Συγκίνησε η απόγονος του Ξυλαγανιώτη Κ. Τσατλάκη

Συγκινητικό όπως είναι άλλωστε κάθε χρόνο ήταν το μνημόσυνο για τους 29 εκτελεσθέντες Ξυλαγανιώτες από τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής στις 9 Απριλίου 1944. Ακόμα περισσότερο συγκίνηση προκάλεσε σε όλους η Ξανθίππη Παπανικολάου, απόγονος του εκτελεσθέντος Κωνσταντίνου Τσατλάκη. Πρόκειται για απόγονο του εκλιπόντος, η οποία διηγήθηκε σε όλους τους παρευρισκομένους την ιστορία του.

Αναλυτικά ανέφερε: «Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε τους 29 συγχωριανούς μας που σφαγιάσθηκαν στις 9 Απριλίου 1944 από τους Βουλγάρους. Ως απόγονος του Τσατλάκη Κωνσταντίνου αποφάσισα με να μην αναφερθώ στα φρικιαστικά γεγονότα εκείνων των στιγμών που έζησαν οι άνθρωποί μας.

[…] Επειδή του καθενός η ιστορία έχει αξία, σήμερα διαλέγω να σας διηγηθώ μια από αυτές τις ιστορίες. Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε και μεγάλωνε με την οικογένεια του στη Ξυλαγανή. Τον μπαμπά του τον έλεγαν Μανώλη και τη μαμά του Κυριακίτσα και τον αδερφό του Δημήτρη. Η οικογένεια όπως όλες εκείνη την εποχή ζούσε δύσκολα και φτωχικά. Ο Κωνσταντίνος όμως μεγαλώνει και παντρεύεται από προξενιό -όπως άλλωστε συνηθιζόταν τότε- τη Ροδόπη. Δημιουργούν την δική τους οικογένεια και κάνουν δύο παιδιά. Τον Μανώλη και τον Γιάννη. Οι δυσκολίες της εποχής συνεχίζονται, κάθε οικογένεια μάχεται να αποκτήσει αγαθά που σήμερα εμείς θεωρούμε δεδομένα.

Ο Κώστας μόλις 28 ετών εν καιρώ πολέμου σκοτώνεται από τους εχθρούς. Η Ροδόπη μένει μόνη με δύο παιδιά και τα παιδιά ορφανά. Ο Μανώλης σχεδόν εφτά και ο Γιάννης σχεδόν πέντε, χάνουν για πάντα τον μπαμπά τους.

[…] Ο χρόνος περνάει τα παιδιά μεγαλώνουν και δημιουργούν και αυτά τις δικές τους οικογένειες. Ο Μανώλης παντρεύεται την Ξανθή και κάνουν και αυτοί δύο παιδιά, τη Ροδούλα και τον Κώστα. Και ο Γιάννης δημιουργεί μια όμορφη οικογένεια.

Το πιο σπουδαίο όμως από όλα είναι ότι ο χαμός του δικού μου σημερινού ήρωα, μπορεί να έφερε τον μεγαλύτερο πόνο σε κάποιους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα μετέδωσε τη δύναμη να συνεχίσουν.

Το μήνυμα που έστειλαν αυτοί οι 29 γενναίοι Ξυλαγανιώτες με την θυσία τους, δεν πήγε χαμένο. Ακούστηκε πολύ δυνατά. Τόσο δυνατά που μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά, το ίδιο ηχηρά. Δεν πέθαναν απλά για την ελευθερία. Πέθαναν για να γίνουμε όλοι εμείς καλύτεροι και δυνατότεροι άνθρωποι».