Η Μ. Αλευρίδη για το νέο βιβλίο της Φ. Ναούμ «Μαίρη γκρι»

Η Μαργαρίτα Αλευρίδη παρουυσιάζει το νέο βιβλίο της Κομοτηναίας Φωτεινής Ναούμ «Μαίρη γκρι» που κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγο καιρό και φαίνεται ότι έχει κερδίσει ήδη τις εντυπώσεις και πολλά θετικά σχόλια. 

Συγκεκριμένα μεταξύ πολλών η κα Αλευρίδη λέει για την «Μαίρη γκρι»: «Η Μαίρη γκρι είναι μια γυναίκα στην υπέροχη αλλά αιχμηρή ηλικία των σαράντα. Σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη. Μου θύμισε πολύ τη “Μαίρη Παναγιωταρά” και το “Ροζ”, τραγούδια που αγαπήσαμε πολύ, ιδιαίτερα οι πιο παλιοί. 

Παραίτηση, φθορά, παράπονο. Για την ξενοιασιά που έγινε καπνός, για τη ρουτίνα που έγινε καθημερινότητα. Για τον έρωτα που μεταμορφώθηκε σταδιακά σε έναν συμβατικό γάμο. Ρόλοι που επιλέξαμε αλλά πια δεν μας εκφράζουν. Η κρίση της μέσης ηλικίας, η λαχτάρα να προλάβουμε το τρένο της τελευταίας νιότης. Η ανάγκη να πείσουμε τον εαυτό μας πως για όλα αυτά φταίει κάποιος άλλος. Πως δεν είμαστε εμείς ο ιθύνων που μας στέρησε τις απαστράπτουσες μέλλουσες προοπτικές.

Η Μαίρη γκρι είναι μια γυναίκα κυρίως ενοχική. Όχι μόνο ως προς τον νεότερο εαυτό της “που σέρνει πίσω του τη Μαίρη του παρόντος”, αλλά και ως προς την αχαριστία να μην εκτιμά όλα όσα έχει. Την παρακολουθούμε να στήνει μικρά αυτοσχέδια δικαστήρια, να περιδινίζεται ασθματικά γύρω από το κλασικό ερώτημα “Τι σου λείπει; Γιατί δεν είσαι ευχαριστημένη;” και να βιώνει κρίση πανικού με την πιθανότητα να τα χάσει όλα. Και μετά τι; 

Είναι μια γυναίκα κουρασμένη που έχει ανάγκη να μιλήσει. Που θέλει να τα πει. Να μοιραστεί. Διαβάζεται απνευστί γιατί είναι ο ατελείωτος καφές με τη φίλη. Γιατί είναι όλες οι φορές που σηκώσαμε το ακουστικό του τηλεφώνου για εκείνα τα “πρέπει να τα πω κάπου αλλιώς θα σκάσω”.

Κατανοεί τον εαυτό της όπως την πόλη που ζει. Μια πόλη ακριτική, παραμελημένη, όπου “άνθρωποι πίσω από τη ζωή τρέχουν για τη ζωή”. Μια πόλη που στέκεται άνιση απέναντι στην πρωτεύουσα την “πάντα χαϊδεμένη με Ακροπόλεις, φιλοσόφους και αγάλματα”. Ασφυκτιά εγκλωβισμένη στη φυσιολογική φθορά της ηλικίας και τα παραπανίσια κιλά της, ζηλεύει αυτό το χάιδεμα, και «κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να αισθάνεται πως ζει σε μεγαλούπολη, πως διάγει μια άλλου είδους ζωή”, την ίδια στιγμή που έχει πείσει τον εαυτό της πως όλα είναι μάταια γιατί “ότι ήταν ν’ ανθίσει, άνθισε”. 

Από τη μια αντιμετωπίζει τον γάμο της ως “μια κοινή αποτυχημένη στιγμή»” με τον σύζυγό της, σαν το μικρό καράβι του παιδικού τραγουδιού που στο τέλος όλοι θα φαγωθούν, και από την άλλη ως τη σωτήρια λέμβο, ως το λιμάνι που της δίνει την ασφάλεια της αγάπης. Μιας αγάπης όμως που την αντιλαμβάνεται ως το μεγάλο τίμημα των επιλογών της. Παλεύει με κινήσεις σπασμωδικές με τα προσωπικά της παράδοξα και οξύμωρα. Είναι πέρα για πέρα ανθρώπινη. Στέκεται άοπλη ανάμεσα σε αυτό που θα ήθελε να είναι και σε αυτό που έγινε. Πέφτει με τα μούτρα σε μια μάχη με τον ίδιο της τον εαυτό, ελπίζοντας σε μια αξιοπρεπή ισοπαλία ή έστω μια συμφιλίωση με τις ήττες της.

Η Μαίρη γκρι είναι η κατάθεση ψυχής μιας μπερδεμένης γυναίκας που, καλά γαντζωμένη στην επίπλαστη ασφάλεια των κοινωνικών στερεοτύπων, εγκαταλείπει τις ουσίες της σταδιακά, μεγαλώνοντας μέσα της την ηρωίδα που δεν θα έχει ποτέ τα κότσια να υποδυθεί. Ενώ διατείνεται πως το ιδανικό της είναι η ελευθερία, τελικά επιλέγει, αποφασίζει και πράττει σαν το βασικό ζητούμενο να είναι μόνο ένας παθητικός ασπασμός με την εκτυφλωτική λάμψη μιας γενναίας εξόδου. Κάτι που τη συρρικνώνει ολοένα στις διαστάσεις μέσα από τις οποίες έμαθε να καθορίζει τον εαυτό της […]».