Μικροκομοτηναίικα 15-01-2025

Το απόλυτο αλαλούμ επικρατεί με τις υποψηφιότητες που προτείνουν τα κόμματα για την προεδρία της δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός καθυστερεί βέβαια να πάρει τις δικές του αποφάσεις, γιατί από ότι φαίνεται ίσως να ήθελε να κάνει και την υπέρβαση προτείνοντας πρόσωπο από το δικό τους χώρο, όπως τον πρόεδρο της βουλής κο Τασούλα.
Για να αποφύγει και τη συνήθη πρακτική δεκαετιών, που ένα κυβερνόν κόμμα προτείνει συνήθως υποψήφιο ΠτΔ ένα υπερκομματικό πρόσωπο, ή μια σημαίνουσα πολιτική προσωπικότητα από το χώρο της αντιπολίτευσης, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Τις κινήσεις του πρωθυπουργού περιμένει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ο πρόεδρος του διαμηνύει από την αρχή ότι θα καταψηφίσει κεντροδεξιό υποψήφιο, για να διατηρηθεί η παράδοση ισορροπιών που επικρατεί από το 1994.
Αλλά τα μικρότερα κόμματα προσανατολίζονται καθαρά στις δικές τους λύσεις και ήδη κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ ότι επιδιώκει συνεργασία με τη ΝΔ και αγνοεί παντελώς την πρόταση τους να στηρίξουν όλοι μαζί το δικό τους κεντροαριστερό υποψήφιο, κόντρα στο κυβερνόν κόμμα.
Οι σχεδιασμοί αυτοί όμως δεν μπορούν να τελεσφορήσουν γιατί απλά τα νούμερα δεν βγαίνουν, ακόμα κι αν συνεργαστούν όλες οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης. Και για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε ήδη προτείνοντας τη Λούκα Κατσέλλη για να δελεάσει τους άλλους, αλλά μάλλον επί ματαίω.
Άρα δεν έχει καμιά δυνατότητα να στηριχτεί πέραν του δικού τους κόμματος, αφού και η Νέα Αριστερά ήδη προτείνει θνησιγενείς λύσεις όπως του Χρήστου Ράμμου επικεφαλή της ΑΑΔΕ. Και όσο για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου αυτή απλώς πρότεινε τον πατέρα της Νίκο Κωνσταντόπουλο. Οικογενειακή υπόθεση δηλαδή.

Επικοινωνιακές κινήσεις όμως χωρίς πρακτικό αντίκρισμα είναι όλες οι προτάσεις από τα μικρά κόμματα της αντιπολίτευσης, που περισσότερο αποσκοπούν μάλλον στην συσπείρωση των δικών τους ψηφοφόρων και στην πολιτική αυταρέσκεια ότι οι δικές τους επιλογές είναι οι πιο καλές και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ενωτικά.
Αυταπάτες όμως, γιατί τελικά απ’ ότι φαίνεται η μπίλια θα κάτσει στην επιλογή της Νέας Δημοκρατίας όπως γίνεται συνήθως. Γατί το κυβερνών κόμμα μόνο διαθέτει την πλειοψηφία των εδρών στο κοινοβούλιο.
Κι αν θέλει να διευρύνει τον κύκλο των υποστηρικτών για την πρόταση τους με το μόνο κόμμα που μπορεί να συνεργαστεί είναι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Που έχει την πιο σταθερή και έντιμη στάση βέβαια, από όσους ζητούν συνεργασία δήθεν για κοινό υποψήφιο από το χώρο της κεντροαριστεράς.
Εξάλλου υποψηφιότητα που θα στηριχτεί από τα κόμματα της αντιπολίτευσης μόνο δεν έχει καμιά πιθανότητα και προοπτική ανάδειξης προέδρου. Για τον απλούστατο λόγο ότι η μόνη πρόταση που μπορεί να στηριχτεί και με βάση τις ψήφους να εκλεγεί ένας πρόεδρος, είναι αυτή της ΝΔ.
Θέλει όμως και επιδιώκει στην παρούσα φάση η ΝΔ να διευρύνει τον κύκλο των υποστηρικτών ικανοποιώντας τις απαιτήσεις και τους όρους που θέτει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ; Δηλαδή να προτείνει υποψήφιο πρόεδρο από το δικό τους χώρο, ή θα προτιμήσει κάποιον από το κόμμα τους;
Εξάλλου υπάρχει και η δυνατότητα που παρέχει το Σύνταγμα να εκλεγεί ΠτΔ ακόμα και με πέντε ψηφοφορίες και με 75 ψήφους, αν και η ΝΔ μπορεί να τον εκλέξει και στην τέταρτη με 151 ψήφους, αν το επιθυμεί.
Θέλει όμως ο πρωθυπουργός να έρθει σε κόντρα με όλους για να εκλέξει βολικό και ελεγχόμενο ΠτΔ, ή θα επιδιώξει συνεργασίες; Και θα αγνοήσει ακόμα και το 76% του ελληνικού λαού, που με βάση τις δημοσκοπήσεις επιθυμεί την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση από τα κόμματα για την εκλογή ΠτΔ; Θα φανεί σύντομα.

Σαφώς είναι δύσκολο να κρατηθεί ένα κόμμα και να έχει μάλιστα και αξιώσεις για καλύτερα αποτελέσματα σε κάθε εκλογική διαδικασία, όταν δεν υπάρχουν οι πόροι και κυρίως οι κρατικές χρηματοδοτήσεις, αν όλα εξαρτώνται μόνο από τη συνδρομή των μελών.
Αλλά ποιος αφελής βέβαια σήμερα ως μέλος θα δώσει και πόσα χρήματα άραγε σε ένα κόμμα χωρίς σαφή προσανατολισμό και προοπτική; Εκτός αν κάποιοι περιμένουν να κινηθούν βέβαια με το δεκάρικο της συνδρομής για να διατηρούν γραφεία, κομματικούς μηχανισμούς, πληρωμένα στελέχη, για να παράγουν επικοινωνιακό έργο με αξιώσεις.
Συνεπώς ο καυγάς για το πάπλωμα στο ΣΥΡΙΖΑ με την περίπτωση Κασσελάκη και Φάμελλου γίνονταν για το ποιος θα πάρει τη σφραγίδα του κόμματος, γιατί αυτό έχει χρηματοδοτήσεις. Και τελικά γνωρίζουν οι περισσότεροι ότι όταν βρεθείς εκτός νυμφώνος, την κρατική επιχορήγηση την παίρνουν άλλοι, έστω και αν έχουν μικρότερα ποσοστά.
Μπορεί όμως κάποιος να ευελπιστεί για καλύτερα αποτελέσματα χωρίς χρήμα να κινηθεί; Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζει όχι μόνο το κόμμα Κασσελάκη, αλλά και η Νέα Αριστερά έστω με τους 11 βουλευτές της, αφού η κρατική χρηματοδότηση πάει μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι λοιπόν αναγκαστικά ο Στέφανος Κασσελάκης άφησε τα γραφεία που είχε νοικιάσει των 1.500 τετραγωνικών μέτρων και προσανατολίζεται να νοικιάσει πολύ πιο μικρότερα γραφεία. Και ίσως σε λίγο θα διαμαρτύρεται κιόλας γιατί δεν τον παίζουν και τα ΜΜΕ.

Όταν οι καυγάδες τους τελικά μάλλον ήταν για το πάπλωμα και το ποιος θα διαχειρίζεται το οικονομικό μαξιλαράκι της κρατικής επιχορήγησης. Καλή λοιπόν η ιδεολογία, οι σωστές θέσεις και προτάσεις, αλλά για να κινηθεί ένας κομματικός μηχανισμός χρειάζεται δυστυχώς και χρήμα, αλλά και πολλούς υποστηρικτές .
Αλλιώς ο κάθε κατατρεγμένος και ο κάθε επίδοξος ηγέτης από τη μία μέρα στην άλλη θα έφτιαχνε ένα κόμμα και θα ονειρεύονταν ότι μπορεί ανέλπιστα να γίνει και πρωθυπουργός, από το πουθενά και χωρίς κόπο. Μάλλον κάποιοι βρίσκονται εκτός πραγματικότητας.
Αν θέλει να το κατορθώσει αυτό κάποιος θα πρέπει να δομήσει ένα πολύ σοβαρό κόμμα με αξιόλογα στελέχη, πολλούς υποστηρικτές και μέλη για να υπάρχει η δυνατότητα χρηματοδότησης, ώστε να παράξει σε βάθος χρόνου και καλύτερα αποτελέσματα.
Ειδάλλως με την επικοινωνία μόνο σε επίπεδο αρχηγών και τα άσφαιρα πυρά με απειλές και τις κατηγορίες που εκτοξεύει ο ένας για τον άλλον για να οδηγούνται στα δικαστήρια και με κόμματα τύπου διαμαρτυρίας, δουλειά δεν γίνεται.
Το μόνο που μπορεί να στήσει κάποιος με αυτόν τον τρόπο είναι ένα μικρό κόμμα και με αμυδρή ελπίδα ότι κάποια μέρα μπορεί να μπει και στη βουλή. Δυστυχώς, ή ευτυχώς αυτή είναι η πορεία και η ιστορία του κάθε μικρού κόμματος και των επίδοξων αρχηγών.
Πάντως στο παρελθόν όλα τα κόμματα σχεδόν διατηρούσαν γραφεία σε κάθε πόλη, πλήρωναν επαγγελματικά στελέχη, ενώ τώρα που φορτώθηκαν με χρέη στις τράπεζες, επικρατεί η κομματική φτώχεια και γκρίνια.
Μέχρι και ολόκληρο όροφο με πλήρες γυμναστήριο είχε φτιάξει ο Γιώργος Παπανδρέου στα κεντρικά κομματικά τους γραφεία σε εποχές γαλαντομίας και προφανώς μη αίσθησης επερχόμενων οικονομικών κινδύνων για τη χώρα και τους πολίτες.