«Ο ναυαγός επιστήμονας»

Τη θερινή ραστώνη και τα μπάνια του λαού διακόπτουν οι κλασικές ερωτήσεις των άμεσα ενδιαφερομένων μαθητών, γονέων και λοιπών συγγενών: «Πότε βγαίνουν οι βαθμολογίες; Πότε θα ανακοινωθούν οι βάσεις εισαγωγής;».
Και κάπως έτσι, με μερικούς να απογοητεύονται πρόσκαιρα (γιατί η μη εισαγωγή τους στις σχολές μπορεί να τους οδηγήσει σε καλύτερες επιλογές) και μερικούς να επιτυγχάνουν, ξεκινάει το όμορφο ταξίδι της φοιτητικής ζωής.
Στην διψασμένη από κάθε άποψη μεταπολεμική Ελλάδα, οι φιλότιμοι γονείς τα έδωσαν όλα και στερήθηκαν τα πάντα για να δώσουν το κάτι παραπάνω στα παιδιά τους.
Αυτό το κάτι παραπάνω είχε καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση ως η ανάγκη για σπουδές.

Και έτσι τις τελευταίες δεκαετίες η χώρα μας απέκτησε ζηλευτό επιστημονικό δυναμικό πολύ παραπάνω από τις πραγματικές της ανάγκες.

Με την έναρξη της κρίσης κάποιοι θεώρησαν μίζερη την εγχώρια προοπτική τους και πήραν το δρόμο της ξενιτιάς και κάποιοι άλλοι παρέμειναν άνισα μαχόμενοι στα τείχη της εσωτερικής ιδεοληψίας.
Συγχωρέστε μου τη μεταφορική διάθεση αλλά ο ναυαγός επιστήμονας, βρέθηκε στη θάλασσα της ελπίδας, όταν ναυάγησε το καράβι της σιγουριάς αλλά η προσπάθεια του να φθάσει στο νησί της ηρεμίας είναι δύσκολη γιατί χτυπιέται από τα κύματα της πολυνομίας, της φορολογίας και της αδικίας.

Δεν έχω πρόθεση να εμφανίσω εαυτόν και λοιπούς επαγγελματίες ως αξιολύπητους.

Έχω όμως πρόθεση να αναδείξω πως απαξιώνεται η επένδυση των γονέων μας και της χώρας στο εγχώριο επιστημονικό δυναμικό.

Με την σώρευση χιλιάδων επιστημόνων στα μητρώα των οικείων συλλόγων δεν επιτυγχάνεται κανένας προσωπικός και κοινωνικός στόχος.

Από την στιγμή που στη χώρα ο μεγαλύτερος εργοδότης είναι το Κράτος, το οποίο όπως έχω ξαναπεί για πολιτικούς -  κοινωνικούς λόγους πήρε στην αγκαλιά του και στη σιγουριά του εργαζομένους χωρίς αυστηρά τεχνοκρατικά – αξιοκρατικά κριτήρια, το Κράτος είναι αυτό που θα πρέπει να δώσει σταδιακά τη λύση της αξιοποίησης του πλεονάζοντος επιστημονικού προσωπικού.

Συγκεκριμένα επειδή είναι γνωστή η αδυναμία προσλήψεων του Δημοσίου τα τελευταία χρόνια θα πρέπει η προσπάθεια εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης του να στελεχωθεί από το υπάρχον αδρανές επιστημονικό προσωπικό.
Δεν μιλώ για εργασιακές σχέσεις πλήρους απασχόλησης, γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατο με τη σημερινή οικονομική και κοινωνική συγκυρία.

Θα μπορούσε όμως με το δεδομένο ότι ο κάθε επιστήμονας ακόμα και οικονομικά αδρανής έχει επαγγελματική ιδιότητα και άρα δεν αναζητεί συνθήκες πλήρους απασχόλησης επικουρικά με την επαγγελματική του δραστηριότητα και με επιλογή καταρχήν με οικονομικά – κοινωνικά κριτήρια να απασχολείται με σχέση ελεύθερης συνεργασίας από τον στενό και ευρύτερο Δημόσιο τομέα κατ’ ειδικότητα συμβουλευτικά και επικουρικά στους μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους. 
Έτσι, δε θα μένουν αδρανή λαμπερά μυαλά στα οποία έχει επενδύσει η οικογένεια και η χώρα αλλά και χωρίς να διαταραχθούν κεκτημένα δικαιώματα σε ευαίσθητες κοινωνικά εποχές θα δημιουργείται ένα εν δυνάμει εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό που όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες θα μπορεί να στελεχώσει και να αλλάξει την εικόνα του Δημοσίου.

Εδώ μπορεί κάποιος να πει ότι αυτά μπορεί να οδηγήσουν σε ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων.

Η απάντηση στον προβληματισμό αυτό είναι ότι το να δίνεις τη δυνατότητα σε κάποιους να δουλέψουν δεν είναι απειλή για τους ήδη εργαζόμενους αλλά συμβάλλει στην κοινωνική ηρεμία.