"Η πρώην μικρομεσαία τάξη"

Επειδή πολύ μελάνι και προβληματισμός αναλώνεται τελευταία για το που πηγαίνουν τα πράγματα θα εστιάσω σήμερα σε έναν κρίσιμο παράγοντα, που πιστεύω πως θα είναι ο καταλύτης των μελλοντικών εξελίξεων.

Ο κρίσιμος αυτός παράγοντας είναι η μεγάλη πρώην ακμάζουσα μικρομεσαία τάξη της ελληνικής κοινωνίας και η διάγνωση των σημερινών της κοινωνικών και πολιτικών χαρακτηριστικών.

Η μικρομεσαία τάξη μεταπολεμικά αλλά κυρίως μεταπολιτευτικά αποτέλεσε το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η κοινωνική ηρεμία και η έστω και υπερβολική ευμάρεια των προ της κρίσεως δεκαετιών.

Ενσωμάτωσε μέσα της τις περισσότερες κοινωνικές ομάδες και γλύκανε την πίκρα των κοινωνικών αποκλεισμών του παρελθόντος.
Χειραγωγήθηκε βέβαια κατά περίπτωση από το πολιτικό σύστημα καθώς αποτελούσε την κρίσιμα μάζα που με την πολιτική της μετακίνηση έδινε πλειοψηφίες και εξέλεγε κυβερνήσεις.

Όμως παρά την όποια χειραγώγησή της τα πολιτικά και κοινωνικά της χαρακτηριστικά εξαιρουμένων των διαφορών που υπήρχαν από βιώματα κυρίως των μεγαλύτερων ήταν κατεξοχήν αστικά υπό την έννοια ότι παρά τις όποιες διαφορές η επιδίωξη ήταν κοινή για μία καλύτερη ζωή εντός του εκάστοτε υφιστάμενου κοινωνικοπολιτικού συστήματος.

Εδώ λοιπόν φθάνουμε στο κρίσιμο σημείο που θέλει την προσοχή μας.

Η παρατεταμένη κρίση και η αδυναμία αντιμετώπισης της από τις κυβερνώσες συστημικές πολιτικές δυνάμεις εξάντλησε την υπομονή αλλά και την λογική τμημάτων της μικρομεσαίας τάξης. 

Μπροστά στα αδιέξοδα διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα ένα ρεύμα, που χωρίς να έχει διαμορφωμένη άποψη για το πώς θα φύγουμε από την κρίση έχει κατασταλαγμένη άποψη για το ποιοι ευθύνονται για αυτή. 

Καλώς ή κακώς οι ευθύνες έχουν ψυχολογικά αποδοθεί στο πολιτικοοικονομικό σύστημα των προηγούμενων δεκαετιών και κατά τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να πει κανείς ότι η κρίσιμη μικρομεσαία τάξη τείνει να σκέφτεται ριζοσπαστικά καθώς ενώ δεν ξέρει πως θα βγει από τη κρίση έχει ήδη αποδώσει ευθύνες και δε δέχεται ως μέσο επίλυσης το υφιστάμενο πολιτικοοικονομικό σύστημα.

Και κάπου εδώ αρχίζει και μορφοποιείται ο προβληματισμός για το ποιό μέσο επίλυσης θα επιλέξει η κρίσιμη μικρομεσαία τάξη.
Χωρίς να είμαι σίγουρος έχω να δώσω δύο πρόχειρες εκδοχές.

Η πρώτη εκδοχή είναι να επικρατήσουν τα αστικά αντανακλαστικά της μικρομεσαίας τάξης και με βαριά καρδιά να κάνει την επιλογή εκ νέου πολιτικών λύσεων που απέτυχαν κατά το πρόσφατο παρελθόν με την ελπίδα ότι  έχουν διδαχθεί από τα λάθη τους.

Η δεύτερη εκδοχή είναι η πίεση και η απογοήτευση των τελευταίων ετών να έχει απαλλάξει από αστικούς ενδοιασμούς μεγάλα τμήματα της μικρομεσαίας τάξης και να θεωρήσουν ως θεραπεία στο υφιστάμενο προβληματικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα την καθολική ανατροπή του δια της αντιδραστικής ψήφου, όπου η επιλογή δε γίνεται ως επιβράβευση για αυτόν που ψηφίζεται αλλά ως τιμωρία για τους άλλους.

Ας προσέξουν λοιπόν όσοι πολιτικοί απευθύνονται από εδώ και πέρα στην κρίσιμη μικρομεσαία κοινωνική τάξη, γιατί τα όρια της είναι από καιρό ξεπερασμένα και οι αντιδράσεις της απρόβλεπτες.