Μικροκομοτηναίικα 19-11-2024

Δεν γνωρίζουμε σε ποια ποσοστά θα κυμανθεί η συμμετοχή για τις εκλογές που διεξάγονται ακόμα στο ΕΒΕΡ, αλλά στο Εμπορικό και Βιομηχανικό μάλλον ήταν μικρή και μετά βίας άγγιζε το 50% επί των εγγεγραμμένων όμως και όχι των μελών, αφού πολλοί δεν μπήκαν καν στον κόπο να ανανεώσουν την εγγραφή τους.
Το μειονέκτημα όμως σε κάθε εκλογική διαδικασία με ένα μόνο υποψήφιο είναι η μικρή συμμετοχή, ελλείψει κάποιου αντιπάλου και ενός κλίματος αντιπαράθεσης που δημιουργείται, ώστε να υπάρχει η συσπείρωση για να τρέξουν όλοι στις κάλπες.
Οπότε το βάρος της προσέλκυσης ψηφοφόρων στρέφεται κυρίως στην εκλογή κάποιων προσώπων που θέλουν να είναι στη διοίκηση. Εκτιμούμε βέβαια ότι για το ΕΒΕΡ που έχει πολύ πιο περισσότερα μέλη και το ενδιαφέρον εστιάζεται εκεί, θα υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή.
Υπήρξε εξάλλου και μία δυναμική κινητοποίηση, έγιναν περιοδείες και συναντήσεις για να προσεγγίσουν και τους επαγγελματίες στην περιοχή τους και ίσως αυτά θα μετρήσουν στη συμμετοχή.
Η αποχή όμως γενικότερα σε κάθε εκλογική διαδικασία είναι μια πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια. Από τις εκλογές των επιμελητηρίων, τις εθνικές εκλογές που κυμάνθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα, τις ευρωεκλογές που το τερμάτισε, αλλά ακόμα και στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Που αυτό σημαίνει ότι πολίτες, επαγγελματίες και ψηφοφόροι κάθε είδους, συνειδητά μάλλον απέχουν, αν εξαιρέσουμε αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα, γιατί μάλλον έχουν απογοητευτεί, ή δεν πιστεύουν σε καμιά προσπάθεια.
Μήπως όμως τελικά αυτοί που απέχουν είναι και οι ίδιοι μέρος ενός προβλήματος μιας απαξιωτικής συμπεριφοράς; Δεν πρέπει ο καθένας να είναι κοινωνικό και πολιτικό ον, να ενδιαφέρεται για την οικογένειά του, για τη ζωή του και για τη δουλειά του;
Να αποφασίζει ο ίδιος ποιος θα τον διοικεί, ή ποιος θα είναι στο τιμόνι του συλλόγου, της ομοσπονδίας των επιμελητηρίων, αλλά και στη βουλή, παρά να αφήνει το περιθώριο να αποφασίζουν άλλοι για την τύχη του;

Όταν λοιπόν κάποιοι εύκολα ασκούν σκληρή κριτική για όσους προσπαθούν, ας αναλογιστούν και το δικό τους μερίδιο ευθύνης, μήπως οι ίδιοι τελικά δεν θέλουν κάτι καλύτερο για τον εαυτό τους, παρόλο που ο καθένας περνάει το δικό του Γολγοθά;
Αλλά αν αμφισβητούν μονίμως τους άλλους για την αποτελεσματικότητα τους και αισθάνονται ότι αυτοί θα μπορούν να προσφέρουν περισσότερα, υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό να δραστηριοποιηθούν οι ίδιοι στον αγώνα για το καλό των άλλων.
Υπάρχει ακόμα και η λογική της κομματικοποίησης στις εκλογές που απομάκρυνε πολλούς. Και η παραδοχή ότι αν οι υποψήφιοι είναι φιλικά προσκείμενοι σε μια κυβέρνηση, έχουν το μηχανισμό και την αμέριστη συμπαράσταση για να εκλεγούν.
Από την άλλη βέβαια αυτό είναι και δίκοπο μαχαίρι για κάθε υποψήφιο, γιατί έχουν αλλάξει πολλά δεδομένα που συνηγορούν περί του αντιθέτου. Στο παρελθόν μια κυβέρνηση στήριζε παντού τους δικούς της υποψηφίους και εκλέγονταν.
Σε αυτές τις εκλογές όμως ειδικά στην αυτοδιοίκηση πολλά αντιστράφηκαν. Και εκλεκτοί της κυβέρνησης έμειναν εκτός. Τρανταχτό παράδειγμα στην περιοχή μας, η εκλογή του δημάρχου Κομοτηνής, που δεν πρόσκειται φιλικά στη ΝΔ, αλλά στο ΠΑΣΟΚ.
Και φυσικά περιφερειάρχης δεν εκλέχτηκε ο Χρήστος Μέτιος που τον στήριζε το κόμμα της ΝΔ, γιατί οι πολίτες εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια τους στο κόμμα της ΝΔ για να δώσουν το μήνυμα τους, ενώ την στήριξαν στις εθνικές εκλογές.
Το ίδιο σκηνικό δεν επαναλήφθηκε στους μεγάλους δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης που το πλήρωσαν οι δήμαρχοι της ΝΔ; Είναι τυχαίο που αναδιπλώθηκε πρόσφατα στο συνέδριο της ΚΕΔΕ ο αρμόδιος υπουργός για να αναγγείλει το νέο εκλογικό νόμο στην αυτοδιοίκηση, που θα εκλέγεται ο δήμαρχος από την πρώτη Κυριακή;
Για να ξανακερδίσουν φυσικά αυτά που έχασαν σε δήμους και περιφέρειες. Συνεπώς πολλοί μύθοι καταρρίπτονται από τις δικαιολογίες που προβάλλουν αυτοί που απέχουν. Και αλλαγές μπορούν να γίνουν ακόμα και όταν δεν ευνοούνται κάποιοι από τις συνθήκες.

Μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, ή τάση αμφισβήτησης έδωσε ο πρωθυπουργός με τη διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά και με τον τρόπο αυτό προσπαθεί να κατευνάσει τους διαφωνούντες και τους αμφισβητίες νεοδημοκράτες, με την πολιτική της κυβέρνησης.
Θεωρώντας ότι ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να το πράξει, με δεδομένη την κατάσταση που επικρατεί στα άλλα κόμματα, αλλά και να προλάβει τυχόν πιο οργανωμένες αντιδράσεις στο κόμμα του.
Ήδη έδωσαν το στίγμα των προθέσεων τους εδώ και καιρό το δίδυμο Καραμανλής-Σαμαράς, που ούτε στα 50 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας δεν πήγαν, για να δείξουν τη δυσαρέσκεια τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη για τον παραγκωνισμό τους από το κυβερνητικό σχήμα.
Και το κύμα αυτό της αμφισβήτησης ήρθε με ερωτήσεις που κατατέθηκαν στη βουλή από ομάδες βουλευτών της ΝΔ που τα κείμενα αυτά τα υπογράφει και ο τοπικός κυβερνητικός βουλευτής Ευριπίδης Στυλιανίδης. Δίκαιες και σωστές βέβαια οι επισημάνσεις τους.
Διέγνωσε έγκαιρα προφανώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι όσο πλησιάζουμε προς τις προεδρικές εκλογές μία που τέθηκε και τέτοιο ζήτημα από τον Αντώνη Σαμαρά προτείνοντας τον Κώστα Καραμανλή ως υποψήφιο, αλλά και στο συνέδριο του κόμματος την Άνοιξη, το κύμα αμφισβήτησης ίσως να έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις.
Αφού και οι βουλευτές που διαμαρτύρονται ακόμα, δέχονται την κριτική και την πίεση των ψηφοφόρων τους και το πράττουν για τη δύσκολη καθημερινότητα τους, με τις ανεπιτυχείς και ελλιπείς παρεμβάσεις για την ακρίβεια σε προϊόντα, αλλά και στην ενέργεια, με τις μεγάλες δυσκολίες που περνούν πλέον για την επιβίωσή τους.
Εκτιμώντας ότι με αυτόν τον τρόπο κάποιοι θα συνετιστούν και θα ακολουθήσουν απαρέγκλιτα πλέον την κυβερνητική γραμμή, είτε σωστή αλλά και λανθασμένη, γιατί τα κόμματα εξουσίας δύσκολα ανέχονται την εσωτερική κριτική και επιθυμούν να υπάρχει πλήρη ομοφωνία.

Βέβαια ο Αντώνης Σαμαράς ειδικά, εδώ και πολύ καιρό είχε ξεπεράσει κυριολεκτικά τις κόκκινες γραμμές της κομματικής νομιμοφροσύνης, δείχνοντας ότι είναι ένα ξένο σώμα ακόμα στην κυβέρνηση.
Και θυμήθηκε τους πατριωτικούς του λεονταρισμούς και την αντιμνημονιακή του υποτίθεται φιλοσοφία, που με τον τρόπο που τα χειρίστηκε από θέσεις ευθύνης και όταν κυβερνούσε, που μάλλον περισσότερα δεινά έφερε στην πατρίδα μας.
Δεν μπορεί όμως να αμφισβητείται και η διπλωματική πολιτική του διαλόγου με την Τουρκία και να χαρακτηρίζεται μειοδοτική η διπλωματία της προσέγγισης, από τη στιγμή που οι κόκκινες γραμμές που υπάρχουν στην ΝΔ, αλλά και στα άλλα κόμματα είναι κοινή.
Ότι η ενδεχόμενη διαφορά με την Τουρκία που μπορούμε να συζητήσουμε είναι για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Πέραν τούτου ουδέν. Όλα τα άλλα που εγείρουν από την πλευρά τους οι γείτονες, είναι ήδη λυμένα με βάση τις διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες.
Προφανώς ο Αντώνης Σαμαράς είναι υπέρμαχος της σκληρής γραμμής και της οξείας αντιπαράθεσης και το ίδιο έπραξε στο παρελθόν για το Μακεδονικό, ρίχνοντας την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και προχωρώντας στην ίδρυση ενός βραχύβιου σε διάρκεια πατριωτικού κόμματος, κάνοντας ζημιά στο κόμμα του.
Ο πρωθυπουργός όμως έκοψε έγκαιρα το Γόρδιο Δεσμό για να αποφύγει κάθε προσπάθεια αποδόμησης του και όποια κίνηση αποσταθεροποίησης υπάρχει, από κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους υπερπατριώτη και πιο ευαίσθητο κοινωνικά από τους άλλους, για να διατηρήσει τη συνοχή στο κόμμα και στην κοινοβουλευτική του ομάδα.
Το αν θα πετύχει βέβαια το εγχείρημα του θα φανεί εν καιρώ. Και αν φυσικά η δυσαρέσκεια στην κυβέρνηση επικεντρώνεται μόνο στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού.