Στο 2ο Φεστιβάλ Ζεϊμπέκικου στην Αυστραλία καλεσμένος ο συντοπίτης μας Γ. Παγκοζίδης

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την γνώση και την διατήρηση της παράδοσης», αναφέρει στη συνέντευξη ο Γιάννης Παγκοζίδης

Η Αυστραλία ετοιμάζεται να υποδεχθεί το 2οΦεστιβάλ Ζεϊμπέκικου, που επιστρέφει δυναμικά από τις 27 Σεπτεμβρίου, χάρη στην Ventouris Productions, με καλεσμένο τον συντοπίτη μας Ροδοπίτη καλλιτέχνη Γιάννη Παγκοζίδη, με καταγωγή από τους Ασκητές!

Σχεδόν ενάμιση μήνα πριν την λαμπρή αυτή εκδήλωση, ο καλλιτέχνης και ερευνητής Γιάννης Παγκοζίδης, ο οποίος ασχολείται επί πολλές δεκαετίες με θέματα λαϊκού πολιτισμού και προσπαθεί να υπηρετήσει ένα άλλο είδος παράδοσης, μακριά από τα πρότυπα που έχουν επικρατήσει στις μέρες μας, μίλησε στον «Ελληνικό Κήρυκα», τη μεγαλύτερη ελληνόφωνη εφημερίδα της Αυστραλίας, για όσα θα έχουν τη χαρά να απολαύσουν από κοντά οι Έλληνες της Ομογένειας.

«Ανυπομονώ» για το φεστιβάλ, δήλωσε στο ράδιο Χρόνος 87.5fm ο Γιάννης Παγκοζίδης, ο οποίος έδωσε τις παραπάνω πληροφορίες κι επίσης μας έστειλε το αναλυτικό έντυπο της εφημερίδας. Εξήγησε ότι συνολικά οι δράσεις του φεστιβάλ είναι 10 ημερών, καθώς δεν περιορίζονται μόνο στο γλέντι, αλλά αντιμετωπίζουν συνολικά την παράδοση και τον πολιτισμό. «Οι απανταχού ομογενείς μας διατηρούν την ταυτότητά τους», ήταν το μήνυμά του.

Όσο για τη συνέντευξη του συντοπίτη μας στον «Ελληνικό Κήρυκα» και στον δημοσιογράφο Θ. Ρούσσο, έχει αρκετά ενδιαφέροντα αποσπάσματα, γι’ αυτό σας μεταφέρουμε μερικά εξ αυτών.

Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να αγαπά τη μουσική και τις παραδόσεις;
-Από τα «γεννοφάσκια» μου θα έλεγα. Στην οικογένεια έπαιζε λύρα ποντιακή ο πατέρας μου Κωνσταντίνος, σχεδόν καθημερινά. Έτσι, βιωματικά, περάσανε αυτές οι μουσικές «μέσα μου». Και καθότι ο πατέρας μου στέλεχος του ποντιακού συλλόγου της Κομοτηνής, φυσιολογικά ασχολήθηκα από μικρός, παρευρισκόμενος στις όποιες εκδηλώσεις και πανηγύρια γινόντουσαν στην περιοχή. Αργότερα και μέχρι σήμερα, κι εγώ συμμετείχα και συμμετέχω με διάφορες αρμοδιότητες στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου, με τον λαϊκό πολιτισμό και κυρίως με τη λεγόμενη «μουσικοχορευτική παράδοση».

Υπάρχουν σήμερα νέοι που να ασχολούνται με την παράδοση;
-Τα τελευταία χρόνια, ευτυχώς, πολλοί νέοι ασχολούνται με την παράδοση, κυρίως μέσα από τους εκατοντάδες πολιτιστικούς συλλόγους και φορείς που υπάρχουν. Σημασία -για μένα βέβαια- έχει το πως διαχειριζόμαστε αυτήν την παράδοση που ακόμηκαι σαν έννοια δεν είναι προκαθορισμένη. Οπότε θέλει μεγάλη προσοχή από εμάς όλους που διαχειριζόμαστε, από διάφορα πόστα, αυτήν την «καημένη παράδοσή μας».

Γιατί βλέπουμε μια αποστροφή της σύγχρονης Ελλάδας σε καθετί παραδοσιακό;
-Θέτετε ένα σημαντικό ερώτημα, που για να επεξηγηθεί θα χρειαζόταν ώρες. Είναι και το κύριο θέμα της τελευταίας έρευνάς μου. Έχω γράψει ένα άρθρο σε τοπική εφημερίδα πριν χρόνια, το οποίο μπορεί ο κόσμος να το βρει στο διαδίκτυο. Αν βάζαμε μια επικεφαλίδα, θα λέγαμε ότι η φολκλορική τυποποίηση της λαϊκής παράδοσης ουσιαστικά αποξενώνει και απομακρύνει τον ίδιο το λαό από αυτήν.

Πόσο σημαντικό θεωρείτε ότι είναι για έναν πολιτισμό να τηρούνται οι παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα από τους ανθρώπους της διασποράς, εν προκειμένω στην Αυστραλία;
-Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτε σημαντικότερο από την διατήρηση της ταυτότητας της κάθε οντότητας και η γνώση για την όποια παράδοση, ιδιαίτερα στους ανθρώπους της διασποράς σε ένα τόσο μακρινό τόπο από αυτόν της ιδιαίτερης πατρίδας καταγωγής. Είναι θαυμαστό νομίζω το συναίσθημα της αγάπης για την ιδιαίτερη πατρίδα μας, και καταγωγής μας, καθότι απ’ ότι αντιλαμβάνομαι συντελούνται οι αναπόφευκτες αλλαγές από γενεά σε γενεά. Θα πω και για το κλασσικό: να διατηρηθούν οι ρίζες καταγωγής και τα κλαδιά της κάθε γενεάς, γιατί στα επόμενα χρόνια και την λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» υπάρχει ο κίνδυνος να μην ξέρουμε τίποτα για το «πόθεν έσχομεν», και δεν ξέρω πόσο σημαντικό θα είναι αυτό το θέμα για τον καθένα από εμάς, στο μέλλον.