Ένα ποίημα για την τραγωδία των Τεμπών

Τερματικός Σταθμός

Μάρτης ξημέρωσε μήνας

ώρα είπα να 'ρθω

μα οι όμορφες σκέψεις χαθήκαν

μέσα σ' ένα λεπτό

Σε τρόμου τρενάκια έμπαινα

από μικρό παιδί

μαζί με τους φίλους τότε

ανυπομονούσα για εκεί

Σε τρένο μπήκαν και τούτοι

φοιτητές, νεαροί

με πάθος για γνώση

να χαρούν τη ζωή

Ποτέ όμως δεν φτάσαν

στον τελικό προορισμό

το τρένο εξετράπη

στο σημείο Τεμπών

Ανθρώπινο λάθος είπαν,

λάθος μέγα, βαρύ

το αποτέλεσμα δεν αλλάζει,

η μάνα θρηνεί

Ποιος θα σου πάρει μάνα τον πόνο;

Ποιος θα σου φέρει πίσω το παιδί;

Συγγνώμη καμία πλέον

δεν είναι αρκετή!

Πώς της δικαιοσύνης τη γραμμή να ανταμώσεις;

Πώς να ημερέψει τούτη η ψυχή;

τώρα κράτα στο χέρι

μονάχα μια προσευχή!

Τα δάχτυλά σου κεριά αναμμένα

δικαίωση μόνο ζητούν

μα λιώνουν ένα ένα

από τον πόνο του χαμού

Η άνοιξη φέτος για σε δε θά 'ρθει

σε τέλμα βουλιάζεις βαθύ

και τώρα προσμένεις μονάχα

έναν άνεμο απαντοχής

Μάνα κράτα σφιχτά στο χέρι

τούτη την προσευχή

μαζί μου για να ανταμώσεις

στην όμορφη ζωή

Εκεί που πόνος δεν υπάρχει

και η γαλήνη κατοικεί

Θα κάνουμε γαλάζια ταξίδια

ΞΑΝΑ

ΜΑΖΙ

Εγώ και εσύ...