Η αβάσταχτη ελαφρότητα μιας εκλογικής διαδικασίας

Όταν μιλάμε περί ανασυγκρότησης και πορεία από το χθες στο αύριο, σίγουρα οι πρακτικές του παρελθόντος θα έπρεπε να εκλείπουν. Όμως αυτό που μας μένει ως αρνητικό σε αυτήν την εκλογική διαδικασία είναι η νοοτροπία του μέσου Έλληνα που θα στήσει πλαστικό τραπεζάκι έξω από ένα εκλογικό κέντρο, θα δώσει ή θα λάβει κέρασμα, θα κοιτάξει εκ του πονηρού ποιος εισέρχεται στην κάλπη και θα συζητήσει ακόμα τι ψήφο θα ρίξει. 
Είναι αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα μιας εκλογικής διαδικασίας που μετατρέπεται σε λαϊκή εκδήλωση, σαν αυτήν που έστηνε ο πρώην πρόεδρος του ΕΒΕΡ Κώστας Λιούρτας έξω από το Επιμελητήριο. Τότε βέβαια ήταν Τσικνοπέμπτη και ίσως το "έθιμο" της κρεατοφαγίας και οινοποσίας έξω από το Επιμελητήριο να είχε ένα νόημα.

Το νόημα όμως μιας εκλογικής διαδικασίας θα έπρεπε να χαίρει του σεβασμού και δυστυχώς οι πλαστικές καρέκλες και τα τραπέζια μέσα στο δρόμο, οι καφέδες και τα μπουκάλια με νερά πάνω στο πεζοδρόμιο, μόνο αυτό δεν αποδεικνύουν. Πόσω δε μάλλον όταν αυτά τα πλαστικά τραπέζια μπαίνουν πάνω στη θέση στάθμευσης που προορίζεται για άτομα με αναπηρία. Και μάλιστα παρέμειναν καθόλη τη διάρκεια της νύχτας της πρώτης μέρας των εκλογών "παρακαταθήκη" για την επόμενη και τελευταία μέρα. Κι αν ορισμένοι μιλήσουν για "τόνωση" της τοπικής αγοράς, τότε μάλιστα θα θεωρήσουμε ότι κάνουν χιούμορ. 

Και όλα αυτά εν μέσω της απόλυτης κυκλοφοριακής αναρχίας, στο δρόμο που ίσως κατέχει τα σκήπτρα σε διπλοπαρκαρίσματα  και κορναρίσματα. Μία κατάσταση που οι ίδιοι οι επαγγελματίες θα έπρεπε να ζητήσουν να αλλάξει. 

Μιλώντας πλέον για ανασυγκρότηση, ας ξεκινήσουμε από την ανασυγκρότηση παλιών νοοτροπιών, αυτών που άλλωστε απαξίωσαν το Επιμελητήριο, με τους επαγγελματίες να στρέφουν τις πλάτες τους σε αυτό. Καλές οι αυθόρμητες "συγκεντρώσεις", όμως ας βάλουμε και κάποιο μέτρο, έστω όταν πρόκειται για εκλογές.