Όσα έγιναν την πρώτη μέρα της δίκης για το θάνατο της Δέσποινας και του μωρού της στο ΠΓΝΑ

Η δίκη διεκόπη για τις 25 Ιανουαρίου 2023

Μνήμες της τραγωδίας που εκτυλίχθηκε το βράδυ της 14ης προς 15ης Απριλίου 2021 ξύπνησαν την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου στο δικαστικό μέγαρο Αλεξανδρούπολης, όπου ξεκίνησε η δίκη για την υπόθεση του θανάτου της 37χρονης Δέσποινας Καραγεωργίου και του 7 μηνών αγέννητου μωρού της στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης.
Στη γεμάτη από κόσμο αίθουσα του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αλεξανδρούπολης, σε μία διαδικασία που διήρκησε από τις 10 το πρωί ως τις 3 το μεσημέρι, κατέθεσαν τελικά μόνο οι 5 από τους συνολικά 20 μάρτυρες που είχαν κληθεί για την υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο πριν 1,5 χρόνο. Η επόμενη δικάσιμος ορίστηκε για τις 25 Ιανουαρίου 2023, «μία ημερομηνία που δεν μας ικανοποιεί» όπως είπε η Πρόεδρος της έδρας, η οποία όμως κρίθηκε ως η μοναδική πρόσφορη για όλες τις πλευρές. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθισαν δύο γιατροί, η μία ειδική – υπεύθυνη βάρδιας και η άλλη ειδικευόμενη, και οι δύο μαιευτήρες – γυναικολόγοι, μία μαία και μία νοσηλεύτρια. Οι κατηγορίες αναφέρουν ότι οι θάνατοι προκλήθηκαν από αμέλεια και παραλείψεις τους. Επιπλέον, η μαία κατηγορείται και για πλαστογραφία και παραποίηση εγγράφων. Κατά την έναρξη της διαδικασίας, διά των συνηγόρων υπεράσπισης, οι κατηγορούμενες δήλωσαν ότι αρνούνται τις κατηγορίες.

«Υπεροψία και ανικανότητα συνετέλεσαν σε αυτή τη τραγική κατάληξη»
«Η Δέσποινα ΕΙΝΑΙ η σύζυγός μου» είπε ο Κώστας Μπακαλάκης, όταν ρωτήθηκε για τη σχέση του με τη θανούσα. Ο κ. Μπακαλάκης αναφέρθηκε στην εγκυμοσύνη της γυναίκας του, η οποία «πήγαινε καθ’ όλα καλά», τονίζοντας πως η ίδια είχε υποβληθεί σε επέμβαση αφαίρεσης αδενομυώματος αρκετούς μήνες προτού μείνει έγκυος. «Οι οδηγίες του γιατρού μετά την επέμβαση ήταν να μην μείνει άμεσα έγκυος, δηλαδή σε διάστημα 2-3 μηνών… Σίγουρα θα ήταν ασφαλές να μείνει έγκυος 7-8 μήνες μετά την επέμβαση, όπως και έγινε… Το γεγονός της επέμβασης στην οποία είχε υποβληθεί ήταν κάτι που το λέγαμε σε όλους τους γιατρούς, από την πρώτη στιγμή».

Ο κ. Μπακαλάκης μίλησε για την πρώτη επίσκεψή τους στο νοσοκομείο, στις 11 Απριλίου 2021, μετά από συνεννόηση με τη γυναικολόγο που την είχε αναλάβει, καθώς η Δέσποινα είχε παρουσιάσει κάποιες έντονες ενοχλήσεις, οι οποίες ήταν πιο έντονες κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ωστόσο, λόγω covid, ο σύζυγός της δεν επιτράπηκε να την ακολουθήσει μέσα στο νοσοκομείο. Η Δέσποινα, έδωσε ούρα για εξέταση και περίμενε για πολλή ώρα εκτός νοσοκομείου μαζί με τον σύζυγό της. Όταν οι προσπάθειές τους για συνεννόηση με κάποιον γιατρό έπεσαν στο κενό, αποφάσισαν να επιστρέψουν στο σπίτι. Μετά από αρκετή ώρα, τους ενημέρωσαν τηλεφωνικά για την αντιβίωση που θα έπρεπε να λάβει η Δέσποινα για ουρολοίμωξη, αφού η πρώτη ανάλυση των ούρων έδειξε κάποια αυξημένα πυοσφαίρια, «πράγμα τελείως φυσιολογικό για μία έγκυο», όπως είπε ο κ. Μπακαλάκης. Για την καλλιέργεια ούρων τα αποτελέσματα θα έβγαιναν στις 14, όπως ενημερώθηκαν.

Στις 14 Απριλίου, κι ενώ όλα ήταν φυσιολογικά, ξαφνικά η 37χρονη ένιωσε πολύ έντονο πόνο χαμηλά στην περιοχή της κοιλιάς. «Ένιωθε αβάσταχτους πόνους, δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της και ειδοποίησε τους γονείς της που μένουν από κάτω, καθώς εγώ ήμουν στην εργασία μου. Ο πατέρας της και η μητέρα της αποφάσισαν να την πάνε στο νοσοκομείο με το αμάξι. Έφτασαν στις 9.35 το βράδυ, εγώ ενημερώθηκα μετά το μάθημά μου, στις 10.30 κι ήμουν εκεί μέσα σε ένα τέταρτο… Κατάφερα να μπω στα ΤΕΠ, εκεί η κατάσταση ήταν απερίγραπτη, οι φωνές της Δέσποινας ακούγονταν σε όλο το διάδρομο, σφάδαζε… Την είδα σε μία τραγική κατάσταση, ήταν χλωμή, κάθιδρη… Την ανεβάζαμε και την κατεβάζαμε από την καρέκλα στο καροτσάκι, επιχείρησα δύο φορές να πάρω ούρα κατ’ εντολή του γιατρού για να γίνει νέα εξέταση για ουρολοίμωξη. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει το κεφάλι της, ήταν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της… Ρωτούσαν πού πονάει ακριβώς, η γιατρός έλεγε ότι δεν μπορούμε να σε βοηθήσουμε αν δεν πεις ακριβώς πού πονάς… Άκουσα να τους λέει πάλι να κοιτάξουν για το ιστορικό της με την επέμβαση, αυτό ειπώθηκε επανειλημμένα… Πήγαμε για υπέρηχο. Δεν ανέφεραν τίποτα για όσα είδαν. Ξέρω ότι έδειξε εκροή υγρού από τη μήτρα… Όπως έμαθα στην πορεία υπήρχε εφημερεύων γιατρός στο σπίτι, που δεν ειδοποιήθηκε. Τους είπαμε ότι γιατρός μας είναι η κα Κουτλάκη, δεν ενημέρωσαν όμως κανέναν… Είχαμε στικάκι με όσα έπρεπε να ξέρουν για το ιστορικό της, η απάντηση όμως ήταν ότι ’εμείς εδώ δεν λειτουργούμε έτσι, θα πάτε σπίτι να τα φωτοτυπήσετε και θα τα φέρετε αύριο το πρωί’…

Η γιατρός μας είπε ότι δεν μπορεί να βοηθήσει άλλο και ότι θα μπορούσαμε να πάμε σπίτι, όμως, πρότεινε να μείνει τη νύχτα για να πάρει ενδοφλέβια αντιβίωση για ουρολοίμωξη… Εγώ δεν επιτρεπόταν να μείνω κι έπρεπε να φύγω. Όμως, ο τραυματιοφορέας μου ζήτησε να τον βοηθήσω να την πάμε στο θάλαμο… Όταν είδα το δωμάτιο σοκαρίστηκα. Στο διάδρομο δεν υπήρχε κανείς και το δωμάτιο ήταν στο τέλος του διαδρόμου, υπήρχε μέσα μόνο ένα κρεβάτι κι ένα κομοδίνο, κι απ’ έξω έλεγε ότι απαγορεύεται η είσοδος λόγω covid. Ήρθαν δύο νοσηλεύτριες, μου είπαν πόσες φορές να φύγω, ήθελα να τακτοποιήσω τα πράγματά της… Είδα ότι δεν υπήρχε κουμπί για να καλέσει κάποιον αν χρειαζόταν κάτι, παρά μόνο ένα συμβατικό τηλέφωνο. Της ετοίμασα το κινητό της για να είναι εύκολη η επικοινωνία… Της έδωσαν κι ένα χαρτάκι με έναν αριθμό για να τους καλέσει αν χρειαστεί κάτι… Είδα τον άλλο ειδικευόμενο γιατρό, που είπε ‘βρήκαμε τι έχει, ουρολοίμωξη’. Πήγα σπίτι και μίλησα μαζί της τελευταία φορά γύρω στις 2.30 τα ξημερώματα. Μου είπε με λυγμούς ότι δεν άντεχε άλλο, οι πόνοι ήταν αβάσταχτοι. Μου είπε ακόμη ότι θα της έβαζαν υπόθετο για να ενεργηθεί μήπως η κατάστασή της οφείλονταν σε κάτι τέτοιο… Προσπάθησα ξανά να μιλήσω μαζί της αργότερα, αλλά ήταν αδύνατο… Πήγα το επόμενο πρωί, χωρίς να έχω ειδοποιηθεί για τίποτα, ζήτησα να τη δω, μου είπαν να πάω στα μαιευτικά χειρουργεία, είχε αρκετό κόσμο, περίμενα απ’ έξω. Είδα 6-7 γιατρούς παρατεταγμένους.. Ήρθε ο κ. Νικολέττος και μου είπε ‘δυστυχώς χάσαμε το παιδί σας … και τη γυναίκα σας’. Σωριάστηκα κάτω. Μου είπε αναισθησιολόγος ότι τη διασωλήνωσαν, αλλά ήταν πολύ αργά, είχε επέλθει ήδη η μυδρίαση… Το παιδί μου είχε μαυρίσει, είχε ακαμψία, γεγονότα που σημαίνουν ότι είχε πεθάνει πριν πολλές ώρες… Πιστεύω ότι η υπεροψία και η ανικανότητα μαζί συνετέλεσαν σε αυτή την τραγική κατάληξη. Δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για την επέμβασή της. Τους είπε να δούμε τη μήτρα μου, έχω κάνει επέμβαση, χαρακτηριστικά είπε ‘μήπως έχει σκάσει η μήτρα μου;’ αλλά δεν δόθηκε καμία σημασία».

Η οικογένεια
Ο πατέρας της Δέσποινας, Γιώργος Καραγεωργίου, ξεκινώντας την κατάθεσή του, είπε: «Είχαμε όνειρα κι ελπίδες πριν, και τώρα μόνο θλίψη και οργή». Περιέγραψε την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η Δέσποινα προτού γίνει η μεταφορά της στο νοσοκομείο, λέγοντας πως «πονούσε, ούρλιαζε, ήταν ιδρωμένη και δεν μπορούσε να σταθεί όρθια… Μου είπε, ‘μπαμπά φοβάμαι μήπως έχω πρόβλημα λόγω της εγχείρησης, μήπως σκάσει η μήτρα μου’».
Η μητέρα της, Δήμητρα, η οποία τη συνόδευσε εντός νοσοκομείου, σημείωσε πως η κόρη της φώναζε συνέχεια και έλεγε πόσο φοβάται. «Μπήκε στο δωμάτιο για εξέταση, την άκουσα να τους λέει για την επέμβαση, φώναζε τόσο πολύ από τους πόνους που έκλεισα τα αυτιά μου κι έκλαιγα για το παιδί μου…».
Ο αδερφός της Δέσποινας, μέχρι πρότινος νοσηλευτής ο ίδιος στη ΜΕΘ του ΠΓΝΑ, προτού ξεκινήσει την κατάθεσή του, απευθύνθηκε προς τις κατηγορούμενες, λέγοντας πως δεν δέχεται καμία συγνώμη τους. Η πρόεδρος τόνισε πως δεν πρέπει να αναφέρονται τέτοια πράγματα μέσα στο δικαστήριο. Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στην κατάσταση της αδερφής του, αλλά και στο θάλαμο στον οποίο την είχαν τοποθετήσει, ο οποίος, όπως εκτίμησε «ήταν τόσο μακριά από τη στάση νοσηλευτριών και με κλειστή την πόρτα, που και να φώναζε δεν θα την άκουγε κανείς».

Κλειδί η στενή επιτήρηση της ασθενούς
Ο μαιευτήρας γυναικολόγος (ιδιώτης) Παναγιώτης Δεληγεώργης παρακολουθούσε τη Δέσποινα μέχρι τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης της. «Ήταν ομαλά τα πράγματα, όφειλε να προσέξει και να αναφέρει ότι έχει κάνει αυτή την επέμβαση», είπε ο κ. Δεληγεώργης, ενώ ερωτηθείς για τα συμπτώματα πριν από τη ρήξη μήτρας, σημείωσε πως δεν υπάρχουν ασφαλή σημεία, μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Μπορεί να μην υπάρχουν καθόλου συμπτώματα, ή να εμφανιστεί οξύ άλγος, σε συνδυασμό με εφίδρωση, υπόταση κτλ
Όπως είπε, όταν υπάρχει τόσο οξύς πόνος, η ασθενής θα πρέπει τουλάχιστον να τεθεί υπό στενή επιτήρηση, αυτό σημαίνει παραμονή στη μαιευτική, με ανοιχτή πόρτα, να είναι συνδεδεμένη με μηχανήματα, να λαμβάνεται η πίεση και να γίνονται οι εργαστηριακές εξετάσεις κάθε μισή ώρα.
Για το γεγονός ότι οι πρώτες εξετάσεις (υπέρηχος, καρδιοτοκογράφημα, πίεση, οξυγόνο) ήταν φυσιολογικές, ο κ. Δεληγεώργης σημείωσε αυτό αρχικά μπορεί να καθησύχαζε, όμως, η κλινική εικόνα, με τους τόσο έντονους πόνους, σε συνδυασμό με το ιστορικό της ασθενούς, θα τον έκαναν να σκεφτεί ότι μπορεί να έχουμε απαρχή ρήξης μήτρας και θα έθετε την εγκυμονούσα σε πολύ στενή παρακολούθηση.

«Θα μπορούσαμε να το είχαμε προλάβει»
Στη συνέχεια κατέθεσε ο διευθυντής της πανεπιστημιακής γυναικολογικής – μαιευτικής κλινικής Νικόλαος Νικολέττος. Όπως είπε, ενημερώθηκε από την υπεύθυνη γιατρό βάρδιας και πρώτη κατηγορούμενη για το περιστατικό τα ξημερώματα, «στη διαδρομή κάλεσα και τον κύριο Τσεκούρα, διαισθανόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά… Όταν έφτασα είδα ότι γινόταν στη γυναίκα συνεχής προσπάθεια ανάνηψης».

Ο κ. Νικολέττος έκανε λόγο για μία «αλληλουχία λανθασμένων κινήσεων, καθώς ποτέ δεν φταίει μόνο ένας παράγων» εκτιμώντας ότι υπερεκτιμήθηκαν τα ευρήματα στο ουροποιητικό και υποεκτιμήθηκαν το ιστορικό και η κλινική της εικόνα». Όπως είπε, «όταν την ανοίξαμε, είδαμε μία κοιλιά γεμάτη αίμα, το έμβρυο ήταν μέσα στην κοιλιά… Είχε γίνει ολική ρήξη μήτρας». Σημειώνεται πως η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε ότι ο θάνατος προήλθε από εκτεταμένη αιμορραγία.

Ο κ. Νικολέττος, που τέτοιο περιστατικό δεν είχε συναντήσει ξανά στην πολυετή του καριέρα, όπως είπε, εκτίμησε πως η τραγική αυτή κατάληξη θα μπορούσε να είχε προληφθεί «αν υπήρχε πιο τακτική παρακολούθηση… Το καρδιοτοκογράφημα θα έδειχνε ότι το έμβρυο δυσφορεί… Θα ζητούσα νέο καρδιοτοκογράφημα, τακτική παρακολούθηση… Υποεκτιμήθηκε η πληροφορία ότι είχε χειρουργηθεί. Η ένταση των συμπτωμάτων δεν συνάδει με τη διάγνωση για πυελονεφρίτιδα, για την οποία έπαιρνε ήδη αγωγή…».

Όπως ανέφερε, το ιστορικό της ασθενούς είναι μία κατάσταση που θα έπρεπε ο παραμικρός πόνος να κινητοποιήσει τους γιατρούς, αφού λειτουργεί σαν μία «ταμπέλα» που θα έπρεπε να ευαισθητοποιεί περισσότερο τους επαγγελματίες υγείας.
Για τις κατηγορούμενες γιατρούς σημείωσε πως τις θεωρεί εξαιρετικές και σε χαρακτήρα και σε ικανότητες, ενώ για τη μαία και τη νοσηλεύτρια ότι, απ’ όσο γνωρίζει, είναι ευγενικές, πρόθυμες και υπηρετούν με συνέπεια το καθήκον τους.

Ερωτηθείς για τις πρώτες εξετάσεις της εγκύου που ήταν καθησυχαστικές, σημείωσε πως αυτό ναι μεν είναι κάτι θετικό, όμως, η κλινική εικόνα και οι πόνοι που δεν κόπαζαν, θα όριζαν τα επόμενα βήματα, με επανάληψη εξετάσεων. «Είναι δεδομένο ότι υπήρξε υποεκτίμηση της κλινικής της εικόνας… Θεωρώ ότι το ιστορικό και η κλινική εικόνα θα με ενεργοποιούσαν».

Πηγή: www.gnomionline.gr