Μικροκομοτηναίικα 17-03-2023

Ο ιδρυτής του Χρόνου και επί σειρά ετών εκδότης Αλέξανδρος Φανφάνης έφυγε από τη ζωή. Διορατικός, επίμονος, μεθοδικός, εργατικός και αγωνιστής,  που έδωσε βέβαια σκληρό αγώνα  για να στήσει την πιο ιστορική εφημερίδα στον επαρχιακό τύπο και χωρίς κρατικά δεκανίκια να διατηρήσει και την ανεξαρτησία του μέσου.

Δίνοντας βήμα σε όλους  ακόμα και όταν υπήρχαν διαφορετικές απόψεις και παλεύοντας για τα συμφέροντα της Θράκης. Μου εμπιστεύτηκε το βαρύ φορτίο της αγαπημένης του και προσωπικής στήλης Μικροκομοτηναίικα όταν συνταξιοδοτήθηκε,  που την καθιέρωσε για χρόνια στους αναγνώστες.

Με  τη σκληρή γραφή της όταν χρειάζονταν, την αυστηρή κριτική χωρίς εκπτώσεις όταν έπρεπε, αλλά  και τον επαινετικό λόγο, για όσους πραγματικά πάλευαν και πρόσφεραν για τον τόπο.

Στα δύο χρόνια που συνεργάστηκα μαζί του, δεν ενοχλήθηκε από τη διαφορετικότητα των απόψεων και με παρότρυνε μάλιστα να συνεχίσω, γιατί η δύναμη ενός μέσου και η ανεξαρτησία του,  αλλά και η αγάπη των αναγνωστών κερδίζεται όπως έλεγε,  με την αιχμηρή πένα και κριτική σε όλα τα κακώς κείμενα.

Μία αλάνθαστη συνταγή που ακολουθεί απαρέγκλιτα και σήμερα ο Χρόνος,  έχοντας στο τιμόνι το Σταύρο Φανφάνη.  Και για αυτό είναι η αγαπημένη καθημερινή συντροφιά των πολλών αναγνωστών,  αλλά και των διαδικτυακών πλέον φίλων, αφού περάσαμε σε άλλες εποχές.

Κερδίζοντας και το στοίχημα της επόμενης μέρας και μιας νέας δυναμικής. Μία διαρκής πάλη για να αναδεικνύονται και να λύνονται προβλήματα και να αποκαλύπτονται αλήθειες που προσπαθούν να κρύψουν πολλοί.

Που δυναμώνει τη φωνή των πολιτών και αναδεικνύονται πολλές  προτάσεις και πρωτοβουλίες για το καλό του τόπου,  όταν υπάρχει ένδεια ιδεών και από θεσμικούς φορείς. 

Μια άγνωστη πτυχή από τις προσωπικές του στιγμές  θα αποκαλύψει σήμερα η στήλη αλλά και την έντονη συγκίνηση που είχε νιώσει ο Αλέκος Φανφάνης όταν ταξιδέψαμε μαζί πριν από 15 χρόνια στην Αδριανούπολη της Τουρκίας.

Εξέφρασε την επιθυμία να δει το εμπορομπακάλικο του παππού του. Το διώροφο κτίσμα βρίσκονταν  στην ίδια μορφή όπως αφέθηκε,  όταν έφυγαν οι πρόγονοι του  για την Ελλάδα το 1922. Τώρα όπως πληροφορούμαστε στήθηκε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών στην περιοχή.

Μια επιχείρηση που είχε ανοίξει ο προπάππους  του Απόστολος Φανφάνης και πέρασε μετέπειτα στα χέρια του μοναδικού του παιδιού του Αλέξανδρου Φανφάνη,  ο οποίος ήταν και ο   πατέρας των τριών παιδιών που ήρθαν στην Ελλάδα. 

Του  Σταύρου και του Κώστα που άνοιξαν αργότερα  αντίστοιχα τυπογραφεία στην Κομοτηνή και Αλεξανδρούπολη, αλλά και του Χρήστου που έφυγε για Αθήνα και ήταν καθηγητής μουσικής στο ωδείο.  Άνθρωποι λόγιοι,  συλλέκτες και   γνώστες πολλών ξένων γλωσσών

Μάλιστα ο Σταύρος και ο Κώστας δούλευαν στο Εθνικό Τυπογραφείο που βρίσκονταν τότε στην Ανδριανούπολη, μέχρι να μεταφερθεί στην Ελλάδα, παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς.

Από το τυπογραφείο του πατέρα του Σταύρου Φανφάνη, όπου δούλευε από  μικρός,  προέκυψε η ιδέα του αείμνηστου  Αλέκου  Φανφάνη,  να στήσει την πρώτη ημερήσια εφημερίδα στην Κομοτηνή.

Το ένα φύλλο βέβαια έγιναν πολλά και ο Χρόνος συνεχίζει να γράφει ιστορία και στο διαδίκτυο με όλες του τις μορφές και να πρωτοπορεί  καινοτομώντας και πανελλαδικά ως Μέσο.  

Από τα παραλειπόμενα όμως του ιστορικού και γενεαλογικού δέντρου της οικογένειας Φανφάνη, αναδεικνύεται και η προσφορά  των δυο παιδιών τότε, Σταύρου και Κώστα  σε εθνικό επίπεδο, για τη διάσωση των αρχείων του Εθνικού μας Τυπογραφείου της Αδριανούπολης.    

Που συνέβαλαν τα μέγιστα να μεταφερθεί με ασφάλεια το 1922 στην Κομοτηνή. 

Όπου εγκαταστάθηκε και στην πόλη μας σχεδόν επί διετίας,  μέχρι να καταργηθεί η έδρα με απόφαση του υπουργού Εσωτερικών Κονδύλη το 1924, για να μεταφερθεί πλέον στην Αθήνα.  

Τα δυο αδέρφια αρχικά δούλευαν και κρατούσαν το  εθνικό τυπογραφείο στη   Κομοτηνή. Και προφανώς τους στεναχώρησε το γεγονός της αλλαγής της έδρας.

Αφού η περιπέτεια ήταν μεγάλη  για να μεταφερθεί εκείνη την εποχή. Που μαζί με την οικογένεια και την οικοσκευή θα έπρεπε να μεταφέρουν και το αρχείο, του Εθνικού Τυπογραφείου.

Επιστρατεύτηκαν για αυτό δυο  σιδηροδρομικά βαγόνια,  τα οποία παρεμπιπτόντως εκείνη την εποχή ήταν ξεσκέπαστα, εν μέσω μιας καταρρακτώδους βροχής. Και ήταν αναγκασμένοι  να τα σκεπάσουν με νάιλον για να μην καταστραφούν.  

Και κάτω από αυτά τα σκεπάσματα με  το συρφετό βέβαια και το πλήθος των εγγράφων του Εθνικού Τυπογραφείου ήταν όλη η οικογένεια Φανφάνη που έρχονταν στην Ελλάδα, μαζί με τα υπάρχοντα τους.  

Εντρυφώντας βέβαια στις άγνωστες πτυχές του γενεαλογικού και του ιστορικού της οικογένειας Φανφάνη πληροφορηθήκαμε από αδημοσίευτα αρχεία του Κώστα Φανφάνη, ότι και στο DNA ακόμα βρίσκονταν η αγάπη τους και για τον έντυπο τύπο.  

Αφού ο Σταύρος και ο Κώστας που δούλευαν στο Εθνικό Τυπογραφείο της Αδριανούπολης υπό την καθοδήγηση του υπευθύνου κου Κονιτόπουλου, είχαν εκδώσει τότε τη  μονόφυλλη εφημερίδα «Ταχυδρόμος της Θράκης», που τυπώνονταν μάλιστα στις εγκαταστάσεις του οργανισμού.

Ο Κονιτόπουλος αργότερα ανέλαβε και  θέση υπουργού  τύπου στην Ελλάδα.    

Πάντως το επίθετο Φανφάνης ενημερωθήκαμε ότι προέκυψε μετέπειτα,  γιατί το αρχικό που διατηρούσε ο προπάππους τους Απόστολος,  ήταν Νικολαΐδης. 

Και  παρέμεινε αυτό όταν μεταβίβασε  την επιχείρηση  και στο μοναδικό του γιο Αλέξανδρο.

Επίθετο που διατηρούσαν βέβαια μέχρι να επιστρέψουν και στην Ελλάδα. Στην πλατεία όμως που βρισκόταν μπροστά από το μπακάλικο στην Αδριανούπολη,  υπήρχε η δημόσια  βρύση και ο ομώνυμος δρόμος ενός αγίου των τούρκων,  του Φανφάν Μπαμπά.  

Και όλοι οι πελάτες συνέδεαν το μαγαζί του με την τοποθεσία αυτή και όταν πήγαιναν για τα καθημερινά ψώνια έλεγαν χαρακτηριστικά,  αντί του επιθέτου Νικολαΐδης, θα πάμε στου Φανφάν  μπαμπά.  

Το όνομα αυτό έμελλε να χαρακτηρίζει την οικογένεια Νικολαΐδη, που αφού  χρησιμοποιούνταν τόσο πολύ στην παραμονή τους στην Αδριανούπολη, έγινε και κανονικό επίθετο όμως,  όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα.  

Εξάλλου ήταν οι εποχές  που άλλαζαν κατά κόρον τα επίθετα οι εδώ γραμματείς και γενικότερα όσοι ήταν υπεύθυνοι  της υποδοχής και καταγραφής των προσφύγων,  δίνοντας πολλές φορές και διαφορετικά ονόματα.  

Με τοπωνύμια κάποιων περιοχών που ζούσαν οι κάτοικοι, με αναφορά στο επάγγελμα  ακόμα και με παρατσούκλια,  ή και αυθαίρετα. Αυτό όμως έγινε από επιλογή. Και έτσι πολιτογραφήθηκε επίσημα πλέον και το επίθετο Φανφάνης, από τον τόπο πού βρισκόταν το μπακάλικο του προπάππου της οικογενείας.  

Άγνωστες πτυχές από την ιστορία και την προσφορά μιας οικογένειας, που συνεχίζεται. 

Καλό ταξίδι Αλέκο Φανφάνη.