Μικροκομοτηναίικα 23-03-2023

Η παράταση της προθεσμίας στο χρόνο διεξαγωγής των εθνικών εκλογών, που με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού προσδιορίζονται μετά από δυο μήνες, η χώρα γενικώς, τα υπουργεία και η αυτοδιοίκηση πρώτου και δευτέρου βαθμού, δίνουν την αίσθηση ότι βαδίζουν με ρυθμούς χελώνας.
Η παρατεταμένη πλέον και άτυπη προεκλογική περίοδος επέφερε όμως μία γενικότερη απραξία, όπως βλέπουμε και στην αυτοδιοίκηση, αλλά και γενικότερα κατέβασαν οι περισσότεροι τα μολύβια και σίγησαν τα πληκτρολόγια από τα κεντρικά.
Με αποτέλεσμα να μην κινείται τίποτα κυριολεκτικά σε επίπεδο αποφάσεων, νέων προγραμμάτων, ή εντάξεων έργων που είναι σε αναμονή. Όλοι βρίσκονται σε μία αναμονή, που κοστίζει ακριβά βέβαια για τον τόπο.
Και παράλληλα διανύουμε την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής και τις γιορτές πριν από το Πάσχα, που πάντοτε σε τέτοιες περιόδους υπήρχε μία στασιμότητα στο κυβερνητικό και αυτοδιοικητικό έργο.
Αναλίσκονται οι πολιτικοί στις γνωστές περιοδείες και επισκέψεις, οι αυτοδιοικητικοί στη στελέχωση των συνδυασμών τους σε τοπικό επίπεδο και τα δελτία τύπου όπως βλέπουμε τα περισσότερα επικεντρώνονται σε αυτά, μαζί με κάποιες επερωτήσεις της αντιπολίτευσης.
Μαθαίνουμε επίσης για κάποιες εκδηλώσεις, δραστηριότητες και δράσεις, με αναφορά στον πολιτισμό, ή στα σχολεία. Και από ότι φαίνεται με αυτούς τους ρυθμούς θα διανύσουμε σχεδόν άλλους δυο μήνες.

Κι αν λάβουμε υπόψη ότι θα υπάρξουν οπωσδήποτε επαναληπτικές εκλογές, με μία περίοδο ακυβερνησίας, μαζί με τις πανελλήνιες εξετάσεις, μάλλον πλησιάζουμε στο Καλοκαίρι που απεύχονται.

Ένα μικρό ρεπορτάζ αν κάνει κάποιος, ρωτώντας επαγγελματίες της πόλης μας στον τομέα των τροφίμων και στα μάρκετ, αλλά ακόμα και στα βενζινάδικα, θα διαπιστώσει όπως μας ανέφεραν τουλάχιστον οι ίδιοι, ότι από πρώτη Απριλίου ειδοποιήθηκαν για νέες ανατιμήσεις από τους προμηθευτές, ειδικά στα προϊόντα διατροφής.
Και όσο για τα πετρελαιοειδή αυτά συνεχίζουν να βρίσκονται σκαρφαλωμένα στις ίδιες υψηλές τιμές. Ενώ όμως από την προηγούμενη εβδομάδα έχει γίνει βουτιά κυριολεκτικά στις τιμές του πετρελαίου και στο φυσικό αέριο, εν τούτοις δεν βλέπουμε καμία αποκλιμάκωση, ή αναπροσαρμογή, για τον καταναλωτή.
Είναι από τα τραγελαφικά φαινόμενα που συναντά κανείς στη χώρα μας, με δεδομένο ότι όταν υπάρχουν αυξήσεις έστω και ελάχιστες στις τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, αυξάνονται όλα αλματωδώς και απανωτά.
Ενώ εν αντιθέσει όταν οι τιμές παίρνουν την κατηφόρα όπως τώρα, χρονοτριβούν, το σκέφτονται πολλές φορές, εφευρίσκουν κόλπα και δικαιολογίες, για να καθυστερήσουν τις αναπροσαρμογές και να ελαττώσουν τις τιμές.
Γιατί όμως να επικρατεί αυτή η κατάσταση; Δεν υπάρχουν έλεγχοι από την πλευρά του κράτους στις μεγάλες εταιρίες και τους προμηθευτές; Που συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Ενώ την ίδια ώρα μας υπόσχεται η κυβέρνηση ότι και οι τιμές του ηλεκτρικού θα κατέβουν πολύ από τον επόμενο μήνα, για να απαλλαγεί από την επιδότηση;

Πότε θα δούμε αυτή την μεγάλη κάθοδο των τιμών στα καύσιμα, αλλά και στα προϊόντα βασικής διατροφής; Σε αυτά μπορεί να μας απαντήσει ο αρμόδιος υπουργός που αναλίσκεται καθημερινά να επισκέπτεται την ψαραγορά για να ανακοινώνει το πόσο κατέβηκε η τιμή του μπακαλιάρου για την 25η Μαρτίου;

Μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα ουσιαστικά κάνει η κυβέρνηση με την εξαγγελία για την αύξηση του κατώτατου μισθού, που διακατέχεται και από γαλαντομία, αφού ουσιαστικά τα χρήματα αυτά δεν επιβαρύνουν καθόλου το κράτος, αλλά μόνο τους εργοδότες.
Άλλος πληρώνει δηλαδή τη νύφη, ενώ όταν εξαγγέλλονται αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, εκεί η κυβέρνηση δίνει από τα δημόσια ταμεία. Τα οποία βέβαια παρεμπιπτόντως τα δημόσια ταμεία, γεμίζουν με την αφαίμαξη και τη φορολόγηση των επιχειρηματιών και εργαζομένων.
Σαφώς και ο κατώτατος μισθός θα έπρεπε να είναι σε επίπεδα που ζητούν εργαζόμενοι και συνδικαλιστές, αλλά δεν παύει στην Ελλάδα να ζούμε και σε μία άλλη πραγματικότητα, εντελώς διαφορετική, αφού οι μισθοί των 800 και 1000 ευρώ, είναι οι καλύτεροι υποτίθεται στον ιδιωτικό τομέα.
Με εξαίρεση βέβαια προς τα πάνω για πολύ λιγότερους και για πολλούς προς τα κάτω, με τις γνωστές και ελαστικές σχέσεις εργασίας, τα τετράωρα απασχόλησης που επικρατούν ήδη, στη ζούγκλα της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Οι υψηλοί μισθοί όμως έρχονται από μόνοι τους, αν η οικονομία πήγαινε καλύτερα, αν υπήρχε ανταγωνισμός, μικρά ποσοστά ανεργίας και η οικονομία ήταν στα πάνω της και ευημερούσα. Και προς αυτή την κατεύθυνση αλήθεια τι πράττουν;

Και όταν επιβάλλει σε κάποιον να δώσει αυξήσεις σε μισθούς, ή στα ασφαλιστικά ταμεία, σαφώς θα έπρεπε να μεριμνά ώστε να μπορεί να επιβιώνει και ο επιχειρηματικός τομέας; Ειδάλλως θα χάνονται θέσεις εργασίας, σε μια δύσκολη εποχή μετά από απανωτές κρίσεις.

Τη σχολή «Πολάκη» στην πολιτική φαίνεται ότι την ασπάζονται και τη στηρίζουν αρκετά στελέχη του κόμματος και στην περιοχή μας, ορισμένα μάλιστα και πρωτοκλασάτα, υποστηρίζοντας τον διαδικτυακά, αλλά και με δηλώσεις τους.
Θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο λύνονται όλες οι παθογένειες και οι καταστάσεις που επικρατούν στην πολιτική ζωή της χώρας μας και αναδεικνύονται σκάνδαλα, φυσικά μόνο των αντιπάλων, εθελοτυφλώντας για τα δικά τους που καταγγέλλονται.
Και φυσικά δεν χρειάζεται να περιμένουν δικαστικές αποφάσεις, αρκεί που τα γράφει ο φίλιος προς αυτούς τύπος. Για αυτό στο κόμμα δεν άντεξαν παρά 20 ημέρες με την υποτιθέμενη στροφή τους προς το κέντρο, με την απομάκρυνση του Παύλου Πολάκη.
Γιατί προφανώς αυτά τα δύο δεν μπορούν να συνδυαστούν. Παρόλα αυτά τον θεωρούν πολλοί φαίνεται ένα βασικό παίκτη στην ομάδα και στο επικοινωνιακά παιχνίδια των εντυπώσεων, των καταγγελιών, του αγοραίου πολιτικού λόγου και σε πολιτικές αντιπαραθέσεις τύπου καφενείου στη βουλή.
Πού ικανοποιούν μάλλον μία μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων, που αρέσκονται στο αίσθημα περί δικαίου και άμεσης ικανοποίησης της λαϊκής οργής. Και προφανώς η σιωπή των υπολοίπων στο κόμμα, αφού δεν εκφράζεται καμία αντίρρηση έως τώρα, σημαίνει απλά αποδοχή.
Μια σχολή που ικανοποιεί με τον απλοϊκό της λόγο, ότι αυτοί είναι οι τιμωροί, οι μόνοι γνώστες της δικής τους αλήθειας βέβαια, εκφράζουν την πρόοδο γιατί απλώς δηλώνουν αριστεροί, ενώ οι πολιτικοί τους αντίπαλοι είναι μέρος ενός βρώμικου παιχνιδιού, ή μέλη ενός κατεστημένου που ευθύνεται για τα πάντα.
Ένας ακραίος λόγος για να ικανοποιήσει συγκεκριμένο εκλογικό ακροατήριο. Και όταν η κατάσταση δεν ελέγχεται και πάει προς τα άκρα, προσπαθούν να τους επαναφέρουν στην τάξη. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν το «βρώμικο» επικοινωνιακό παιχνίδι για τα κόμματα και ρίχνουν λάσπη στον ανεμιστήρα.
Καταγγέλλοντας ανυπόστατα πράγματα πολλές φορές με περισσή ευκολία. Και την περίοδο που χρειάζεται για να πλήξουν τους αντιπάλους. Τι και αν διαψεύδονται όμως αργότερα, όταν ο στόχος τους έχει επιτευχθεί;