Η Χρύσα Γραμματίκογλου μοιράζεται την εμπειρία της από το ταξίδι της στην Αφρική

«Το θέμα δεν είναι να δώσεις ένα ψάρι σε κάποιον που πεινάει, αλλά να του μάθεις  να ψαρεύει» - σε αυτή τη φράση περικλείεται όλο το νόημα που βρίσκει στην ενασχόληση της με την ομάδα του GSI, η Εβρίτισσα Χρύσα Γραμματίκογλου. 

Οι «GSI Ελλάδας» δραστηριοποιούνται παρέχοντας βοήθεια σε κοινότητες της Αφρικής με πολύ χαμηλό μορφωτικό και βιοτικό επίπεδο και η κα Γραμματικοπούλου επισκέφθηκε μία από αυτές για δεύτερη φορά και μοιράστηκε την εμπειρία της με τους ακροατές του ράδιο Χρόνος 87.5fm.

«Την πρώτη φορά που πήγα ήμασταν μαζί με δύο άλλες κοπέλες - την κόρη μου Στέλλα Σφετκοπούλου και την φίλη μου την Αθανασία Μπούρα. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που πηγαίνω μετά από δύο χρόνια», λέει η κα Γραμματίκογλου, η οποία συνδράμει την οργάνωση με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο: «πάντα βοηθούσα το GSI Ελλάδας. Ζωγράφιζα πίνακες και έστελνα τα έργα στην Αμερική όπου εδρεύει το GSI και εκεί γινόντουσαν φιλανθρωπικά γκαλά, πωλούνταν και τα έσοδα πήγαιναν για κάποιο καλό σκοπό στην Αφρική. Φέτος ήταν έτσι οι συνθήκες που κάποιες φίλες πήραν τα έργα μου κάνανε την έκθεση και είχα έσοδα εδώ στην Ελλάδα.

Ευχαριστώ τον κόσμο που με βοήθησε και τους δημοσιογράφους που πρόβαλλαν το έργο και μπόρεσα να έχω πολλά έσοδα. Αυτά τα έσοδα είναι για ένα και μόνο σκοπό: για χήρες γυναίκες (εν. στις συγκεκριμένες κοινότητες της Αφρικής). Πρόκειται για γυναίκες που πέθαναν οι άντρες τους και διώκονται από τα σπίτια των αντρών τους, γιατί εκεί όλα είναι του άντρα.

Ο άντρας  δίνει την προίκα στην γυναίκα για να την πάρει και όταν πεθαίνουν οι σύζυγοι, οι γυναίκες μένουν στο δρόμο με 5-10 ορφανά, ενίοτε και ανήλικα. Δεδομένης της φτώχειας, πολλά κορίτσια καταλήγουν στην πορνεία και τα αγόρια σε ναρκωτικά, κλέψιμο κλπ. Έτσι το GSI θέλοντας να στηρίξει αυτές τις γυναίκες είχε ξεκινήσει από το 2013 ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης. Έτσι λοιπόν χρηματοδοτούσαν τις γυναίκες, ώστε να ανοίξουν μια δική τους επιχείρηση και να μπορέσουν να θρέψουν τα παιδάκια τους. Εκεί εστίασα αυτή την φορά με την έκθεσή μου και είπα ότι τα έσοδα θα τα διαθέσω για γυναίκες που ζουν σε αυτή τη κατάσταση».

Σε όσους τη ρωτούν γιατί δεν κάνει το ίδιο και στην Ελλάδα, η κα Γραμματίκογλου απαντά με ερώτηση: «Ένας άνθρωπος που κάνει κάτι για εκεί είναι δυνατόν να μην κάνει κάτι για αυτόν που βλέπει δίπλα του;» και συμπληρώνει πως «η αγάπη δεν έχει σύνορα και όταν αγαπάς τον άνθρωπο νοιάζεσαι και τον αγαπάς άσχετα αν ανήκει σε άλλη φυλή, σε άλλη θρησκεία, αν έχει άλλα ήθη και έθιμα».

Εντυπωσιακό ήταν το σχόλιο μιας 15χρονης σε ομιλία ενός εκ των GSI για το aids: "Αυτή η περιοχή όπου δράσαμε είναι η περιοχή που λέμε ‘τα παιδιά της Μπιάφρα’ - βέβαια τώρα δεν βλέπεις σκελετωμένα παιδιά, αλλά η διατροφή είναι τόσο φτωχή που πάσχουν από αβιταμίνωση, τα περισσότερα. Δεν υπάρχει καμιά μέριμνα καμιά πρόληψη για παιδιά, εγκύους, υπερήλικες. Είναι πραγματικά οι καταστάσεις δραματικές, δεν υπάρχουν φάρμακα, ούτε νοσοκομεία.

Βλέπεις ανθρώπους να πεθαίνουν αβοήθητοι, είναι πραγματικά δύσκολες συνθήκες. Εγώ εύχομαι στον κάθε άνθρωπο να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι για να βάλουμε τις αξίες που πρέπει στην ζωή μας. Ερχόμαστε εδώ τρέχουμε την βρύση με το καθαρό νεράκι - εκεί τα παιδιά κουβαλούν στο κεφάλι τους δεν ξέρω πόσα λίτρα νερό και πόσα χιλιόμετρα περπατούν. Τα πηγάδια που υπάρχουν είναι πολύ ρηχά και η γη πολύ μολυσμένη γιατί δεν υπάρχει καμία οικολογική συνείδηση, τόνοι σκουπιδιών δίπλα στα σπίτια, λύματα που περνούν, το νερό βρόμικο. 

Η παιδεία είναι τόσο ακριβή που τα περισσότερα παιδιά είναι αναλφάβητα. Οι γονείς δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, να αγοράσουν βιβλία να πληρώσουν τους δασκάλους, να πάρουν τις στολές που χρειάζονται. Και όσο είναι χαμηλό το εκπαιδευτικό επίπεδο, τόσο τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Έτσι δεν μπορούν να αντιληφθούν πράγματα όπως για παράδειγμα το aids. Είχαμε κάνει ένα σεμινάριο για το aids, όπου τους μιλούσε ο πρόεδρος της οργάνωσης και τους έλεγε για όλα αυτά που μπορούν να τους συμβούν και βλέπουμε ένα κοριτσάκι 15 χρονών να χαμογελάει ειρωνικά. Όταν το ρωτήσαμε γιατί γελούσε, απάντησε: "Αν κολλήσω aids θα είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη, γιατί το κράτος θα μου δώσει ένα ποσό για να ζήσω".

Η κα Γραμματίκογλου δηλώνει εντυπωσιασμένη από τη θέρμη της υποδοχής που επιφυλάσσουν τα μέλη των κοινοτήτων αυτών στους εθελοντές και αδημονεί να ξαναπάει. Ωστόσο, υπογραμμίζει πως ακόμα και δεν καταφέρει να ξαναπάει θα συνεχίσει να βοηθάει από δω γιατί πιστεύει ότι «οι στιγμές που βοηθάς είναι ιερότερες από τις στιγμές που προσεύχεσαι».