Μικροκομοτηναίικα 13-11-2024

Από συνέδρια πάμε καλά τελευταία ιδιαίτερα στα κόμματα της αντιπολίτευσης και έτσι δεν θα μπορούσε να μας λείψει και το ιδρυτικό συνέδριο της Νέας Αριστεράς. Επί 4μέρου συζητούσαν πολιτικά και υπεύθυνα οι σύντροφοι της κίνησης των 11 βουλευτών όπως μας ενημερώνουν, ενώ προχώρησαν στη δημιουργία των οργανωτικών τους δομών και του καταστατικού τους.
Εκλέγοντας και νέο πρόεδρο ομόφωνα τον Αλέξη Χαρίτση, μέσα σε ένα ενωτικό, δημοκρατικό και συνεργατικό κλίμα χωρίς εντάσεις και διαφωνίες, όπως λένε. Όλα καλά και άγια λοιπόν, αφού στο συνέδριο αυτό συμμετείχαν 1.400 σύνεδροι εκλεγμένοι πανελλαδικά.
Και αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό προέκυψε προφανώς κατόπιν αντίστοιχων ψηφοφοριών που έγιναν τοπικά. Αλλά τότε γιατί εμείς εδώ στη Ροδόπη κυριολεκτικά δεν πήραμε χαμπάρι, πότε συναντήθηκαν και αποφάσισαν πάνω από 600 μέλη που ακολουθούσαν υποτίθεται το βουλευτή Οζγκιούρ Φερχάτ, μετά την αποχώρηση του από το ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν είναι ένα αμελητέο γεγονός που μπορεί να παραμείνει απαρατήρητο. Μπορεί να μας διαφωτίσει σε αυτό ο βουλευτής και να μας ενημερώσει βέβαια, τελικά αυτοί οι δραστήριοι και συνειδητοποιημένοι αριστεροί σύντροφοι και ψηφοφόροι της Ροδόπης όπως τους αποκαλούσε, βρίσκονται στην πλευρά της Νέας Αριστεράς;
Εκτός αν ήταν ευκαιριακοί τότε για να δείξει τη δυναμική του επί ΣΥΡΙΖΑ στήνοντας περισσότερες εσωκομματικές κάλπες στον Ίασμο παρά στην Κομοτηνή, στην κόντρα του με το Δημήτρη Χαρίτου. Και μετά εξαφανίστηκαν σαν τους μετανάστες επί Χριστοδουλοπούλου.
Φυσικά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα γιατί πρέπει «να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά να στείλουν ένα μήνυμα ανυπακοής και ανασυγκρότησης» όπως ανέφερε ο νέος τους πρόεδρος. Μόνο που τα νερά στην πολιτική δεν ταράζονται χωρίς κομματικό στρατό.
Και αν μπορούσαν να το πράξουν θα το είχαν καταφέρει μέχρι τώρα και χωρίς το ιδρυτικό συνέδριο. Αλλά δυστυχώς ας αναλογιστούν γιατί οι δημοσκοπήσεις τους κατατάσσουν σε πολύ χαμηλά ποσοστά.

Και τώρα ποια αριστερά θα ψηφίσει ο πολίτης άραγε; Τη Νέα Αριστερά που προέκυψε από την αποχώρηση των 11 βουλευτών που αντιδρούσαν στην επιλογή Κασσελάκη; Στο ΣΥΡΙΖΑ, όσο απέμεινε δηλαδή στην ομάδα των 87 που κατάφεραν να ξεφορτωθούν το Στέφανο Κασσελάκη;
Μήπως στην όποια αριστερά εκφράζει ο Στέφανος Κασσελάκης που προχώρησε ήδη στη δημιουργία ενός νέου κόμματος; Μήπως την Ζωή Κωνσταντοπούλου και την Πλεύση Ελευθερίας που έφυγε επί Τσίπρα ακόμα, ή την γνήσια αριστερά που εκφράζει το ΚΚΕ;
Οι επιλογές είναι πολλές σε ένα χώρο που κατακερματίζεται συνεχώς. Και οι επίδοξοι πρόεδροι και αρχηγοί θεωρούν, ότι όποια μορφή συνεργασίας προταθεί και διαλόγου αν υπάρξει πάνω σε αυτό το ζήτημα, αυτοί θα πρέπει να είναι οι ηγέτες.
Υπάρχει καμία περίπτωση όλοι αυτοί να συνεργαστούν κάτω από την μία ομπρέλα ως έχουν; Προφανώς και όχι. Αφού ήδη διαιρούνται πάλι που σε λίγο θα θυμίζουν τον παλιό Συνασπισμό και τις 13 συνιστώσες, παρόλο που έδωσε μεγάλο αγώνα ο ιδεολογικός καθοδηγητής του Αλέξη Τσίπρα, Αλέκος Φλαμπουράρης για να τους ενώσει για να μπορέσουν και να γίνουν κυβέρνηση.
Εν κατακλείδι για να ενωθούν όλοι αυτοί όπως διαχωρίστηκαν, μάλλον θα χρειαστεί να περάσουν και τη δική τους πολιτική κρίση ο καθένας στο χώρο του και μετά να βρεθεί ένας νέος ηγέτης που θα μπορέσει να τους συνενώσει.
Αφού ήδη οι υπάρχοντες έχουν τις δικές τους προσωπικές διαφορές, νιώθουν ότι υπάρχουν μεγάλες ιδεολογικές αποκλίσεις στα κόμματα τους και ότι ο καθένας πρεσβεύει τη δική του μοναδική αλήθεια.
Τα κόμματα διαμαρτυρίας στην Ελλάδα και οι κάθε είδους αποστάτες και βουλευτές που ανεξαρτητοποιούνται, όπως και οι δυσαρεστημένοι που τραβούν το δικό τους δρόμο, ποτέ δεν είχαν πολιτικό μέλλον. Είναι αναγκασμένα να κινούνται πάντοτε σε χαμηλά ποσοστά και να έχουν θνησιγενή πορεία.

Μεγάλη βέβαια αισιοδοξία επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ που εκτιμούν ότι η κατάσταση που επικρατεί στα κόμματα της αριστεράς τους βολεύει, όπως και η πτώση των ποσοστών της ΝΔ, λόγω της δυσαρέσκειας των πολιτών.
Και χωρίς να κάνουν τίποτα ιδιαίτερο και να δώσουν το νέο πολιτικό και ιδεολογικό τους στίγμα με τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Νίκο Ανδρουλάκη, βλέπουν τα ποσοστά τους να ανεβαίνουν δημοσκοπικά βέβαια και να καταλαμβάνουν και τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ σαφώς ορέγονται και την εξουσία στις επόμενες εθνικές εκλογές.
Αν και στην πολιτική δεν ισχύει το πέσε πίτα να σε φάω και το διαπίστωσαν εξάλλου και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές που μετά βίας ανέβασαν λίγο πιο υψηλά τα ποσοστά τους. Οι δημοσκοπήσεις επίσης δεν βγάζουν κυβερνήσεις, αλλά ο λαός στην κάλπη.
Κι αν δεν λειτουργούν ως ένα κόμμα εν δυνάμει κυβερνητικό, με θέσεις, προτάσεις, ιδέες, αλλά και προτεινόμενες και εφαρμόσιμες λύσεις για τα προβλήματα που υπάρχουν, προφανώς θα παραμείνουν καθηλωμένοι στα ίδια ποσοστά.
Αν διαβάσουν σωστά τα συμπεράσματα από τις εθνικές εκλογές και τις ευρωεκλογές, θα δουν ότι παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μία μεγάλη πτώση, το ΠΑΣΟΚ δεν καρπώθηκε παρά ελάχιστα ποσοστά από ψηφοφόρους, που υποτίθεται ότι βρίσκονται πιο κοντά ιδεολογικά στο δικό τους κόμμα. Γιατί άραγε. Από έλλειψη εμπιστοσύνης;

Οι αγώνες που διατυμπανίζουν όλοι ότι θα δώσουν προσπαθώντας φυσικά για να πετύχουν τη συσπείρωση και να ενεργοποιήσουν πρωτίστως τα μέλη τους, δεν γίνονται φυσικά μόνο επιτελικά και στα κεντρικά τους γραφεία, με ένα μικρό επιτελείο δίπλα στον πρόεδρο.
Και ούτε φυσικά μόνο στη βουλή, αφού οι πολίτες δεν πείθονται πλέον με όλα αυτά τα επικοινωνιακά παιχνίδια εντυπώσεων, τεχνητών εντάσεων, πλήρους διαφοροποίησης και καταγγελτικού λόγου.
Για να αλλάξει ο κόσμος θέλει δουλειά πολύ όπως λέει και ο ποιητής. Δουλειά όμως στο δρόμο, στη βάση, πόρτα-πόρτα, για να επανακτηθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών, που έχουν απαξιώσει ήδη την πολιτική, αλλά και τους πολιτικούς κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Και τα συνθήματα, οι κραυγές, τα τσιτάτα, ο στείρος αντιπολιτευτικός λόγος, οι άγονες αντιπαραθέσεις, δεν στοιχειοθετούν, ούτε υποκαθιστούν μια σοβαρή πολιτική πρόταση.
Πόσοι όμως είναι διατεθειμένοι να το πράξουν αυτό και πώς μπορούν άραγε να αποκτήσουν την δυναμική που θέλουν, όταν με το ζόρι κινητοποιούν ακόμα και τον κομματικό τους μηχανισμό;
Ποια στελέχη κομματικά λόγου χάριν στην επαρχία λειτουργούν οργανωτικά, ενεργοποιούν τις νομαρχιακές τους οργανώσεις όπως και στη Ροδόπη, παρεμβαίνουν και ασκούν κριτική στην κυβέρνηση για τα τοπικά προβλήματα, πέραν των έτοιμων κειμένων που τους στέλνουν από τα κεντρικά;