Μικροκομοτηναίικα 13-05-2023

Ο προεκλογικός οίστρος, το μαγικό «τζίνι» των εκλογών και οι ανέφικτες υποσχέσεις που θα εξαφανιστούν μετεκλογικά από το δημόσιο διάλογο ως έπεα πτερόεντα, έχουν την τιμητική τους από τα μικρόφωνα των εκλογικών κέντρων, τα προεκλογικά μπαλκόνια, προκειμένου να αποδειχθεί για άλλη μία φορά, ότι τα ψέματα πιο εύκολα γίνονται πιστευτά.
Και η λογική αυτή αποτυπώνεται εύγλωττα στη διασκευή του τραγουδιού του Bob Dylan από το Διονύση Σαββόπουλο για τον «Άγγελο-Εξάγγελο» που ήρθε από μακριά με ένα δεκανίκι για να πει αλήθειες, αλλά τον προέτρεπαν γρήγορα να φύγει, αφού κατάλαβαν ότι δεν είχε νέα ευχάριστα να τους πει.
Όλοι μας έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι μπορούν να γίνουν τα πράγματα καλύτερα στο μέλλον. Εξάλλου για αυτό προσπαθεί και παλεύει ο κάθε πολίτης και επιχειρηματίας με πολύ κόπο, να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του.
Αλλά η δυσκίνητη δημόσια μηχανή, οι μηχανισμοί, το πελατειακό κράτος που στήθηκε στα πρότυπα των Βαυαρών 170 χρόνια πριν, εξακολουθεί να διαφεντεύει με τις παθογένειες που κληρονόμησε, ενώ υποτίθεται ανανεώνει το πολιτικό μας σύστημα.
Όλες οι κυβερνήσεις υπόσχονται ότι προσπαθούν να αλλάξουν τα πάντα, να νομοθετήσουν σωστά, να πατάξουν το πελατειακό σύστημα, να εκσυγχρονίσουν, να σπάσουν αυγά και να τα βάλουν με το κατεστημένο, να τερματίσουν όλες τις παθογένειες, να ελέγξουν τη διαφθορά κλπ.

Και καταλήγουν στα συγκεκαλυμμένα ρουσφέτια στους πιο άξιους υποτίθεται δικούς τους ανθρώπους του κομματικού συνήθως σωλήνα, για να ανανεώσουν τη θητεία τους στο κυβερνητικό σχήμα, με τη συνεπικουρία ιδιωτικών συμφερόντων και ενός στρατού διαδρομιστών και στελεχών της κρατικής μηχανής. Αλάνθαστη συνταγή που την ακολουθούν απαρέγκλιτα όλοι.

Και το τάξιμο πάει σύννεφο προεκλογικά, ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν αν τους ψηφίσουν, όπως τώρα με το βασικό μισθό που θα πάει στα 950 ευρώ, την οικονομία που θα απογειωθεί τα επόμενα χρόνια, αλλά πέραν των ευχολογίων, μάλλον δεν πράττουν τίποτα για αυτό.
Απλώς υποθηκεύουν το μέλλον και των παιδιών μας μετά τα δυσθεώρητα χρέη του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, παρουσιάζουν μία ειδυλλιακή εικόνα που πνίγεται μετεκλογικά εν τη γενέσει της και αποκαλύπτεται η γύμνια του κρατικού μηχανισμού.
Και για αυτό πληρώσαμε πολλές τραγωδίες ως πολίτες και μας χρέωσαν ακριβά τα τελευταία 12 χρόνια. Αφού τα λεφτά υπάρχουν, μετατράπηκαν σε εποπτεία και αυστηρά μνημόνια από τη μία μέρα στην άλλη επί ΠΑΣΟΚ.
Όπως ο «αγωνιστής» υπουργός Γιάνης Βαρουφάκης επί ΣΥΡΙΖΑ που τον χειροκροτούσαν για τις ανέφικτες θεωρίες τους και τον πόλεμο κατά των δανειστών, μας φόρτωσε επιπλέον μνημόνια και παραλίγο να μας οδηγήσει στο ναυάγιο της δραχμής.
Αλλά και η προσωπική διαφορά στις συντάξεις επί Γιώργου Κατρούγκαλου έμεινε και μείωσε τις συντάξεις αντί να τις αυξήσει όπως υπόσχονταν. Και τώρα επί ενεργειακής και πανδημικής κρίσης με Νέα Δημοκρατία το χρέος έγινε κυριολεκτικά δυσβάστακτο και βρόγχος για τους περισσότερους.
Ενώ συγχρόνως υπόσχονται μεγαλύτερους μισθούς και συντάξεις, στήριξη των επιχειρηματιών, επιδόματα, όταν η ακρίβεια θα παραμείνει στην ενέργεια και στα βασικά προϊόντα διατροφής, που κυριολεκτικά ροκάνισε οικογενειακούς και επιχειρηματικούς προϋπολογισμούς.
Ένα πολιτικό σύστημα εκτός πραγματικότητας. Ένας κομματικός στρατός που εναλλάσσεται στην κρατική μηχανή με κάθε κυβέρνηση και ημέτεροι και παρατρεχάμενοι που ξεκινούν την καριέρα στην πολιτική, από το σταύρωμα των ψηφοδελτίων κάποιων υποψηφίων και τις αφισοκολλήσεις.

Που εξελίσσονται μέσω των κομματικών μηχανισμών με σημαία το ρουσφέτι απροκάλυπτα παλαιότερα, πιο συγκεκαλυμμένα τώρα, για να πάρουν σειρά στη νομή της εξουσίας. Και να μεταδώσουν την ίδια μιζέρια που κρύβουν μέσα τους και την εσφαλμένη λογική περί αξιακού συστήματος.

Όλες αυτές οι παθογένειες λειτουργούν ως τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας και εις βάρος μας στην καθημερινή μας ζωή. Κάνοντας θεσμό τον μπάρμπα από την Κορώνη και μεσάζοντα το κάθε κυβερνητικό στέλεχος για να λυθούν οι πιο απλές υποθέσεις και προβλήματα.
Ένα κρατικό σαράκι κατατρώει τις σάρκες και εξαπλώνεται σε όλες τις βαθμίδες της κρατικής μηχανής για να επιβιώσει και να διαφεντεύει, με απώτερο στόχο και σκοπό να κερδίζουν οι ημέτεροι, οι κομματικοί φίλοι επιχειρηματίες, αλλά και οι ίδιοι ως απαραίτητο γρανάζι του συστήματος.
Και όλα αυτά τα διανθίζουν με τις ωραίες λέξεις που διαθέτει το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο, όπως δικαιοσύνη, ασφάλεια, ίσες ευκαιρίες, διαφάνεια, αξιοκρατία, δημοκρατία, στρατηγικοί σχεδιασμοί επί χάρτου, ισχυρή Ελλάδα, κοινωνικό κράτος κλπ. Πολλά κατ’ επίφαση.
Πόσο μακριά όμως απέχουμε για να αποκτήσουν πραγματικό νόημα όλες αυτές οι λέξεις, με ένα πολιτικό σύστημα που μας απογοητεύει συνήθως μετέπειτα; Και οι πρώην αποτυχημένοι στην πολιτική να αναβαθμίζονται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να παρουσιάζονται πάλι ως σωτήρες;
Εύκολα υποσχόμενοι τα πάντα, αλλά μόνο που τα θαύματα δεν κρατάνε πολύ και επιστρέφουμε γρήγορα στη σκληρή πραγματικότητα. Και τη σκυτάλη των υποσχέσεων και της παροχολογίας, την παίρνουν οι δικαιολογίες, οι συνεχείς αναβολές και η κριτική για τα πεπραγμένα κυρίως των άλλων. Γιατί πάντοτε οι άλλοι ευθύνονται για όλα τα προβλήματα.

Μία κακώς σκηνοθετημένη τραγωδία που ζούμε πολλά χρόνια τώρα και ίσως να έγινε και συνήθεια στους περισσότερους. Που αναγκάζονται να στηρίξουν όχι αυτούς που πιστεύουν ότι θα διορθώσουν τα κακώς κείμενα στη χώρα μας και θα γίνουμε επιτέλους ένα σοβαρό κράτος, αλλά όσους είναι λιγότερο επικίνδυνοι, για να μην μας οδηγήσουν σε μεγαλύτερες περιπέτειες.

Με αφορμή το γεγονός της καταγγελίας υποψήφιας βουλευτού στο νομό Ροδόπης ότι χάθηκαν στην πορεία τα ψηφοδέλτια τα οποία περίμενε για να μοιράσει σε ψηφοφόρους, το ερώτημα που θέτουμε είναι, τι χρειάζονται τόσες χιλιάδες ψηφοδέλτια να μοιραστούν σε όλα τα σπίτια στο νομό;
Και αυτά είναι ικανά ακόμα να επηρεάσουν και τη γνώμη και την άποψη κάποιων ψηφοφόρων και πόσους άραγε; Γιατί τον ίδιο αριθμό προφανώς από ψηφοδέλτια παρέλαβαν μάλλον οι περισσότεροι υποψήφιοι.
Και θυμηθήκαμε, ότι παλαιότερα τουλάχιστον, γιατί δεν γνωρίζουμε τι ισχύει τώρα και πόσα σταυρώνει ο καθένας κι αν έχει την οικονομική δυνατότητα να τα μοιράζει σε όλο το νομό γιατί είναι μία επίπονη διαδικασία, στήνονταν ολόκληρα επιτελεία για να κάνουν αυτή τη δουλειά.
Χιλιάδες ψηφοδέλτια σταύρωναν συγγενείς, φίλοι και εργάτες και όσοι πρόσφεραν εθελοντικά την εργασία τους, προφανώς περίμεναν ανταποδοτικά κάτι προσωπικά, μετά τις εκλογές και αν εκλεγεί ο υποψήφιος και το κόμμα του.
Γιατί αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι για να σταυρωθούν 80 και 100 χιλιάδες ψηφοδέλτια, να μπουν στους φακέλους και να μοιραστούν από ένα άλλο επιτελείο ανθρώπων μέχρι και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, είναι μία διαδικασία επίπονη, χρονοβόρα αλλά και πολυδάπανη.
Ποιοι έχουν μηχανισμούς και πώς μπορούν να τα διοχετεύσουν όλα αυτά; Και εκτιμούν ότι επηρεάζει τον κάθε ψηφοφόρο ένα σταυρωμένο ψηφοδέλτιο, ή θα φανεί στις κάλπες; Και φυσικά για τους σκεπτόμενους ψηφοφόρους, ένα σταυρωμένο ψηφοδέλτιο, μάλλον μετρά αρνητικά.
Που ίσως να μην αποφέρει και το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Αφού ο σκεπτόμενος ψηφοφόρος και προβληματισμένος, έχει τη γνώση και την κρίση να βάλει το σταυρό του και να στηρίξει κάποιον υποψήφιο που θέλει. Εξάλλου και η ψήφος είναι μυστική από ότι μας λένε.