Μικροκομοτηναίικα 14-03-2023

Πληρώνουν το κόστος μιας επίπλαστης και ωραιοποιημένης εικόνας που προσπαθούν πάντοτε να παρουσιάσουν για τον τρόπο που λειτουργεί η κρατική μηχανή και την αρρωστημένη νοοτροπία που επικρατεί παντού, με τις διοικήσεις ημετέρων και κομματικών φίλων.
Μιας στρεβλής εικόνας του δήθεν εκσυγχρονισμού και της τεχνολογικής επανάστασης, που έρχεται πάνω στα θεμέλια ακόμα όμως, μιας Ελλάδας του παρελθόντος σχεδόν σε όλους τους τομείς.
Και φυσικά ψεύδεται ο κάθε πολιτικός, όταν κάνει τον ανήξερο, ή πέφτει από τα σύννεφα, ότι δήθεν δεν γνωρίζει τι συμβαίνει στην Ελληνική πραγματικότητα, που λειτουργούν πολλά πράγματα οριακά.
Χωρίς κανένα πραγματικό εθνικό σχεδιασμό που επικαλούνται τακτικά, αλλά με κατευθυντήριες γραμμές κι αντίστοιχες χρηματοδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε έργα που στηρίζουν, μάλλον τους διεθνοποιημένους, διπλωματικούς και πολιτικούς τους στόχους.
Επενδύονται δηλαδή πολλά για την αναβάθμιση των αεροδρομίων και λιμανιών, στην ενέργεια, στα οδικά δίκτυα και προσφάτως στο σιδηρόδρομο, μέχρι να καταστούν ως πολύφερνες και πολλά υποσχόμενες «νύφες», για να περνούν σε χέρια ιδιωτών.
Γιατί χρειάζεται όμως να γίνει κάτι τραγικό στη χώρα μας, να χαθούν ανθρώπινες ζωές, για να αποφαίνονται μετά παρρησίας οι πολιτικοί, ακόμα και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός, ότι υπάρχουν «καθεστηκυίες αντιλήψεις» και «παθογένειες», που θα πρέπει να αφήσουμε πλέον οριστικά στο παρελθόν;

Όπως και την «όψη μιας Ελλάδας που μας απομακρύνει και μας εκθέτει από την Ευρώπη, σε όλους τους τομείς» και ότι «θα πρέπει να ξηλωθεί κάθε νησίδα του παλιού αναχρονιστικού κράτους»; Και ποιος ευθύνεται για αυτό, αν όχι αυτοί που μας κυβέρνησαν δεκαετίες;

Πρόσφατα με την επίσκεψη του κυβερνητικού κλιμακίου στην περιοχή, μας παρουσίασαν μία εξωραϊσμένη εικόνα της Θράκης, της πολύ φτωχής περιφέρειάς μας, με τους αγωγούς ενέργειας, τις μεγάλες επενδύσεις στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, χωρίς ορατά ανταποδοτικά οφέλη για την κοινωνία και ένα νέο σιδηρόδρομο.
Την ίδια ώρα σε πρόσφατο ρεπορτάζ της εφημερίδας μας, αποτυπώσαμε μία Ροδόπη, που έχει πολλές τρύπες σε θέματα ασφαλείας και μιας γέφυρας όπως του Κομψάτου, που καρκινοβατεί εδώ και έξι χρόνια για να αποκατασταθεί.
Όπως επίσης ένα απαξιωμένο και επικίνδυνο σιδηροδρομικό δίκτυο, που προφανώς όλα αυτά δεν συνάδουν με τη Ροδόπη, ή την Ελλάδα του μέλλοντος, που ακούμε προεκλογικά. Μιας Ροδόπης που ρημάζει το ιστορικό δικαστικό της μέγαρο και τα υπουργεία μας εμπαίζουν κυριολεκτικά, παρά τις πιέσεις.
Για να μην αναφερθούμε βέβαια στο Ξενία, ή στο κάμπινγκ Φαναρίου, ακόμα και στο φιλέτο των 4.300 στρεμμάτων στο λιμάνι του Ιμέρου, που θα γίνονταν το «Μαϊάμι» της Ροδόπης, όπως μας υπόσχονταν.
Στις παθογένειες του δημοσίου εντάσσεται ακόμα και η μη εξεύρεση λύσης για το δήμο Ιάσμου, που αφήνεται πλέον στην τύχη του και να βουλιάζει. Όπως το ελλιπές κτηματολόγιο, με χιλιάδες ακίνητα και χωράφια στη Ροδόπη, να παραμένουν εκτός.
Αλλά και στη γενικότερη εικόνα οι επιχειρήσεις που θα άνοιγαν σε μία ημέρα και χρειάζονται δεκάδες έγγραφα και ελέγχους που καθυστερούν, η ηλεκτρονική ταυτότητα των κτιρίων με πολλά έγγραφα όμως και πιστοποιήσεις, με μια αρρωστημένη κρατική μηχανή με διαχειριστές.
Και ενώ δεν μπορούν να λύσουν τα μικρά, υπόσχονται τα μεγάλα και το μέλλον. Συνεπώς τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο πολίτης στα γνωστά προεκλογικά συμβόλαια που κλείνουν όλοι με το λαό, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά τι πρέπει να αλλάξουν για να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο με το παρελθόν;

Πόσα χρόνια οι βουλευτές μιας αντιπολίτευσης θα πρέπει να κάνουν πανομοιότυπες επερωτήσεις για τα προβλήματα που έχει ένα τόπος, που ξεχνιούνται βέβαια, ή αλλάζουν σκυτάλη, όταν αναλαμβάνει το κόμμα τους την εξουσία;

Επίσης ακούμε συχνά για ξένους επενδυτές και εγχώριους ομίλους, που θα αναλάβουν τα μεγάλα έργα πάλι για τη χώρα. Και ως αφελείς σκεφτόμαστε ότι θα φέρουν ζεστό χρήμα από το εξωτερικό στη χώρα μας.
Επενδυτές όμως που στοχεύουν στα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης, δηλαδή ευρωπαϊκά και δανεισμό από τις εγχώριες τράπεζες, να υποθέσουμε προφανώς τα δικά μας χρήματα.
Λειτουργώντας εκ του ασφαλούς και με μηδενικά ρίσκα, αφού είναι μέρος ενός πολιτικοοικονομικού παιχνιδιού, όπως έτσι παλαιότερα στήθηκε και η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα, με τα μηδενικά επιτόκια από τα χρήματα όμως των ασφαλιστικών ταμείων.
Που το πλήρωσαν όμως ακριβά οι ασφαλισμένοι με τους μνημονιακούς νόμους, για επενδύσεις και για τους μεγάλους επενδυτές, αλλά και την επιδοτούμενη κοινωνική πολιτική των κομμάτων εξουσίας.
Μια στρεβλή εικόνα περί ανάπτυξης και επενδύσεων, βολική για τους μεγάλους επιχειρηματίες και ομίλους. Αφήνοντας όμως τα ψίχουλα από το διπλανό τραπέζι, για τους μικρούς επιχειρηματίες. Που αγωνιούν πώς θα επιβιώσουν και θα παραμείνουν στην αγορά, ενώ προσφέρουν τις περισσότερες θέσεις εργασίας.
Φυσικά όλα αυτά δεν έχουν αναφορά μόνο στην παρούσα κυβέρνηση, αλλά και σε όλες τις άλλες που παρουσίαζαν και αυτές μία επίπλαστη εικόνα περί ευημερίας, στήριξης δήθεν των μικρών και διαφορετικές πολιτικές.
Εξωραΐζοντας με τον τρόπο τους μία δήθεν διαφορετική εικόνα για τη χώρα και τους πολίτες, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις όμως, τα ίδια λάθη, τις ίδιες παθογένειες και αντιλήψεις, με τους δικούς τους ανθρώπους στο τιμόνι της κρατικής μηχανής και με τα ίδια μεγάλα λόγια, χαϊδεύοντας αυτιά πολλές φορές.

Για αυτό εξάλλου και οι παθογένειες είναι διαχρονικές και τα μεγάλα λόγια περί δομικών αλλαγών, εκσυγχρονισμού, εμπέδωσης μιας νέας αντίληψης, ξεχνιούνται μόλις ανεβαίνουν συνήθως τα δημοσκοπικά τους ποσοστά, ή αναλαμβάνουν την εξουσία.

Τώρα όμως που το πιο πιθανό σενάριο είναι να ζήσουμε μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, μέχρι προφανώς να ανακάμψει δημοσκοπικά η κυβέρνηση από το τραγικό συμβάν, αφού απωλέσθηκε το στοιχείο της έκπληξης και τα χρονικά περιθώρια πλέον στενεύουν, έχουν επίγνωση τη ζημιά που γίνεται στην οικονομία και στην επιχειρηματικότητα;
Αλλά ακόμα και στη λειτουργία της κρατικής μηχανής; Γιατί άλλοι είναι οι πολιτικοί χρόνοι και προφανώς διαφορετικοί οι επιχειρηματικοί, ιδιαίτερα μέσα σε μία αρνητική ψυχολογία, προεκλογική αλλά και μετεκλογική αβεβαιότητα.
Όλοι θα περιμένουν το αποτέλεσμα των εκλογών, το χρηματιστήριο ήδη δείχνει ότι βρίσκεται σε μία νευρικότητα, η μετεκλογική αστάθεια προβληματίζει πολλούς και ας ελπίσουμε βέβαια σε μία θετική αξιολόγηση της οικονομίας από τους γνωστούς οίκους.
Και φυσικά θα πρέπει να βρουν και λύση να στηρίξουν επιπλέον τους πολίτες με νέο δημοσιονομικό κενό, όπως το χαρακτηρίζουν. Για να δοθούν ενδεχομένως λίγο πριν τις εκλογές και νέα επιδόματα, αφού τα παλιά ήδη θα ξεχαστούν.
Και με το δημόσιο βέβαια να κατεβάζει τα μολύβια και θα ανεβάζει το κόστος της προεκλογικής απραξίας, που θα πληρώσουμε, όπως συνήθως γίνεται στην Ελλάδα, σε μία σημαντική χρονιά, που υποτίθεται επιστρέψαμε στην κανονικότητα.