«Μετρημένα»

1

Πλειάδα επισκέψεων πολιτικών προσώπων στην περιοχή μας το τελευταίο  χρονικό διάστημα, με κορυφαία  όλων,  την  επίσκεψη του Πρωθυπουργού στις 14 Νοεμβρίου. Συναντήσεις επί συναντήσεων, με τις περισσότερες εξ’ αυτών να είναι προεκλογικού χαρακτήρα, μιας και έχουμε και τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ ή δεν το λένε έτσι τώρα; Εκτός αυτού διαπιστώνει κάποιος με μεγάλη ευκολία,  ότι τη μερίδα του λέοντος ως προς το ενδιαφέρον της Θράκης συγκεντρώνει η Αλεξανδρούπολη, της οποίας οι προοπτικές έχουν εκτοξευθεί, και μάλιστα η αίσθηση αυτή της ευφορίας είναι,  που την κάνει να κερδίζει συνεχώς πόντους, κατατάσσοντας την ψηλά στη μικρή λίστα με τις υπό ανάπτυξη πόλεις της Ελλάδας. 

2

Η Κομοτηνή έχει ένα αναπτυξιακό πυλώνα που τον θεωρεί δεδομένο, σίγουρο και μάλιστα αδιαφορεί, κυνηγώντας την ουρά της και ψάχνοντας τις ευκαιρίες σε λάθος μονοπάτια. Ο πυλώνας αυτός είναι το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Είναι η δομή που στηρίζει οικονομικά την πόλη, όχι άμεσα αλλά έμμεσα, κάτι το οποίο ξεχνάμε. Θα έπρεπε η τοπική αυτοδιοίκηση (Δήμος & Περιφέρεια) να πορεύονται  με στόχο την απόλυτη συνεργασία, όταν μάλιστα το Δ.Π.Θ. έχει την ικανότητα σε επιστημονικό, οικονομικό αλλά και πολιτιστικό επίπεδο να στηρίξει δομές,  που η αυτοδιοίκηση δεν μπορεί. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής, όταν η Περιφέρεια δείχνει αδιαφορία στη συντήρηση του, αφού μόλις 2 τεχνικοί εργάζονται να συνεφέρουν ένα κτήριο που η αχρηστία το έφερε σε κατάσταση  διάλυσης.  Θα μπορούσε κάλλιστα το Πανεπιστήμιο, και έχει εκφράσει αντίστοιχο ενδιαφέρον από όσο γνωρίζω παλαιότερα, να βρει ένα τρόπο αξιοποίησης του Μεγάρου, αναλαμβάνοντας δαπάνες και μελέτες λειτουργίας από την περιφέρεια. Αποφορτίζοντας από την περιφέρεια το αγκάθι της λειτουργίας του, αλλά κυρίως λειτουργώντας ως Πανεπιστημιακή δομή στην καρδιά της πόλης, «βάζοντας» τους φοιτητές και τους επισκέπτες μέσα στην πόλη, με ότι συνεπάγεται αυτό. Σκεφτείτε ότι μέσα στα αναπτυξιακά πλάνα του ΔΠΘ, βρίσκεται δημιουργία εκθεσιακού κέντρου στην Πανεπιστημιούπολη. 

3

Η 31η Οκτωβρίου έχει μείνει ως ημέρα της αποταμίευσης. Μία ημέρα που από το 1924, λόγω του ίδρυσης του Διεθνούς Ινστιτούτου Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων στο Μιλάνο, έχει μείνει να μας θυμίζει την έννοια και την πειθαρχία που διέπει η αποταμίευση. Βέβαια οι ουρές που θα συναντήσει κάποιος στις τράπεζες σήμερα, δεν θα έχουν να κάνουν με το σπάσιμο του κουμπαρά και αύξηση του καταθετικού  του λογαριασμού, αλλά με τις υποχρεώσεις και τις  ληξιπρόθεσμες ως επί το πλείστον  οφειλές,  που τρέχουν όλοι να τακτοποιήσουν. Έννοιες σαν τη συγκεκριμένη, έχουν χαθεί στην Ελλάδα της παράνοιας, όταν από έμμεσους ή άμεσους φόρους, καλείται κάποιος να πληρώσει έως και 80% του εισοδήματός του στο κράτος. Βέβαια, η λέξη αποταμίευση κρύβει αρχές όπως πειθαρχία, σύνεση, ευστροφία, διορατικότητα. Ακόμα και τα «χρυσά χρόνια» όταν λεφτά υπήρχαν,  ή πιο σωστά όταν φορολογίες και ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν υπήρχαν,  η σχέση του Έλληνα με την αποταμίευση ήταν κάκιστη.

4

Μέχρι την επόμενη φορά, μοιράζομαι μαζί σας τη λέξη «χαρεύτηκα». Την έμαθα πρόσφατα από φίλο Ροδίτη, ο οποίος την έμαθε από άλλο νησιώτη φίλο. Άγνωστο που ανάγεται η ιστορία της, αλλά το νόημα της είναι αυτό που έχει σημασία.  Χαρεύομαι σημαίνει, κάνω μικρά πράγματα στην καθημερινότητα μου που με βγάζουν από τη ρουτίνα και μου δίνουν χαρά. Απλά λέγοντας, όπως το να αλλάξεις δρόμο για τη δουλειά, κάτι που μπορεί να σε φέρει σε επικοινωνία με ανθρώπους που είχες καιρό να δεις, μία μεσημεριανή βόλτα, ένα παγωτό μέσα στο καταχείμωνο και ούτω καθεξής. Διαπίστωσα ότι μέσα στις ταχύτητες και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας μας, ξεχνάμε να απολαύσουμε όλα αυτά τα μικρά πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους, που συνήθως τα προσπερνάμε γιατί έχουμε άλλα σημαντικότερα πράγματα να κάνουμε. Ας χαρευτούμε λοιπόν, και ας αδράξουμε τη μέρα και τη στιγμή. Το credit της λέξης στον φίλο μου Περίανδρο Λουϊζίδη.