στην κοινωνία βρήκαμε ένα βολικό θέμα για να «σώσουμε την ένοχη ψυχή μας» και να δώσουμε ρεσιτάλ ηθικολογίας ξεχνώντας τα ατομικά μας κρίματα.

Τα υπερβολικά μαθήματα ηθικής πάντα μου βγάζουν κάτι «ένοχο» στη ζωή και πάντα αναρωτιέμαι γιατί εάν κάποιος είναι ενάρετος δεν το αποδεικνύει αυτό με τις πράξεις του και τον τρόπο ζωής του παρά πρέπει να βγάζει λόγους σε δημόσια θέα.

Εκεί δε που δημιουργείται ανασφάλεια σε όλους μας είναι με τον τρόπο που το ανακριτικό υλικό, που κατά τον νόμο είναι μυστικό, αναπαράγεται καθημερινά σε δημόσια θέα και εάν και δε συμφωνώ καταρχήν με την κατάχρηση των τηλεοπτικών εμφανίσεων συναδέλφων Δικηγόρων κατανοώ τελικά ότι μερικές φορές δε μπορεί να γίνει αλλιώς, όταν η δικογραφία του εντολέα τους περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι πριν ενημερωθούν ακόμη οι πληρεξούσιοι Δικηγόροι.

Τελικά ένα και ένα κάνουν δύο και εάν κάποιος έχει ηθική αυτό δε χρειάζεται να προβληθεί με κανένα τρόπο και απλά προκύπτει από την στάση του στην οικογενειακή, προσωπική και επαγγελματική του ζωή.

Η απόδοση δικαιοσύνης πρέπει να γίνεται με ορθό και τυπικό τρόπο και η υπερβολική ηθικολογία τις περισσότερες φορές κάτι άλλο κρύβει από κάτω.