Μικροκομοτηναίικα 08-04-2023

Σε αυτές τις εθνικές εκλογές που υπάρχει η αγανάκτηση και οργή των πολιτών, αλλά και η αγωνία και αβεβαιότητα για το αύριο, φρόνιμο είναι να επιλέξουν οι υποψήφιοι και τα κόμματα να επικοινωνήσουν αλλιώς με το λαό, με απλά και κατανοητά λόγια.
Κάνοντας πράξη τους στίχους του ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου, «και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά, καταλαβαινόμαστε τώρα και δεν χρειάζονται περισσότερα και έτσι θα λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Τη γλώσσα της αλήθειας δηλαδή και της καθημερινότητας που χρειάζονται οι πολίτες για να τους πιστέψουν. Και όχι τα ακαταλαβίστικα οράματα, τα μεγαλεπήβολα και μεγαλόπνοα σχέδια, τους δεκάρικους λόγους και σπουδαίους, αλλά κενού περιεχομένου.
Ούτε τις ανέφικτες θεωρίες, τα επικοινωνιακά φληναφήματα, τις ωραιοποιημένες εικόνες, ή αντίστοιχα καταστροφολογικές, αλλά αυτά που μπορούν να υποσχεθούν και να υλοποιήσουν σε μια τετραετία. Εξάλλου η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
Και φυσικά δεν υπάρχει καμιά εύκολη μάχη και σιγουριά για κανέναν υποψήφιο και κανένα κόμμα. Γιατί αν εκτιμούν και πιστεύουν κάποιοι ότι η δυσαρέσκεια του λαού, μεταφράζεται αυτόματα σε στήριξη για τους ίδιους, μάλλον πλανώνται πλάνη οικτρά.

Λόγου χάριν ήδη στα προγράμματα πολλών κομμάτων σε εθνικό επίπεδο βλέπουμε να υπάρχουν τόσες υποσχέσεις, που είναι αδύνατο να υλοποιηθούν κι άλλα που σκοντάφτουν νομικά τα περισσότερα σε πραγματικά μεγέθη, αφού δεν αντέχει η οικονομία. Το προεκλογικό τάξιμο όμως πάει σύννεφο.

Εξάλλου πολλά από τα άλυτα προβλήματα, ή τις διαχρονικές παθογένειες που επικαλούνται στην πολιτική και οικονομική ζωή και στη λειτουργία της κρατικής μηχανής, είναι αυτά που τους δόθηκε η δυνατότητα να τα λύσουν όταν κυβερνούσαν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Και απλώς δεν τα έλυσαν γιατί δεν μπορούσαν.
Είναι εύκολες οι θεωρίες και η τακτική να ανατρέχει κάποιος βολικά και επικοινωνιακά στο παρελθόν, για να πλήξει τον αντίπαλο, ή να του θυμίζει την πολιτική του ιστορία και τα λάθη τα οποία έπραξε.
Αλλά αυτό αλήθεια προσφέρει και τίποτα ουσιαστικό για το αύριο και το μέλλον αυτής της χώρας και για τους πολίτες; Που τους ενδιαφέρουν περισσότερο όχι τα λάθη που έγιναν και ήδη τα πλήρωσαν ακριβά, αλλά πώς θα μπορέσει να βελτιωθεί η καθημερινότητα, η ζωή τους και να δουν το μέλλον επιτέλους με αισιοδοξία.
Και μέσα από ψέματα και ανέφικτες υποσχέσεις, δε χτίζεται καμία ελπίδα. Εκτός αν ποντάρουν στα δικά τους αφηγήματα στη σύγχυση των πολιτών, ή στο φανατισμό των υποστηρικτών τους, για να πετύχουν την αναμενόμενη συσπείρωση.

Και να ξαναδούμε το ίδιοι έργο σε επανάληψη όπως γίνονταν μέχρι τώρα, με τους πολίτες να απογοητεύονται άλλη μια φορά. Τους πολίτες όμως που θα πρέπει να αποφασίσουν ανεπηρέαστα έχοντας τη δική τους κρίση και να αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες, για την πιο σωστή επιλογή.

Παρόλο που τα δύο κόμματα εξουσίας Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, επενδύουν επικοινωνιακά σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα που μπορούν να φέρουν οι πρώτες κάλπες και ουσιαστικά στην πρωτιά, έστω και κόντρα στις δημοσκοπήσεις, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορούν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση, ή ένα βιώσιμο συνεργατικό σχήμα με την απλή αναλογική.
Συνεπώς προσβλέπουν και οι δύο στις δεύτερες κάλπες, της πόλωσης, της μεγαλύτερης συσπείρωσης, της συρρίκνωσης των δυνάμεων των μικρών κομμάτων και ενδεχομένως σε μία αυτοδύναμη κυβέρνηση, με ενισχυμένη αναλογική πλέον και το μπόνους των εδρών.
Άσχετα αν αυτό σημαίνει ακυβερνησία, υπηρεσιακές κυβερνήσεις και μία μακρά προεκλογική περίοδο. Είναι εμφανής η αδυναμία τους να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη αυτοδυναμία στις πρώτες κάλπες, αφού και το πιο πιθανό σενάριο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, μάλλον τορπιλίστηκε εν τη γενέσει του και για τους δύο.
Όχι μόνο απέρριψε ο Νίκος Ανδρουλάκης όλες τις προτάσεις, αλλά ασκεί σκληρή κριτική εναντίον των δύο κομμάτων και των αρχηγών τους, που προσπαθούν να τον παγιδέψουν. Γνωρίζει βέβαια πολύ καλά, ότι αν δεν φέρει ένα καλύτερο αποτέλεσμα από τις πρώτες κάλπες, το κόμμα θα παραμείνει καθηλωμένο σε μικρά ποσοστά και ο ίδιος θα αμφισβητηθεί ως ηγέτης.
Για αυτό εξάλλου αντιλαμβανόμενος την πραγματικότητα και διαισθανόμενος τις μετεκλογικές εξελίξεις, δήλωσε ότι σε μία τέτοια περίπτωση θα παραιτηθεί. Με τη στάση του αυτή όμως, ανάγκασε τα δυο κόμματα να αναδιπλωθούν στη στρατηγική τους.
Έτσι η ΝΔ βάζει πλέον στόχο στην αυτοδυναμία που μπορεί να επιτευχθεί όμως μόνο από τις δεύτερες κάλπες, ώστε να υπάρξει ένα κυβερνητικό σχήμα που θα λαμβάνει γρήγορα αποφάσεις και θα αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις κρίσεις, όπως ανέφερε και ο πρωθυπουργός.

Μήπως τελικά οι προτάσεις προς το Νίκο Ανδρουλάκη ήταν και ένα προπέτασμα καπνού, για να ενισχύσει η Νέα Δημοκρατία το αφήγημα της αυτοδυναμίας που επιθυμεί, χρεώνοντας τον πνεύμα ασυνεννοησίας και τις δυσκολίες που προκύπτουν με κυβέρνηση συνεργασίας;

Και ενώ η άρνηση Ανδρουλάκη για κυβέρνηση συνεργασίας βάζει στο κάδρο και τον Αλέξη Τσίπρα, θέτοντας μάλιστα και το πλαίσιο σύμπραξης των τριών μεγάλων κομμάτων, αποκλείοντας το ΜέΡΑ25 που έπαιξε με τη δραχμή, από που αντλεί την αισιοδοξία του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να σχηματιστεί «προοδευτική κυβέρνηση» από την πρώτη Κυριακή;
Και ποια θα είναι αυτά τα κόμματα, αν αποκλείεται το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ που δεν συνεργάζεται ούτε με το πρώτο αλλά ούτε με το δεύτερο κόμμα; Γιατί δεν ξεκαθαρίζει ακόμα αν δεν συνεργαστεί με το κόμμα του Γιάνη Βαρουφάκη; Όπως το αποκλείει με τη ΝΔ;
Ενισχύοντας τα αδιέξοδα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει στην επικοινωνιακή του ατζέντα το σύνθημα των συνεργασιών για μια «προοδευτική διακυβέρνηση», γνωρίζοντας βέβαια ότι αυτό ήδη είναι ανέφικτο όνειρο.
Απλά τα νούμερα δεν βγαίνουν, με τα κόμματα που υπάρχουν. Όταν ήδη έχει εισπράξει την άρνηση του τρίτου κόμματος, σε ποιους απευθύνεται, εκτός του ΜέΡΑ25; Να υποθέσουμε ότι αποκλείονται βέβαια τα «πατριωτικά» κόμματα. Συνεπώς τι μένει; Μόνο αναπάντητα ερωτήματα και ανέφικτα σενάρια.
Συμπερασματικά, τα κόμματα εξουσίας προσπαθούν να φανούν επικοινωνιακά ότι επιδιώκουν δήθεν συνεργασίες, προσχηματικού όμως χαρακτήρα και όχι ουσιαστικά. Αφού γνωρίζουν ότι αυτό είναι δύσκολο, ενώ συγχρόνως τα επιτελεία τους θεωρούν τις δεύτερες κάλπες αναπόφευκτες.
Αφού η κουλτούρα κυβερνήσεων συνεργασίας δεν έχει εμπεδωθεί στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας και μεταξύ των κομμάτων. Εκτός αν λάβουμε ως παράδειγμα την κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που τους χώριζε μία ιδεολογική άβυσσος.
Και φυσικά όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ επιθυμεί τις δεύτερες κάλπες, για να επαναφέρει το δικό της εκλογικό σύστημα την ενισχυμένη αναλογική και τη λογική των πριμοδοτούμενων με έδρες, αυτοδύναμων κυβερνήσεων.