«Εργαζόμενοι ή επιχειρηματίες;»

Είχα την τύχη το τελευταίο Σαββατοκύριακο να είμαι καλεσμένος σε ένα γάμο φιλικών μου προσώπων στη λίμνη Πλαστήρα της Θεσσαλίας μέσα στα πανέμορφα βουνά των Αγράφων.

Έτυχα εγώ και η οικογένειά μου μοναδικής φιλοξενίας και στο περιθώριο του γάμου συνομίλησα με τον επιχειρηματία που διαχειριζόταν το ξενοδοχείο που μείναμε και που έγινε το γλέντι του γάμου.

Επρόκειτο για ένα νέο, δραστήριο και ευγενικό άνθρωπο λίγο πάνω από τα τριάντα, που εγκατέλειψε όπως μου έλεγε την καριέρα στελέχους σε μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα για να δημιουργήσει τη δική του ξενοδοχειακή επιχείρηση.

Θαύμασα πραγματικά το πόσο ακούραστος και αεικίνητος ήταν και πόσο ήρεμος διατηρούνταν παρά το γεγονός ότι έπρεπε να ασχολείται με τα πάντα.

Και ενώ του εξέφρασα το θαυμασμό μου για την επιχείρηση του και τον τρόπο που τη λειτουργεί διέκρινα μια απογοήτευση στην απάντηση του.

Συγκεκριμένα μου περιέγραψε το άγχος που τον έχει καταλάβει με τον τραπεζικό του δανεισμό, διότι ενώ είναι συνεπής επιχειρηματίας φορολογικά και ασφαλιστικά ενήμερος το τραπεζικό μας σύστημα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα αδυνατεί να του παρέχει ρυθμίσεις που θα του δώσουν οικονομικό οξυγόνο.

Και εδώ γεννάται το αναπάντητο ερώτημα που απασχόλησε και απασχολεί διαχρονικά τους ανθρώπους: «καλύτερα εργαζόμενος ή επιχειρηματίας;».

Δυστυχώς αυτό είναι ερώτημα του τύπου «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα», το οποίο δεν έχει την ίδια απάντηση για όλους.
Λυπάμαι που θα το ξαναπώ αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να βγούμε από την κρίση χωρίς πραγματική ανάπτυξη και επιχειρηματικότητα.

Εάν δεν κινηθεί κάτι πραγματικά στην οικονομία θα συνεχίζουμε να σερνόμαστε στη μετριότητα και να διαχειριζόμαστε το τίποτα.
Δέχομαι τον κρατισμό μόνο στο μέτρο που έρχεται να καλύψει τις κοινωνικές ανάγκες.

Δεν δέχομαι τον κρατισμό ως αντίληψη σε όλο το φάσμα της οικονομίας, διότι μετά χάνεται κάθε έννοια επιχειρηματικότητας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Θα δεχθώ τους φόβους των σκεπτόμενων ανθρώπων για τις ανισότητες και την εργασιακή εκμετάλλευση της ελεύθερης οικονομίας, αλλά σε ένα πτωχό πλέον κράτος δεν υπάρχει καμία άλλη λύση από τη φυγή προς τα εμπρός.

Εάν δε διαμορφώσουμε ένα φιλικό επιχειρηματικό και επιχειρησιακό περιβάλλον στη χώρα μας τίποτα δε μπορεί να μας βγάλει από τον οικονομικό βούρκο και κανένας νέος πλην των όσων το κράτος δεχθεί στην αγκαλιά του δεν πρόκειται να μείνει όταν θα έχει απέναντι του και όχι σύμμαχο του το φορολογικό, ασφαλιστικό και τραπεζικό μας σύστημα.

Θέλω να ελπίζω ότι πριν διώξουμε όλους τους νέους από τη χώρα θα γυρίσουμε το τιμόνι και θα προχωρήσουμε στο αναπτυξιακό σοκ που χρειαζόμαστε.

Ας μη φοβόμαστε το ξεβόλεμα από μια μέτρια καθημερινότητα γιατί για την πραγματική πρόοδο χρειάζονται θυσίες και αλλαγές.
Ο πολυμήχανος λαός μας κατάφερε να σηκωθεί από τις δυσκολίες του μετά από μεγάλες κρίσεις και θα τα ξανακαταφέρει αρκεί να βρει τα αρχέγονα δημιουργικά του προσόντα και να ξεχάσει τη λογική του βολέματος με την οποία τον πότισαν τις τελευταίες δεκαετίες.