Μικροκομοτηναίικα 15-11-2024

Με το ένα πόδι εντός και το άλλο εκτός βρίσκονται ορισμένοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που πρόσκεινται φιλικά και στηρίζουν Στέφανο Κασσελάκη, γιατί συγχρόνως αναλογίζονται το κόστος, αλλά και τις επιπτώσεις, ζυγίζοντας την απόφαση τους.
Σαφώς κανείς δεν κάνει το μετέωρο βήμα του πελαργού, πριν αποκρυσταλλωθεί και αποκτήσει υπόσταση η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα όπως εξαγγέλλει ο πρώην πρόεδρος και έτσι παραμένουν προς το παρόν στην κοινοβουλευτική τους ομάδα και …διαμαρτύρονται.
Εξάλλου ο πρώτος που θα το κάνει αυτό θα κατηγορηθεί ότι φέρνει στη βουλή ως αξιωματική αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, αφού η διαφορά τους πλέον είναι μόνο μία έδρα. Επίσης προβληματίζονται και από το γεγονός ότι θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα με το πόθεν έσχες του Στέφανου Κασσελάκη που μένει και αυτό αδιευκρίνιστο.
Είναι όμως τόσο εύκολο αν θέλουν κάποιοι να στήσουν ένα νέο κόμμα αξιώσεων; Προφανώς όχι και το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά, όταν δεν υπάρχει και η απαιτούμενη κρατική χρηματοδότηση. Τα λεφτά όμως από την κρατική αρωγή θα πηγαίνουν στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν μείνει με ελάχιστους βουλευτές.
Και κόμματα χωρίς χρήματα δύσκολα μπορούν να σταθούν στην Ελλάδα πλέον, να λειτουργήσουν και να μακροημερεύσουν. Για αυτό έδιναν και μεγάλο αγώνα να κρατηθούν στην διοίκηση του ΣΥΡΙΖΑ και επέμεναν μέχρι τελευταία στιγμή.
Παρόλα αυτά ένας όμως ανεξάρτητος βουλευτής βέβαια δεν χάνει τα προνόμια του και έχει και τον μισθό του, ο οποίος δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, ιδιαίτερα σε δύσκολες εποχές. Το χρήμα δηλαδή είναι ο κινητήριος μοχλός.
Οπότε τα πάντα είναι πιθανά και οι αγωνιστές που ετοιμάζονται, περιμένουν να διαπιστώσουν αν ο αρχηγός έχει την δύναμη και την οικονομική άνεση να στηρίξει μια τέτοια πρωτοβουλία ίδρυσης νέου πολιτικού φορέα, με το μειονέκτημα ότι βρίσκεται και εκτός κοινοβουλίου.

Πάντως τοπικά στελέχη που δεν αμείβονται βέβαια ήδη παραιτούνται, όπως και στη Ροδόπη, διαφωνώντας με όλες αυτές τις περίεργες μεθοδεύσεις. Κάποιοι για να στηρίξουν τον πρώην πρόεδρο και άλλοι που απλώς πλέον δεν θέλουν να είναι στο ΣΥΡΙΖΑ.
Φανταστείτε όμως πόσο δύσκολο είναι να στηθεί ένας νέος πολιτικός φορέας και εξάλλου και ποιος θα πληρώνει τα έξοδα; Παλαιότερα βασίζονταν όλοι στα μέλη τους και στην ετήσια συνδρομή που υπήρχε, αλλά τα ποσά αυτά είναι πενιχρά για να τροφοδοτήσουν έναν αξιόλογο κομματικό μηχανισμό, που να μπορεί να παράγει αποτελέσματα.
Και όχι απλώς να είναι μια σφραγίδα, ένα λογότυπο και μια σημαία, από κάποιες παρέες και φίλους. Και ποιοι θα ενισχύσουν ένα τέτοιο κόμμα που δεν γνωρίζουν καν τη δυναμική του, με το μπάχαλο που επικρατεί στο χώρο τους;
Συνεπώς η δημιουργία ενός νέου κόμματος είναι πρωτίστως οικονομικό θέμα και όχι τόσο ιδεολογικό, όπως ισχυρίζονται, ή αναγκαιότητα δήθεν έκφρασης των προβλημάτων των πολιτών.
Μπορεί να υπάρχει η ομάδα των 11 βουλευτών της Νέας Αριστεράς που φιλοδοξούν βέβαια και ήδη προχώρησαν και έκαναν το δικό τους κόμμα και πραγματοποίησαν και το ιδρυτικό τους συνέδριο, αλλά ας μην ξεχνάμε έχουν την άνεση να το πράξουν αφού αμείβονται από την βουλή, δηλαδή από τους Έλληνες πολίτες.
Πιστεύει κανείς ότι θα λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο και θα είχαν την ίδια τύχη, αν και οι 11 βουλευτές παρέδιδαν την έδρα τους στο κόμμα και δεν υπήρχε ο μισθός για να κινούνται εκ του ασφαλούς;

Αλήθεια αντιλαμβάνεται κανείς πόσες αντιδράσεις θα υπήρχαν στην Ελλάδα, αν ξαφνικά μία κυβέρνηση ανακοίνωνε ότι θα στήσει ένα υπουργείο κυβερνητικής αποτελεσματικότητας όπως έγινε στις ΗΠΑ, που να το αναλαμβάνει ένας μεγιστάνας του πλούτου όπως ο Έλον Μασκ;
Αντίστοιχα δηλαδή στη χώρα με τα πρότυπα αυτά υπουργοί θα μπορούσαν να γίνουν εφοπλιστές, ή μεγαλοεπιχειρηματίες, πετυχημένοι βέβαια στον κλάδο τους με πολύ κερδοφόρες επιχειρήσεις, για να δώσουν τις δικές τους συμβουλές.
Που ήδη όπως προϊδεάζουν θα είναι οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, με πρόσχημα να μην ξοδεύονται αλόγιστα χωρίς ανταπόδοση τα λεφτά του δημοσίου, ενώ συγχρόνως θα συγχωνεύσουν υπηρεσίες, θα μειώσουν προσωπικό για να δώσουν λύσεις στα αδιέξοδα της οικονομίας.
Γιατί όμως όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν και χωρίς να αναλαμβάνει ένας μεγιστάνας του πλούτου; Και κατά πόσο άραγε οι επιχειρηματίες μπορούν να το πετύχουν αυτό, χωρίς να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι, να καταργηθούν υπηρεσίες και κοινωνικές δομές, να μειωθούν οι πιστώσεις στην κοινωνική πολιτική, που ίσως τις θεωρούν και αχρείαστες;
Και κατά πόσο νομιμοποιούνται οι μεγιστάνες του πλούτου να τα κάνουν όλα αυτά όταν και οι ίδιοι χρησιμοποιούν το μηχανισμό του κράτους για να επιδοτούνται, ή να χρηματοδοτούνται με τεράστια ποσά, για να φτιάξει ο καθένας τη δική του οικονομική αυτοκρατορία;
Ήδη μία εταιρία του φερόμενου υπερυπουργού, η space-x, που ετοιμάζει ο Τραμπ, πολλά δημοσιεύματα την φέρνουν να έχει από μόνη της περισσότερα από 15 δισεκατομμύρια δολάρια σε ομοσπονδιακά συμβόλαια. Νομιμοποιείται λοιπόν να περικόπτει επιδόματα και βοηθήματα για τους φτωχούς για να διορθώσει τα οικονομικά του κράτους;

Το βασικό ερώτημα όμως είναι μπορούν να ασκήσουν σοβαρή πολιτική με επίκεντρο τον άνθρωπο οι μεγαλοεπιχειρηματίες ακόμα και οι τεχνοκράτες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον και σε άλλες κυβερνήσεις, όπως και στη χώρα μας;
Όταν το μόνο που τους ενδιαφέρει όπως φαίνεται στην πράξη είναι τα νούμερα, οι αριθμοί και η εξοικονόμηση πόρων, ενώ οι μόνες λύσεις που προτείνουν είναι περικοπές σε δαπάνες κυρίως φτωχών στρωμάτων και μείωση της κοινωνικής πολιτικής, αντί να βρίσκουν λύσεις στοχεύοντας σε μία μεγαλύτερη αναπτυξιακή προοπτική, με καλύτερους μισθούς και συντάξεις;
Αλλά ακόμα να κάνουν και προτάσεις το πως θα βγούμε από το τέλμα. Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο περισπούδαστες οι πολιτικές και οι ιδέες που θέλουν να εφαρμόσουν και θυμίζουν τη γιαγιά στο χωριό που κόβει τα πάντα για να κάνει οικονομία;
Οικονομία βέβαια για να πληρωθούν οι λογαριασμοί και τα τιμολόγια με τις ακριβές υπηρεσίες που προσφέρουν όλοι αυτοί οι προφέσορες της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας, ενώ καρπώνονται οι ίδιοι προγράμματα και πόρους στις νέες τους επιχειρηματικές πρωτοβουλίες.
Μπορεί να θεωρηθεί κάποιος σωστός πολιτικός αν δεν διακατέχεται από κοινωνική ευαισθησία, ουμανιστικό πνεύμα, δεν μεριμνά για τους αδύναμους που δύσκολα τα βγάζουν πέρα κι αν πρωτεύον μέλημά του δεν είναι να υπηρετεί τον πολίτη;
Και αυτό πιστεύουμε και εκτιμούμε ότι δεν μπορούν να το αντιληφθούν οι τεχνοκράτες και οι μεγιστάνες του πλούτου, ούτε και υπουργοί και βουλευτές ακόμα που δεν αντιμετώπισαν ποτέ οικονομικό πρόβλημα στη ζωή τους, ενώ έχουν αποθέματα να ζήσουν καλά ακόμα και τα εγγόνια τους.